"Congratulations သူေဌး၀မ္!!!"
အခန္းထဲ၀င္လာသည္ႏွင့္၀န္ထမ္းမ်ား၏ေအာ္ဟစ္ဂုဏ္ျပဳသံမ်ားႏွင့္လက္ေခါက္မွုတ္သံမ်ားကိုပါၾကားလိုက္ရသည့္အျပင္ ရႊီး...ဒိုင္းဟူေသာအသံမ်ားပါတဆက္တည္းၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ၀မ္ရီေပၚပုခုံးေလးၾကဳံ႕သြားသည္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂုဏ္ျပဳပန္းျခင္းမ်ားႏွင့္လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားမွာလည္းစားပြဲေပၚတြင္အျပည့္အသိပ္ေနရာယူထားၾကသည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ဒီေန႔၀မ္ရီေပၚကိုယ္ပိုင္ရွယ္ယာအမ်ားဆုံး၀င္ထားေသာကုမၸဏီစတင္တည္ေထာင္သည့္ေန႔။ အရင္ကလည္းတစ္ျခားကုမၸဏီေတြမွာရွယ္ယာနည္းနည္းပါးပါး၀င္ထားတာရွိေပမယ့္ အခုကေတာ့ကိုယ္ပိုင္တည္ေထာင္လိုက္ေသာကုမၸဏီပင္။ ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိေသာ စာခ်ဳပ္ခံအႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ဘ၀မွ႐ုန္းထြက္ရန္အတြက္ပထမဆုံးေျခလွမ္းဟုေျပာလၽွင္လည္းမွားမည္မထင္ပါ။
ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳေနၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကိုႏွုတ္ခမ္းတစ္ဖက္စြန္းပင့္တက္႐ုံသာတိုးဖြဖြျပဳံးျပလိုက္သည္။ မိမိကိုယ္ပိုင္ကုမၸဏီဖြင့္ပြဲေန႔တြင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ရွိရမည္မွန္ေသာ္လည္း ရီေပၚမေပ်ာ္နိုင္ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္မနက္အိပ္ယာထကတည္းကေရွာင္းက်န႔္ကိုမေတြ႕ရေသးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ဘာေန႔လည္းဆိုတာသိသားနဲ႔ ေရွာင္းက်န႔္က "ေကာဒီေန႔ရိုက္ကူးေရးေစာေစာရွိလို႔သြားၿပီ" ဟူေသာ sticky note တစ္ေစာင္ကိုအုပ္ေစာင္းအုပ္ထားေသာမနက္စာစား၀ိုင္းမွာထားခဲ့တာနဲ႔တင္ၿပီးသြားခဲ့သည္။ စိတ္ေကာက္၍ေကာျပင္ေပးခဲ့ေသာမနက္စာကိုသပိတ္ေမွာက္ရန္စိတ္ကူးမိေသာ္လည္း ေကာလက္ရာမနက္စာေလးကိုႏွေျမာ၍စားလိုက္ရသည္။
ၿငိမ္ေတြးေနရင္းမ်က္ႏွာတျဖည္းျဖည္းပုပ္လာေသာ သူေဌး၀မ္ကို၀န္ထမ္းေတြကၾကည့္ကာႀကိတ္ရယ္ေနၾကသည္။ သူတို႔သိတာေပါ့ သူတို႔သူေဌးဒီလိုျဖစ္ေအာင္ဘယ္သူပဲလုပ္နိုင္သလဲဆိုတာ။
အားလုံးၿငိမ္ေနၿပီးခဏအၾကာ...
"ဂုဏ္ယူပါတယ္ ေကာရဲ့ေခြးေပါက္ေလး..."
