"ေတြ႕ရေတာ့မယ္...ေတြ႕ရေတာ့မယ္အခ်စ္ေရ...အာဟ...အာဟ"
ဖင္ႏွစ္လုံးကိုလွုပ္ရမ္း၍အ၀တ္ထည့္ကာအသံကုန္ဟစ္ေနေသာ၀မ္ရီေပၚေၾကာင့္ ဆိုဖာေပၚမွာ ipad တစ္လုံးႏွင့္အလုပ္ရွုပ္ေနေသာမန္ေနဂ်ာႀကီးလက္သန္းတစ္ေခ်ာင္းနားထဲထည့္ကာကေလာ္လိုက္သည္။
အင္း...ဒီေလာက္နားထဲနားဖာေခ်းေတြျပည့္ေနတာေတာင္ဒင္းအသံဆိုးႀကီးကိုမတားဆီးနိုင္ဘူးပဲ...
"မသြားေသးဘူးလား အစ္ကို"
မင္းဘိုးေအေလယာဥ္ခ်ိန္ကသုံးနာရီေလာက္လိုေနေသးတာကို ဒီေစာက္ကေလးဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ...
Luggage ကိုပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္၊ ေရွ႕ဆြဲလိုက္ေနာက္ဆြဲလိုက္လုပ္ေနေသာ၀မ္ရီေပၚက အႀကိမ္သုံးဆယ္ေျမာက္ထိုေမးခြန္းကိုေမးလာေသာအခါ မန္ေနဂ်ာႀကီးမွအထက္ပါအတိုင္းစိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ေတြးလိုက္မိေသာ္လည္း တကယ္တမ္းမွာေတာ့ထုတ္မေျပာမိပါ။
"လိုေသးတယ္ေလ ရီေပၚရာ၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနစမ္းပါ မင္းဟာကလည္း"
"ဟာ...အခ်ိန္ဆိုတာေလးစားရမယ္ေလ၊ ခုခ်ိန္ေလာက္သြားမွ ေအးေအးေဆးေဆးေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
အခုမွေလယာဥ္စီးဖူးတာလဲမဟုတ္။ ေလယာဥ္ဆိုတာကိုထမင္းစားေရေသာက္ေလာက္စီးေနတဲ့သူက ဒီလိုပဒီးပဒါးေတြေျပာေနၿပီဆိုကတည္းကေတာ္႐ုံေရာဂါရင့္သြားတာေတာ့မဟုတ္။
"အခ်ိန္တန္ရင္အခ်ိန္တန္ေရာက္ၿပီးေတြ႕ရမွာရီေပၚ၊ မင္းအခုခ်ိန္ၿငိမ္ၿငိမ္သာေနလိုက္၊ ခုငါမင္းေၾကာင့္ေခါက္ခနဲမူးလဲသြားရင္ မင္းသြားရမယ့္အခ်ိန္ေနာက္က်သြားမယ္ေနာ္"
ရမလားဟု ရွိစုမဲ့စုအာဏာေလးထုတ္သုံးလိုက္မိေသာ္လည္း
"ဟာ...ဒီလိုေတာ့ဘယ္ျဖစ္မလဲ...အစ္ကိုကေဆး႐ုံမွာတစ္ပတ္ေလာက္အနားယူခဲ့လိုက္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္သြားၿပီးလုပ္စရာရွိတာကိုယ့္ဘာသာလုပ္ႏွင့္လို႔ရပါတယ္။"
ငါ့အလြတ္ကိုပဲေခ်ာင္းေနတဲ့ေမ်ာက္ကေလးဆိုတာ ေမ့သြားတဲ့ငါ့အမွား...
----------------------------------------------
"အစ္ကို၊ ရိုက္ကြင္းကိုတစ္ရက္ေလာက္ခြင့္တိုင္ေပးေနာ္"
