Siyah Gitar

60. "Uzak Mesafe"

Siyah Gitar
60. Bölüm

Son "10"

Karan'ın Anlatımıyla

Lavinia'ların gitmesinin üzerinden saatler geçse de, hâlâ kendimi toparlayamamıştım. Son gidişinde bana sarılmasını, saçlarının kokusuna burnumu gömmem bana bu saatlerde en iyi hissetirilen şeydi.

Beni eskisi gibi sevmeyip, arkadaşça yaklaşımını biliyordum. Bu bana oldukça acı verse de, en azından gözümün önündeydi, onu istediğim an görüyor, konuşuyor diye mutluydum. Onların mutlu aile tablosu her defasında kalbime inci sızı bıraksa da, huzurlu bile hissedebiliyordum.

Ama şimdi geriye, yanımda ne o, ne de ailesi kalmıştı. Bensiz bir ailesi..

Her zaman onların peşinden gidemez, yanlarında olamazdım, ama şimdi yaşadığım bu durumun canımı bu kadar acıtacağını da bilemezdim.

Lavinia benim yıllardır kapanmayan yaramdı. Her defasında ilk günkü gibi acı veriyordu.Hava artık kararmış, saatlerdir de balkonda oturuyordum. Yaktığım kaçıncı sigaraydı bilmiyordum, ama aklımı hiçbir şey dağıtmıyordu.

Şimdi arasam yanlış anlar mı? Ayıp olmasın diye mi sarıldı? Bensiz yaşantısı ne olacak gibi daha çok sorular düşüncelerimle birlikte beynimi istila ediyordu. Bu durumda başımın ağrımasına sebep oluyordu.

Önceden balkonda oturmaktan kaçınırdım. Onlarda genellikle balkonda oturur, gülüşme sesleri tüm daireyi çınlatırdı hatta. Buruk gülümsemeyle bazen eşlik eder, bazen de ağlamamak için zor durdurumdum kendimi.

Şimdi o sesleri bile özledim aslında. Lavinia'nın kahkaha sesini, hatta sesini yüz kişi arasından bile seçebilirken, birkaç kişi arasından mı seçemeyecektim?

Dumanı havaya üfleyip, gözlerimi kapattım. Hayatım hep böyle mi devam edecekti, bilmiyordum.

Önceden ben geride bırakmıştım Lavinia'yı, ama zorunluluktan. Şimdi de geride bırakılan her koşulda ben oluyordum.Önceki hatalarımızı telafi edemeyeceğimi nereden bilebilirdim ki?

Tek umudum, temennim en yakın zamanda ya onun buraya gelmesi, ya da benim ona gitmem olacaktı.

Böyle yaşayamaz, yapamazdım ben. Kendimi kandırmanın zamanı değildi artık. Yıllardır onsuz yapamadığımı en iyi ben bilirken, şimdi onsuz bir hayat kuramazdım kendime. İyi biliyordum.

Onun yanında da acı çeksem de, en azından gözlerini görüyor, kokusunu az da olsa duyumsayabiliyor, bazense sarılabiliyordum.

Şimdi elimde hiçbir şey kalmamıştı.

Aşk acı veren, kendini çıkmazda hissettiren bir duygu olduğunu düşünürdüm önceden. Hâlâ daha öyle düşünüyorum, ama Lavinia'nın hayatıma kısa süreliğine bile girmesi bana, hayatıma en büyük lütuftu.

İçeri girip televizyon ünitesinde duran anahtarı aldım. Lavinia'nın bir şey olursa diye verdiği kapı şifresinin yazılı olduğu kağıda bir süre baktıktan sonra evden çıkıp alt kata indim.

Belki bir umut diye düşünüp zile ard arda 3 kez bastıktan sonra şifreyi girip kapıyı açtım. Evdeki sessizlik ve karanlık garip hissettirirken Lavinia'nın parfümü yerine evi saran toz kokusunu umursamadan kapının yanından evin bütün ışıklarını açtım.