You're Not Sorry [NL]

O51 • You're not sorry...

'Dus jij kan gedachten lezen, herinneringen zien en het verleden en de toekomst inkijken.' mompelde Harry die samen met mij door de uitgestorven gangen van het kasteel liep. 'Je hebt een telepathische gaven.'
'Blijkbaar.' mompelde ik en staarde wezenloos voor mij uit. 'Maar hoe moet ik dit allemaal onder controle zien te krijgen?' Mijn stem klonk radeloos.
'Maak je geen zorgen, dat gaat je heus wel lukken.' sprak Harry mij bemoedigend toe. 'En ik ben hier voor jou om je te helpen.'
Ik keek om naar de jongen en glimlachte dankbaar naar hem. 'Maar dit is blijkbaar nog niet eens alles. Er zijn nog zoveel meer dingen die ik moet zien te ontdekken.' Ik zuchtte diep. 'Ik kan dit niet, Harry. Het is te veel.'
'Tuurlijk kun je dit wel!' Harry hield halt en ik volgde vlug zijn voorbeeld. 'Jouw oma kon het. Jouw moeder. Dus waarom jij niet?'
'Omdat ik mijn oma of moeder niet ben!' bracht ik uit. 'En misschien heeft mijn moeder het gekund omdat zij een moeder had die het zelfde heeft door moeten maken als zij zelf. Ik heb mijn moeder niet meer, Harry!'
'Daar heb je helemaal gelijk in.' mompelde Harry vlug. 'Maar je hebt mij toch?' Hij deed een stap naar mij toen en hield mijn gezicht tussen zijn handen.
'Weet ik, maar dat is anders.' Ik voelde de tranen opwellen en voor ik het wist dwarrelde de eerste zouten druppels alweer over mijn wangen naar beneden. 'Ik wil dit helemaal niet.'
'Het komt allemaal goed.' probeerde de donkerharige jongen mij te sussen terwijl hij mij in zijn armen trok. 'Ik beloof dat ik nooit van jouw zijden zal wijken. Ik zal hier voor je zijn wanneer je mij ook maar nodig hebt.'
'Dankje, Harry.' snikte ik. Ik wurmde mijn gezicht in zijn sweater en liet mijn tranen de vrije loop gaan.
Ik had echt geen idee hoe ik al mijn krachten moest zien te beheersen. Ik had echt serieus geen idee. Ik had al moeiten met het beheersen van mijn toverkrachten, laat staan krachten die voor iedereen onbekend waren. Ik had geen leraar die mij hierbij kon helpen, of een moeder die hier ervaring in had. Ik moest dit helemaal zelf zien te doen. Zelfs Harry kon mij niet helpen, hoe graag hij dat ook niet wilde.

'Gaat alles wel goed met je?' vroeg Draco mij bezorgd bij het avondmaal. Ik had de hele tijd enkel voor mij uit gestaard en nog geen hap van mijn eten genomen. Ik had zelfs nog geen slok genomen van mijn pompoensap.
'Ja, prima.' mompelde ik zonder op te kijken naar de jongen.
Ik hoorde Draco zuchtten. 'Nee, het gaat niet goed met je.'
Nu keek ik de jongen echter wel aan. 'Ik voel mij prima, Draco.' zei ik hem. 'Ik ben gewoon een beetje moe.'
De blonde jongen staarde mij voor een lange tijd aan en knikte toen waarnaar hij weer van zijn bord begon te eten. Toen het avondmaal was afgelopen stond mijn bord nog steeds ongeschonden op de tafel.
'Oke, nu ga jij mij vertellen wat er aan de hand is.' Draco trok mij een zijgang in die uitgestorven was en keek mij doordringend aan.
Ík kan het niet.' gaf ik eerlijk toe en keek naar mijn schoenen. 'Ik mag het je niet vertellen.'
'Jij weet dat ik weet dat jij iets voor mij verborgen houd. Voor de hele school.' Draco legde zijn beide handen op mijn schouders. 'Je kunt mij vertrouwen.'
'Beloof je je mond te houden?' vroeg ik de jongen onzeker.
'Ik beloof het.'
Ik dacht even na over wat ik de blonde jongen allemaal kon vertellen. Ik kon hem misschien vertellen dat ik een volbloed heks was, maar mijn ouders nog onbekend waren. Dit was echter wat het Ministerie dacht, dus dan kon het geen kwaad als ik dat verhaal aan de jongen vertelde. Toch? Zijn vader werkte immers ook bij het ministerie, dus hij zou er toch wel achter komen.
'Goed dan.' mompelde ik nerveus. 'Ik ben eigenlijk een volbloed heks.'
Draco staarde mij voor een lange tijd aan en er verscheen plots een brede glimlach rond zijn lippen. 'Ik wist het!'
'Maar waarom lieg je daarover?' Draco keek mij argwanend aan.
'Omdat ik eerst niet wist dat ik een volbloed heks ben. Ik heb altijd geloofd dat mijn peetouders, mijn echte ouders waren.' legde ik de jongen uit.
'Wie zijn je echte ouders dan?' Draco klonk oprecht geïnteresseerd.
'Geen idee.' Ik haalde zo nonchalant mogelijk mijn schouders op. 'Het ministerie heeft mij als een volbloed heks geregistreerd met een onbekende stamboom.'
Draco fronste zijn voorhoofd. 'Hoe weten zij dan dat jij een volbloed heks bent?'
'Omdat mijn peetouders hebben bekent dat ik hun dochter niet ben, ze gaan er dus van uit dat ik volbloed ben. Voornamelijk ook omdat ik in Slytherin ben ingedeeld.'
'Klinkt logisch.' knikte Draco die zijn handen weer van mijn schouders haalde. 'Maar wel klote voor je dat jij jouw biologische ouders niet kent.'
Ik haalde mijn schouders op. 'Ik ben er nu wel aangewend geraakt, denk ik.' mompelde ik en glimlachte flauwtjes naar de jongen. Het voelde niet goed om tegen hem te moeten liegen. Het voelde nog erger dan iets verborgen te houden.
'Wacht maar tot iedereen hoort dat jij een volbloed heks bent, dan zullen ze wel anders naar je gaan kijken.' glimlachte Draco.
'Nee!' zei ik abrupt. 'Je kan het niemand vertellen. Ik wil het niet.'
'Waarom?' Draco keek mij met opgetrokken wenkbrauw verward aan.
'Het voelt niet goed.' mompelde ik enkel. En het voelde inderdaad niet goed als Draco dit verhaal nu aan de rest zou gaan vertellen.
'Goed dan.' zei hij en pakte toen mijn handen vast. 'Als jij dit niet wilt vertellen aan de rest dan blijf het ons geheim.' En hij drukte vervolgens een kus op mijn lippen.
'Dankjewel.' glimlachte ik naar de jongen en sloeg mijn armen om zijn vertrouwde lichaam heen.