"ေကာ...ထမင္းစားမယ္..."
ျပဇာတ္အတြက္တိုက္ေနၾကရင္း ေရွာင္းက်န႔္တို႔အဖြဲ႕ဈာန္၀င္သြားသည္မွာအခ်ိန္ေတာင္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ထြက္ေပၚလာသည့္အသံဩဩကိုၾကားမွနံရံမွနာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ ညေန 2နာရီ။
"ရီေပၚ ေကာတို႔..."
"ေကာ...."
အရွိန္ရေနတုန္းျဖစ္၍ေရွာင္းက်န႔္ကျပဇာတ္ကိုၿပီးေအာင္တိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း၀မ္ရီေပၚ၏သံရွည္စြဲေခၚသံေၾကာင့္စကားလုံးတို႔ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ဤသည္ကိုသိေသာ မင္းသမီးက
"ကဲပါေရွာင္းက်န႔္ရယ္၊ အခ်ိန္ေတြလည္းေနာက္က်ေနၿပီ၊ ေန႔လည္စာစားၿပီးမွဆက္ရေအာင္၊ က်ဲတို႔လည္းဗိုက္ဆာေနၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့ က်ဲ"
အဆင္သင့္ဖြင့္ရက္သားထမင္းဘူးေရွ႕မွာဇြန္းႏွင့္တူတို႔ကိုအဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးေနေသာရီေပၚေဘးကို ေရွာင္းက်န႔္၀င္ထိုင္လိုက္သည္။
"ေခြးေပါက္ေလးရာ၊ အဖြဲ႕သားေတြအားနာစရာ..."
"ဘာအားနာစရာလဲ၊ အခ်ိန္ကိုလည္းၾကည့္ဦး၊ ခုထိထမင္းတစ္စိေတာင္မ၀င္ေသးပဲေကာအလုပ္လုပ္ေနတာေကာအတြက္ေရာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွမေကာင္းဘူး"
"မင္းကလဲ"
"ဘာမွမင္းကမလဲနဲ႔၊ ေကာစားမလား မစားဘူးလား၊ မစားရင္ကၽြန္ေတာ္ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီးခြံ့မွာေနာ္"
"စားမွာလို႔"
တူတို႔ကိုျမန္ျမန္ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဖက္ထုပ္တစ္ထုပ္ကိုပါးစပ္ထဲသြပ္ေနေသာေရွာင္းက်န႔္ကိုရီေပၚျပဳံးၾကည့္လိုက္သည္။
"ေျဖးေျဖးစား၊ ဘယ္သူမွလုမစားဘူး"
"မင္းပဲအမ်ိဳးမ်ိဳး"
ပလုပ္ပေလာင္းႏွင့္ေရွာင္းက်န႔္ကမ်က္ေစာင္းထိုးကာေျပာလာေတာ့ ရီေပၚကတဟားဟားေအာ္ရယ္သည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ေအာ္ရယ္ေနတာလဲ၊ ဟိုမွ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကၿပီ"
အနားကပ္ၿပီးေျပာလာေသာယုန္ေပါက္ကိုဖက္နမ္းပစ္ခ်င္စိတ္ကိုရီေပၚအသာထိန္းထားရသည္။ ဖက္သာနမ္းလိုက္လၽွင္လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္မ်ားက ဗိုက္သားမ်ားကိုညႇစ္ဆြဲမွာေသခ်ာသည္။
