You're Not Sorry [NL]

O97 • You're not sorry...

Harry hapte naar adem en keek de man met ongelovige ogen aan. Ik herkende hem niet maar wist direct van wie hij familie was toen Harry zijn naam uitsprak.
'Bartemius Crouch Jr.' siste hij en keek de man woedend aan.
'Je bril werkt dus nog prima sinds onze laatste ontmoeting zo te zien. ' glimlachte Bartemius naar hem en richtte toen zijn blik op de glazen bol in Harry zijn hand. 'Geef mij de profetie, Potter.'
'Zet nog één stap dichterbij en ik gooi het kapot.' dreigde Harry die de man woedend aankeek.
Een kille lach kwam van achter de man vandaan en een vrouwelijke gedaante kwam tevoorschijn. 'Hij weet hoe hij een spelletje moet spelen.'
Ik herkende de vrouw uit duizenden. Het was de tante van de jongen waar ik zoveel om gaf. Bellatrix Lestrange.
'Potter, heb je dan nooit willen weten waarom jij enkel dat litteken hebt overgehouden? Wat het verband tussen jou en de Dark Lord daadwerkelijk te betekenen heeft?' probeerde de man. Er waren nog vier Dooddoeners verschenen die ons nu omringden.
'Veertien jaar heb ik daarop gewacht,' mompelde Harry. 'ik denk dat ik dan nog wel langer kan wachten. NU!' En zonder erbij na te denken vielen we allemaal tegelijk aan.
Een Dooddoener met een masker op kwam voor mij staan en schoot een spreuk op mij af. Impulsief weerde ik zijn spreuk af met een andere en dook ik vlug achter één van de stellingen. Ik kon zien hoe Bartemius achter Harry aanging terwijl hij de bol stevig in zijn handen hield. Er dook plots nog een Dooddoener op aan mijn rechterzijde.
'Reducto!' riep ik terwijl ik mijn toverstaf zijn kant op richtte en een felle straal schoot uit de punt van mijn staf. De Dooddoener was niet snel genoeg geweest en werd vol getroffen door mijn spreuk. 'Net goed.'
'Audrey, kijk uit!' riep Neville die in mijn gezichtsveld verscheen en op iets richtte dat achter mij stond. 'Locomotor Mortis!'
Ik keek vlug achter mij en zag hoe een Dooddoener, die een meter bij mij vandaan was, zijn benen tegen elkaar aangeplakt werden en hij zo voorover viel op de grond.
'Dankje, Neville.' zei ik hem en holde toen samen met hem door het gangpad heen. Aangekomen in het hoofd gangpad dat richting de deur leidde, kwam iedereen tegelijk bij elkaar.;
'We moeten hier weg.' hijgde Ron die schichtig om zich heen keek. Plots dook er een grote bewegende wolk op die in een razende snelheid op ons afkwam.
'Reducto!' Ginny haar vloek trof de Dooddoener en er volgde al gauw een ontploffing die de heel ruimte oplichtte. Plots begonnen de achterste stellingen te bewegen en vielen alle glazen bollen naar beneden. De één na de andere stelling volgde als een soort domino effect.
'Naar de deur!' schreeuwde Harry die zich vlug omdraaide en door de gang begon te rennen terwijl het nu leek alsof het glazen bollen regende. Zonder erbij na te denken volgde iedereen de donkerharige jongen blindelings richting de deur aan het einde van de gang.
Ik volgde Harry door de deur heen en plots verdween de vloer onder mijn voeten en viel ik naar beneden. Ik wilde schreeuwen maar de angst zorgde ervoor dat er geen geluid uit mijn mond kwam. Ik kwam zo plotseling tot stilstand in de lucht dat ik geschrokken naar adem hapte toen ik de grond enkele centimeters voor mijn ogen zag. Met een zachte plof viel ik op de grond, net als de rest.
'Bedankt, Hermione.' kreunde Harry die overeind krabbelde en zijn bril recht zette.
'Waar zijn we?' mompelde ik verbaasd toen ik de grote stenen poort zag die midden in de ronde kamer stond. Ik streek mijn schooluniform recht en keek even naar Harry die langzaam erop af liep.
'Verstaan jullie wat de stemmen zeggen?' vroeg hij ons terwijl hij langzaam om de poort heenliep. In het midden van de poort hing een soort transparante substantie dat lichtjes bewoog.
'Ik hoor geen stemmen, Harry.' zei Hermione die ook overeind was gekomen.
'Ik hoor ze wel.' zei ik verbaasd en keek even naar Luna die ze ook leek te horen.
'Jongens, we moeten gaan!' klonk Hermione haar stem nu smekend. Harry scheurde zijn blik los van de poort en knikte toen waarnaar hij onze kant op wilde lopen.
Een harde bonk klonk van boven en instinctief hield iedereen direct zijn of haar toverstaf in de aanslag. Diezelfde grote zwarte wolk van net verscheen weer en begon zo plots om ons heen te tollen dat ik mij op de grond liet neervallen en mijn armen om mijn hoofd heen sloeg. Ik voelde iemand zijn handen zich om mijn bovenarmen sluiten, maar die persoon liet mij direct weer los toen mijn huid gevaarlijk begon te gloeien.
De tollende wolk stierf weg en toen ik opkeek zag ik hoe Neville, Ginny, Luna, Ron en Hermione werden vastgehouden door alle aanwezigen Dooddoeners, op één na. Harry en ik krabbelde vlug overeind en ik keek schichtig om mij heen, opzoek naar de overgebleven Dooddoener. Waarschijnlijk de gene die ik had verbrand.
'Dat was niet erg aardig van je.' siste de stem van Bartemius in mijn oor en ik voelde hoe hij mij opnieuw vastgreep en zijn toverstaf dreigend tegen mijn keel aan drukte. Opnieuw gloeide mijn lichaam gevaarlijk, maar ditmaal liet mij mij niet los. Ik keek naar zijn hand die mijn bovenarm krampachtig vasthield en ik zag dat hij nu een handschoen droeg. Slimme vent.
'Nou Potter, laat ik het nu makkelijk voor je maken.' grijnsde de man terwijl hij de punt van zijn toverstaf iets dieper in mijn nek stak. 'Jij geeft mij die profetie of anders moet jij toe kijken hoe je vrienden voor jou sterven.'
Harry zijn blik haakte in die van mij en ik kon iets van spijt erin zien. 'Harry, doe het niets.' smeekte ik hem.
'Ik kan niet anders.' zuchtte hij droevig en keek toen naar de profetie die hij in zijn handen hield. Hij stak hem vervolgens naar de man uit die de bol vlug van hem aanpakte en er met grote ogen naar keek.
'Het spijt me.' mompelde Harry zacht. 'Maar zoals ik al heb gezegd wil ik niet dat jullie je levens voor mij geven.'