You're Not Sorry [NL]

O91 • You're not sorry...

'Ik wist niet dat Fawkes kon praten.' zei ik terwijl ik de rode vogel verwonderd aankeek.
Dumbledore glimlachte enkel naar mij. 'Dat is een onderdeel van je nieuwe gaven.' legde hij mij uit. 'Het hemels oor; zoals het horen van wat er op zeer grote afstand gezegd wordt, het kunnen beluisteren van de conversaties van de goden en het kunnen verstaan van dierentaal.'
'Laat dit alsjeblieft mijn laatste gaven zijn.' zuchtte ik vermoeid en liet mijn hoofd in mijn handen rusten.
'Dit is ook je laatste gaven. Je hebt ze nu allemaal weten te ontdekken.'
'Thank god!' mompelde ik opgelucht en keek even naar de rode vogel die iets onverstaanbaars mompelde. 'Maar deze gaven is nog niet zo sterk.' merkte ik op.
'Dat zou best kunnen. Sommige gaven moet je namelijk verder ontwikkelen en sommigen hoef je enkel onder controle zien te houden.'
Ik dacht voor enkelen seconden diep na. Moest ik het de oude man nou vertellen van wat Draco nu wist, of juist niet? Ik besloot uiteindelijk de oude man niets te vertellen. Het was misschien wel beter als hij niet wist wat Draco nu wist. Ik wilde de teleurstelling in de man zijn ogen niet zien. Dat zou te pijnlijk worden.
'Is er nog iets anders dat je aan mij kwijt wilt?' Dumbledore had mijn getreuzel opgemerkt en keek mij met zijn helderblauwe ogen doordringend aan.
Ik slikte zenuwachtig en schudden vlug mijn hoofd. 'Nee, Professor.' mompelde ik zacht. 'Dat was alles.'
'Goed dan.' knikte hij naar mij en streek met zijn hand over zijn lange baard. 'Hoe zit het met de verschijningen? Zie je ze nog wel eens?'
Ik knikte voorzichtig. 'Ik begin ze steeds vaker te zien.' bekende ik en zag de ernst in de oude man zijn ogen. 'Ik wil ze niet meer zien. Kan ik dit niet onder controle zien te krijgen?'
Dumbledore zuchtte en schudden zijn hoofd. 'Ik ben bang van niet. Je zult net als je moeder hiermee moeten zien te leven.'
'Ik zal ze voor de rest van mijn leven blijven zien?!' riep ik geschrokken uit en sprong op van mijn stoel. 'Dat houd ik nooit vol, ik wordt nu al bijna gek!'
'Audrey, ga alsjeblieft weer zitten.' zei de oude man mij kalm en ik deed wat hij mij vroeg. 'Je zult ze niet voor de rest van je leven op deze manier blijven zien. Alleen zul je ze nu vaker zien en moordlustiger dan ooit. Dit omdat Voldemort is teruggekeerd. Zij voelen de duistere tijd en strijd aankomen.'
'Dus pas al Voldemort uit de weg is geruimd ben ik hier van af?'
'Je zult ze daarna nauwelijks zien, want ze weten dat jij nooit zult toegeven aan hun eisen. Alleen nu vallen ze je lastig omdat ze hoop voelen. Ze weten, net als wij, dat de Heer van het Duister is teruggekeerd.'
'Zij kunnen zijn aanwezigheid aanvoelen?' vroeg ik de oude man geschokt.
'Voldemort probeert al sinds de dag dat hij van jouw moeder haar gaven afwist in contact te komen met deze duistere wezens. Helaas kon hij nooit de macht over ze zien te krijgen door jouw moeder. Daarom wilde hij haar zo graag. Maar nu, omdat zij er niet meer is, denkt hij dat er nog een mogelijkheid moet zijn om het duister in zijn macht te krijgen.'
'Maar dat kan niet, omdat ik er nu ben.' mompelde ik. Dumbledore knikte. 'Dan waarom vertellen ze Voldemort niet dat ik er nu ben?'
De oude man glimlachte breed. 'Dat kunnen ze niet. Zij kunnen niet communiceren met de mensen zoals zij dat me jou doen. Die macht bezit alleen jij.'
'Oh, geweldig.' zuchtte ik sarcastisch en keek even naar Fawkes die opnieuw iets mompelde.