Siyah Gitar

2. Kuple 26. Bölüm "Kurtuluş"

Siyah Gitar
2. Kuple 26. Bölüm
"Kurtuluş"

"Oo siz baya hızlı çıktınız ya."

Benim karnımı görür görmez kurduğu cümleyle ister istemez karnımı kollarımla sardım. "Ne istiyorsun bizden?"

"Seninle derdim yok. Doğurma makinesi. Benim derdim oğlumla."

"Onunla düzgün konuş!" Karan babasına doğru bir adım atınca "Karan lütfen."

Ağlamak üzereydim çünkü artık bir sorun daha kaldıracak gücüm kalmamıştı. Karan'ın bana dönmesiyle gözlerinin dolması bir olmuştu.

Hemen sonra babasına tekrar dönüp,

"Bak. Kendim için senden bu zamana kadar üniversite okumak ve Lavinia'yla evlenmek dışında hiçbir şey istemedim. Şimdi de istemiyorum. Ama bizi rahat bırak. Doğum yapmak üzere ve durumu çok riskli. Lütfen.

Ben, Lale Lavinia Arcan. Neredeyse yirmi yıldır tanıdığım Karan Arcan'ın babasının karşısında ilk kez ağlayarak yalvardığını görüyorum.

Orhun bir Karan'a baktı, bir de bana. "Bu hayattan memnun musun gerçekten. Sana sunduğumuz imkânlara rağmen kendine layık gördüğün hayat bu mu?"

Öfkesi kırılmış gibiydi. "Baba. Evet bu kelimeyi benden duymayalı uzun zaman oluyor. Benim en başından, üniversiteye gitmeye karar verdiğimden beri istediğim hayat zaten buydu. Evet maddi yönden tek düze bir hayatım olacaktı ama benim tek istediğim silahlardan ve illegal işlerden uzak kalmaktı."

Ben koltukta oturuyordum, onlar ayaktaydı. "Soyadını hak etmiyorsun."

"Umrumda değil. Bana bir ayrıcalık sunmuyor artık."

"Seni benim oğlum gibi yetiştirmeye çalışıyordum."

"Benim en büyük korkum sana benzemekti."

Elindeki silahın emniyetini açıp beline yerleştirdi. "Herkesi emrin altında tutamazsın. Benden utanıyor olabilirsin. Hatta nefret de ediyor olabilirsin. Ama kabullenmek zorundasın. Ben bir doktorum, sevdiğim kadın dünyaca tanınan bir müzisyen ve yaşadığımız hayat bu. Şimdi evimizden git."

Orhun omuzları düşmüş bir hâlde odadan çıkıp koridora çıktı Karan'da arkasından ilerliyordu. Orhun evden çıkıp gittiğinde ikisi de tek kelime konuşmadılar. Karan kapıyı kapattı ve yanıma gelip önümde diz çöktü. Boylarımız eşitlendiğinde uzanıp sıkıca sarıldım.

Ayrıldık ve yanıma oturdu. "Babanı bu kadar sakin görmemiştim."

"Bende. Ama artık kabul etmesi gerekiyordu."

"O zaman artık gizlenmeni gerektirecek bir şey kalmadı?"

Söylediğim şeyi birkaç saniye düşündü.

"Sanırım öyle."

Aylardır herkesin ücretsiz katılabileceği büyük bir konser planları yapıyordum.

"O zaman sana bir teklifim var sayın Karanlık Adam,"

"Buyurun, sayın Siyah Gitar."