UNCONDITIONAL LOVE

Chapter Thirty-four

Kenzo's POV.

Fuck! Putangina! Gago! Bobo! Tanga! Kingina!

Lahat na ng mura, na imura ko na sa sarili ko.

Nasaktan ko sya

Nasaktan ko sya

Nasaktan ko sya

Pabalik-balik sa isip ko. Ilang buwan! Ilang buwan akong naniwala na ako yung nasaktan! Tangina! Pero sa sitwasyon namin, sya ang mas nasasaktan.

I'm so sorry Aestherielle.

Sapat na nga ba ang sorry ko? Sapat na ba ang isang salita para pawiin lahat ng hinanakit na dulot ko sakanya? Kingina.

"Pupuntahan ko sya" sabi ko kay Jeyoush pero agad ako nitong pinigilan.

"Tanga ka nanaman. Sa tingin mo, handa na sya humarap sayo?" Sabi nito.

"Pero kailangan ko syang makausap! G-gusto kong humingi ng tawad. G-gusto kong makabawi sa kanya" tumutulong luhang sagi ko.

"Not now Kenzo" malamig na sabi nito.

"Bu-"

"No more buts. Not now" sabi pa nito. "Hindi pa sya handa Kenzo. Sobra syang nasaktan sa lahat ng nangyayari sa tingin mo may lakas pa syang humarap sayo?" Dagdag pa nito.

"Bullshit!" Nasabunutan ko nalang ang sarili ko dahil sa pagsisisi.

"Ang dapat mong gawin ngayon ay ang magintay. Mag-intay na maging okay sya, maging okay ang lahat." Hinawakan nya ang balikat ko. "Lesson learned, Kenzo" yun lang at umalis na ito.

Kenzo, kasalanan mo.

Kung sana nakinig ako kila Mom and Dad, edi sana nadadamayan ko sya ngayon.

Napaupo nalang ako sa ilalim ng isang puno. Iniisip kung paano makakabawi sa lahat. Iniisip lahat ng hirap at pasakit na nararamdaman ni Aestherielle.

Hindi ko man lang napunasan ang mga luha mo.

Hindi ko man lang napagaan ang loob mo sa mga oras na hinang-hina ka na.

Hindi man lang kita nadamayan sa mga oras na hindi mo na kaya.

Hindi man lang kita nayakap sa mga oras na nagiisa ka.

I'm so sorry Aestherielle. I'm sorry kung tanga ako.

Hindi ko alam, kung saan ako magsisimula ulit.

Mapapatawad mo ba ako Aestherielle?

Kamusta ka na Aestherielle?

Mamahalin mo pa ba ako Aestherielle?

Lumipas ang ilan pang oras, nawalan ako ng ganang mag-aral. Ni-wala akong naintindihan ni-isa sa mga tinuturo nila. Nang magtime ay umuwi agad.

Napansin ni Mommy ang mga bagsak kong balikat ng makauwi.

"Hey, mukha kang nalugi. What happen?" Tanong agad nito.

Lumapit ako sakanya. Nagulat sya ng yakapin ko at umiyak sa balikat nya.

Sa lahat ng tao, kay mommy ko lang pinapakita ang kahinaan ko.

"Why?"

"Mommy, antanga ko. Antanga tanga ko."

"Hey, don't say that. What happen nga kase? Puro ka iyak" pinaupo nya ako sa sofa.