You're Not Sorry [NL]

O88 • You're not sorry...

In trance staarde ik voor mij uit. Ik had het hem verteld. Ik had hem alles verteld. Er was geen enkel detail achter wegen gelaten. Draco wist nu net zoveel als ik. Het voelde goed om het de jongen verteld te hebben, tegelijk ook ontzettend schuldig omdat ik Dumbledore en Harry had beloofd het niemand te vertellen.
'Je hebt er spijt van, niet?' Draco zijn stem sneed als een ijskoude windvlaag mijn gedachtegang binnen. 'Dat je het mij verteld hebt.'
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik zit gewoon in een tweestrijd. Ik vertrouw je, Draco.' zei ik hem en sloeg vlug mijn armen om zijn schouders heen zodat hij niet kon opstaan van het gras waar wij nu in zaten.
'Ik zal je helpen.' zei hij mij na een lange stilte. 'Ik zal je helpen met al je krachten. Je kunt mij vertrouwen. Ik wil je helpen. Ik doe alles voor je.'
Ik begon zachtjes te lachen, maar meer van verdriet. 'Het is onmogelijk om mij te helpen. Zelfs Dumbledore lukt het niet.'
'Dat maakt niet uit. Ik doe alles. Je mag je krachten op mij uitoefenen. Alles.'
Voor de zoveelste keer vandaag knapte er iets in mij en begonnen mijn tranen vrij uit te stromen. 'Ik hou van je. Ik wist het al sinds onze eerste ontmoeting. Toen deed je al wat met me.' zei ik hem snikkend. 'Het spijt me dat het zo lang heeft moeten duren voor je het te horen kreeg. Maar ik raakte in de knoop.'
'Het is al goed.' suste Draco mij die mij dicht tegen zich aantrok en zijn gezicht in mijn haren verborg. 'Ik hou ook van jou. Zielsveel.'

Toen ik die zelfde avond de Grote Zaal binnen liep om te dineren kwam Harry gelijk op mij afgelopen. 'Hoe gaat het me je?' vroeg de jongen mij direct.
'Prima, denk ik.' mompelde ik zachtjes terwijl ik zijn blik ontweek. In feiten had ik de jongen verraden, ik had ons geheim verteld. Natuurlijk was het groten deels mijn geheim, maar Harry maakte daar nu ook deel van uit.
Harry bestudeerde mij onderzoekend en knikte toen. 'Als er iets is kun je het mij vertellen, dat weet je hé?' Het klonk alsof Harry iets door leek te hebben, maar dat kon waarschijnlijk ook mijn onderbewustzijn zijn die zich ontzettende schuldig voelde.
'Weet ik Harry, dankje.' Ditmaal keek ik hem wel aan en glimlachte zwakjes naar hem. Ik sloeg mijn armen om de jongen heen en knuffelde hem voor een lange tijd in stilte.
'Kom je bij ons zitten?' Harry sloeg zijn armen om mijn lichaam en hield mij stevig tegen zich aan.
Ik wierp een kortte blik op de Slytherin tafel waar ik Draco zag zitten. Hij was druk in gesprek met Blaise. 'Tuurlijk.' knikte ik naar de donkerharige jongen en volgde hem naar de Gryffindor tafel toe waar ik direct opgewekt begroet werd door de tweeling die mij tussen hen in trok.
'We hebben het gehoord.' zei Fred.
'Wat een rotstreek zeg, van Peeves.' vulde George hem aan.
'Tja...' mompelde ik ongemakkelijk en keek vluchtig naar Harry die strak naar zijn bord keek. Ik kon ergens een lach rond zijn lippen zien verschijnen. Vond hij dit serieus nou grappig?
'Wat wil je hebben?' vroeg George mij opgewekt.
'Kip? Rijst? Puree?' En zonder op een antwoord te wachten begon Fred al van alles op mijn bord te scheppen.
Ik lachte zachtjes om de twee en schudde kort mijn hoofd. Ze wisten mij ook altijd aan het lachen te krijgen. 'Dankjewel jongens.'
'Geen dank.' glimlachte George naar mij die een kus op mijn ene wang drukte, tegelijk met zijn tweeling broer die een kus op de andere plantte.
'Dwazen.' lachte ik en kon het niet laten om mijn armen om allebei de jongens heen te slaan en ze dicht naar mij toe te trekken.
'Waarom is ze nooit zo met ons?' hoorde ik Ron tegen Harry mompelen.
'Omdat wij,' zei Fred
'Leuker zijn!' vulde George hem aan.