ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဟိုတစ္ေန႔ကဘူကိစၥကိုဆက္ရမည္ဆိုလၽွင္ျဖင့္....
အခုျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းကေတာ့... အိပ္ယာေပၚမွာနဂိုကမွေထာ္ေနေသာႏွုတ္ခမ္းကိုတစ္ေတာင္ေလာက္ထပ္ေထာ္ကာ တစ္ဖက္လွည့္စိတ္ေကာက္ေနသည့္၀မ္ရိေပၚရွိမည္ျဖစ္ၿပီး ရိေပၚအေနာက္တြင္ေတာ့မ်က္ႏွာကိုငယ္နိုင္သမၽွငယ္ထားကာ မုန္လာဥကိုအေသအလဲေခ်ာ့ေနသည့္ယုန္ႀကီးေရွာင္းက်န႔္ကိုျမင္ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။
"တိတိယား...."
ေရွာင္းက်န႔္အသံကို႐ုံးပတီသီးထက္ခၽြဲျပစ္ေနေအာင္ဖန္တီး၍သံရွည္စြဲေခၚလိုက္သည္။ မုန္လာဥကေတာ့ႏွာတစ္ခ်က္မွုတ္၍လွည့္မၾကည့္။
"တိတိလို႔၊ ရိေပၚလို႔၊ ေခြးေပါက္ေလးလို႔"
အကၤ်ီစကိုကိုင္လွုတ္၍ေခၚေသာ္လည္းဟိုကလွည့္မလာ။ 15မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ေရွာင္းက်န႔္တင္းလာေခ်ၿပီ။
ငါဒီေလာက္ေခၚေနတာကိုဒင္းကေစာက္ဖက္မလုပ္ဘူးေပါ့ေလ၊ ရတယ္ ေနလိုက္။
အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္သြားေသာေၾကာင့္ရိေပၚ ေခါင္းကိုအနည္းငယ္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းကိုေအာက္ငုံ႔ခ်ကာကိုယ္ေလးတစ္သိမ့္သိမ့္တုန္ေနသည့္ေရွာင္းက်န႔္။
"ဟာ၊ က်န႔္ေကာ၊ ဘာလို႔ငိုတာလဲ"
ရိေပၚလွည့္ကာေရွာင္းက်န႔္ကိုယ္ေလးကိုဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ယုန္ျဖဴလုံးကေခါင္းငုံ႔လ်က္သားေလးရင္ခြင္ထဲေရာက္လာသည္။
"ဟင့္ ဟင့္၊ မင္းကငါဒီေလာက္ေခ်ာ့ေနတာကိုလွည့္မွမၾကည့္တာလို႔"
ဪ သူကအၾကာႀကီးခ်ာ့လိုက္ရတာကိုး၊ 15မိနစ္ေလးကို။ သူက်တစ္ခါတစ္ခါစိတ္ေကာက္ရင္တစ္နာရီေလာက္ၾကာတာ။ ဒါေပမဲ့ မေျပာရက္ပါဘူး။ ၾကားတယ္ေနာ္။ မေျပာရဲတာမဟုတ္ဘူး၊ မေျပာရက္တာ။ ခ်စ္လြန္းလို႔အလိုလိုက္ထားတာ။ ဟြန႔္။
"ေကာကလဲဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္တာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေန႔လုံးဘယ္ေလာက္ခ်ဳပ္တည္းထားရလဲေကာသိရဲ့လား"
"သိတာေပါ့၊ သိတာေပါ့၊ သိလို႔လဲမင္းမေန႔ကလုပ္ထားလို႔နာေနတာေတာင္ခြင့္ျပဳတာေပါ့"
