Siyah Gitar

28.1 "Yurt"

Siyah Gitar
28. Bölüm 1. Kısım

(11 Yıl Önce)

-Yazarın Anlatımıyla-

"Istemiyorum diyorum Dilay neyini anlamıyorsun!"

"Tamam canım. Ben bulacağım bir çaresini..."

Bütün bu konuşmalardan habersiz bir şekilde okul servisinden inip evine doğru ilerleyen Baran'ın belki de bu kendi evinde geçirdiği son günleriydi. Sadece bunu henüz bilmiyordu. Anahtarıyla kapıyı açıp içeri girdiğinde duyduğu erkek sesi çantasını alelacele sırtından çıkarıp merdivenlerden yukarı koşmasına neden olmuştu.

"Ne işi var bu adamın burada!"

Varlığını sorguladığı adam annesinin babasının ölümünden tam bir yıl bile geçmemişken evlilik planları yaptığı İhsan Balamir'den başkası değildi.

"Baran odana git." Annesinin net ve sert sesiyle kurduğu cümleye Baran itiraz etti. "Gitmiyorum odama filan. Sen neden hâlâ bu adamla görüştüğünü anlatacaksın bana!" Dilay daha fazla dayanamayıp Baran'ı kolundan tutarak zorla odasına götürdü. "Ben açana kadar bu odada kalacaksın. Babası kılıklı." Kapıyı kapatıp kilitlediğinde olacakların az çok farkındaydı.

Çalışma masasında duran fotoğraf çerçevesindeki fotoğrafa baktı. Annesi ve babasının önünde durmuş yeşil gözlü koyu kumral yedi-sekiz yaşlarındaki bir çocuk. Odasının kapısının annesi tarafından üzerine kilitlenip ertesi gün hiçbir şey olmadan açılmasına alışmıştı.

Kitaplığındaki kitaplardan birini alıp okumaya başladığında zamanın nasıl akıp gittiğini anlamadan Güneş yerini çoktan Ay'a teslim etmişti.

Uykuya daha fazla direnemeyip kitabı kitaplığa bırakıp uyuduğunda uyanacağı gün eskisi gibi olmayacaktı...

⛓⛓⛓

"Baran."

"Baran uyan." Dilay'ın sesiyle uyandığında ezberlenmiş bir ritüel olarak yataktan kalkıp tek kelime bile etmeden banyodaki işlerini halledip mutfağa indi.

Buzdolabından bir şeyler atıştırıp okula gitmek için üzerini değiştirmeye odasına çıktı. Annesi okul çantasından kitap ve defterlerini çıkarıp yerine kıyafet koyuyordu. "Anne ne yapıyorsun?" Diye sorduğunda Dilay cevap vermeden en ufak bir duygu belirtisi göstermeden yaptığı işe devam etti. "Üzerini değiştir. On dakikaya çıkmamız gerekiyor." Çantanın fermuarını kapatıp odadan çıktıktan sonra Baran annesinin emri üzerine üzerini değiştirip arabaya bindi. Annesi de sürücü koltuğuna oturduktan sonra yaklaşık kırk dakika süren yolculuğun ardından bahçesinde bir sürü her yaştan çocukların koşup oynadığı bir binanın önünde durdular.

Dilay Baran'dan önce inip binaya doğru yürümeye başladığında Baran geldikleri binanın ne olduğunu çözmeye çalışıyordu.

"Anne burası neresi?"

"Yakında anlayacaksın." Başka bir şey söylemeden bahçedeki banklardan birine oturup beklemesini söyledikten sonra içeri girdi.

1 saat sonra binadan çıktığında Baran'a bir kez bile bakmadan yoluna devam ettiği sırada Baran koşup kolunu tuttu. "Beni burada mı bırakacaksın?"

"Sen bekle. Ben bir kaç saate geleceğim. Tamam mı?"

Dilay arkasına bile bakmadan arabasına binip gittikten sonra binadan çıkıp gelen orta boylu kırklı yaşlarda bir kadın Baran'a eliyle gelmesini işaret etti. Baran banka bıraktığı sırt çantasını kucağına alıp çekingen adımlarla binaya ilerlerken nerede olduğunun farkında bile değildi.