You're Not Sorry [NL]

O19 • You're not sorry...

De eerste schooldag zat er alweer bijna op. Draco had mij eerlijk waar echt geholpen met de dingen die ik niet begreep, ondanks dat mijn mede Slytherins mij continue afkeurende blikken toe wierpen.
Draco en ik waren nu samen onderweg naar de Grote Zaal om te gaan eten, ik had namelijk een behoorlijke trek en het was al 18:00 uur, wat betekende dat vele leerlingen al in de zaal waren.
'Audrey!' George zijn herkenbare stem klonk door de gang en al glimlachend draaide ik mij om.
'Hey, George.' begroette ik de roodharige jongen opgewekt die aan kwam lopen. Zijn stralende glimlach verdween echter toen Draco zich ook naar hem omdraaide.
'Weasley.' knikte Draco enkel naar hem, maar verbazend genoeg zonder een verdere opmerking. George merkte dit ook op en knikte terug naar Draco ter begroeting.
'Zijn jullie op weg naar de Grote Zaal?' vroeg hij mij en keek even naar Draco die zijn handen nonchalant in zijn broekzakken had gestoken. Hij had zijn gewaad uitgetrokken waardoor hij alleen nog maar een trui en een zwarte broek droeg. Op zijn trui stond echter zijn Klassenoudste badge gepind.
Ik droeg haast hetzelfde, op de broek en de badge na. Ik droeg een rok van de zelfde kleur als mijn trui, met daar onder kousen van ook dezelfde, donker grijze kleur.
'Ja, dat zijn we.' beantwoordde ik George zijn vraag die ook hetzelfde droeg als Draco, maar dan waren het bij hem de afdeling kleuren van Gryffindor, rood en goud.
'Aha.' Hij knikte bedenkelijk.
'Eh, wil je mee lopen?' vroeg ik de jongen onzeker, het leek er namelijk niet echt op alsof hij wilde meelopen.
'Nee, nee, bedankt.' zei hij vlug. 'Ik moet nog even iets anders doen voor ik naar de Grote Zaal ga.'
Hij keek even vlug naar Draco die nu net zo verbaasd keek als ik, en wuifde toen kort naar mij waarna hij zich omdraaide en vlug weg beende.
'Wat had dat nou weer te betekenen?' vroeg ik Draco die de jongen met opgetrokken wenkbrauw na keek.
'Ik heb serieus geen idee.' mompelde hij. 'Maar die Weasleys zijn altijd al een aparte familie geweest, en niet te vergeten bloedverraders.'
Ik keek Draco boos aan. 'Waarom nou weer bloedverraders?'
'Omdat ze een liefde hebben voor moedderbloedjes. Ik walg daarvan.' zei Draco met volle afkeer en keek vies voor zich uit terwijl we onze weg hervatten richting de Grote Zaal.
'Ik ben toch ook een modderbloed volgens jou?' vroeg ik hem uitdagend. Draco keek mij even aan maar schudde toen zijn hoofd.
'Jij bent zeker weten niet van een dreuzel familie, dat kan gewoon niet.' zei hij vastbesloten en keek mij strak aan.
'Hoe weet jij dat nou weer zo zeker?' Ik beet hard op mijn onderlip en deed moeite zo onhoorbaar mogelijk te slikken. Hij kon er toch niet achter zijn gekomen?
'Omdat het gewoon niet zo kan zijn dat jij de enige dreuzelgeborenen bent die bij Slytherin is ingedeeld.' zei hij vastberaden. 'En dat geheimzinnige gedoe met Dumbledore en die brief hebben er zeker weten wat mee te maken.'
'Je ziet dingen die er niet zijn.' probeerde ik zo luchtig mogelijk te zeggen, maar ik faalde. De paniek was duidelijk in mijn stem te horen en Draco merkte dit op. Hij greep mij bij mijn beide schouders vast en duwde mij naar achteren zodat ik met mijn rug nu tegen de muur aanstond.
'Jij weet donders goed dat je mij niet voor de gek kunt houden!' siste hij in mijn gezicht. Zijn storm grijze ogen hadden iets duisters, wat mij lichtelijk bang maakte. 'Je verbergt iets voor ons en ik zal er achter komen wat dat is.'
Zijn slanke vingers boorde diep in mijn schouders. 'Draco, je doet me pijn!'
Er schoot een vlaag van spijt door zijn ogen en ik voelde al gauw hoe zijn grip om mijn schouders verslapte. Hij keek mij enkele seconden diep in mijn ogen aan en zuchtte toen hoorbaar.
'Het spijt me.' Hij liet mij weer los en nam enkele stappen bij mijn vandaan. 'Dit is nou wat ik bedoelde vanmorgen. Soms raak ik gewoon zo gefrustreerd.'
Mijn hart klopte als een bezetenen, maar ik negeerde het en schudde enkel mijn hoofd. 'Het is al goed.'
Zijn storm grijze ogen boorde in die van mij en hij haalde even kort zijn hand door zijn sneeuw blonde haren die nu alle kanten uit staken.
'Ik ben zo in de war.' mompelde hij. 'Het voelt alsof mijn hoofd elk moment uit elkaar kan barsten. Het idee dat ik je ergens van ken blijft gewoon aan mij knagen. Heb jij dat dan niet?'
Ik keek de jongen gepijnigd aan en schudde opnieuw mijn hoofd. 'Het spijt me Draco, maar ik kan je gevoel echt niet plaatsen.'
De jongen zuchtte opnieuw en wuifde het vervolgens weg. 'Laat ook maar, volgens mij begin ik gewoon gek te worden.'
Hij glimlachte flauwtjes naar mij en keek toen naar het plafond. Ik volgde zijn blik maar er viel niets interessants te zien.
'Het is al goed, je begint niet gek te worden.' probeerde ik de jongen te kalmeren. Ik stak onzeker mijn hand naar hem uit en legde die op zijn schouder neer waarnaar ik er geruststellend in kneep. 'Ik begrijp volkomen wat je bedoelt.'
'Nee dat doe je niet!' Hij sloeg mijn hand van zijn schouder af en keek mij verwilderd aan. 'Je hebt dat gevoel niet eens.'
'Nee inderdaad, maar ik weet hoe het is als je denkt iets te kennen maar het uiteindelijk niet zo blijkt te zijn.' zei ik hem. 'Het voelt alsof je herinneringen een leugen zijn.'
'Dat zal best, maar onze situaties hebben vast niets gemeen met elkaar.'
'Geloof mij Draco, je hebt geen idee hoeveel onze situaties met elkaar gemeen hebben.'