Siyah Gitar

2. Kuple 14. Bölüm "Duraklama Dönemi"

Siyah Gitar
2. Kuple 14. Bölüm

Lütfen bölümde geçen eylemi kesinlikle denemeyiniz.

Not: Atipik Bipolar ile ilgili verilen bilgiler yaşanmış ve deneyimlenmiştir

1 Hafta Sonra

Gitgide kötüye gittiğimin farkındayım. Daha az müzik dinliyorum, daha fazla uykusuz kalıyorum, kafamın içinde durmak bilmeyen bi kalabalığın sesi var. Kendimi korumak için ördüğüm duvarlar teker teker yıkılıyor ve ben hiçbir şey yapamıyorum.

Belki de kendi sonumu hazırlıyorum.

Bazı şeyler yoluna girsin, her şey daha güzel olsun diye de uğraşmıyorum artık. Çünkü gördüm, kimse benim kadar, benim için uğraşmadı. Kimse beni kaybetmekten korkmadı.

Kim olduğumu bilmiyorum. Hayatımda neyin doğru neyin yalan olduğunu seçemez bir noktaya geldim ve o noktadan kendimi atmama ramak kaldı

Daha kendi çocukluğumu kurtaramamışken bu dünyaya iki çocuk getirdim. Babalarının bu dünyada tanıyabileceğim en iyi insan olduğuna kendimden daha fazla inanıp bu kimsenin kimseye bir gram merhamet etmediği dünyaya iki çocuk getirdim.

1 haftadır bütün perdelerini kapattığım odada sadece duvarın köşesine oturmuş resim yapıyorum. Bütün sosyal medya hesaplarımı kapattım. Hakkımda ne haber yapıldı bilmiyorum. Umrumda da değil.

Kapının sinir bozan gıcırtısını duymuştum ama kimin geldiğine bakmadım bile.

"Lavinia?"

Karan üzerindeki doktor kıyafetleriye odanın kapısında duruyordu. "Ayşıl'ın okulundan aradılar seni. Toplantı varmış sanırım."

"Gelmeceğimi söyledin mi peki?"

"Uydurdum bir şeyler."

"Neden açıklıyorsun o zaman." İçeri girip kapıyı kapattı. Elimdeki resim defterini apar topar komodinin altına attım. "Pelin'le konuştum."

Bir şeyler anlatıp duruyordu ama ben dinlemiyordum bile "Barış Abi geldi kapıda bekliyor. Benim hastaneye gitmem gerekiyor."

"Söyle beklemesin. Kimseyi görmek istemiyorum."

"Beni bile mi?"

"Biraz daha konuşmaya devam edersen evet."

Karşıma oturup kurşun kalem yüzünden grileşmiş elimi tuttu. "Psikolog bir arkadaşımla görüşmek ister misin?"

"Karan kimseyi görmek de istemiyorum kimseyle konuşmak da istemiyorum. Psikologla konuşmak bir işe yarıyor olsaydı bu hâlde olmazdım. Benim kurtuluşumun tek yolu var."

"Neymiş?"

"Ölüm."

"Biliyor musun ben ölsem arkamdan ağlayacak bir kişi bile yok. Hani derler ya en fazla annem bir gün ağlar ertesi gün yapacağı yemeği düşünür diye. Benim annem bile yok."

O kadar fazla ağlamıştım ki artık ağlamak istediğimde gözlerim yanıyordu. "Sende birkaç gün üzülür sonra hayatına devam edersin."