"ေကာသိလား"
"မသိဘူး"
အာလူးေၾကာ္တစ္ဖက္စားရင္းေျဖလိုက္ေသာေရွာင္းက်န႔္အေျဖေၾကာင့္ရီေပၚဆက္ေျပာမည့္စကားေပ်ာက္သြားသည္။ ေရွာင္းက်န႔္ကေတာ့ ရီေပၚပို႔ေပးထားတဲ့အာလူးေၾကာ္ကိုတျမဳံ႕ျမဳံ႕၀ါးေနတုန္း။
"အဲ့အာလူးေၾကာ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ဟာပိုအေရးႀကီးလဲ"
"အာလူးေၾကာ္၀ယ္လာေပးတဲ့မင္း"
ဂၽြတ္ခနဲ၀ါးလိုက္ရင္းေျဖသည့္ေရွာင္းက်န႔္ကေတာ့ စခရင္မ္တစ္ဖက္ကရွုံ႔မဲ့ေနသည့္၀က္ေပါက္ကိုသတိမထားမိေသး။
"ေကာ!!!!"
"ေဟ...ေအ ေအး ေျပာေလ"
အသံနက္နဲ႔တစ္ခ်က္ေအာ္ေပးလိုက္ေတာ့မွမ်က္လုံးေလးအျပဴးသားႏွင့္ေမာ့ၾကည့္လာေသာ ယုန္အစ္ကိုႀကီး။
"ေကာ ေနာက္အဲ့အာလူးေၾကာ္ေတြမစားရေတာ့ဘူးမွတ္"
"အာ...ရီေပၚကလည္း ေကာကစတာကို၊ ဟဲဟဲ၊ စိတ္ဆိုးနဲ႔၊ အိေပၚေလးကပိုအေရးႀကီးတာေပါ့၊ ေကာအိေပၚေလးကအေရးအႀကီးဆုံး၊ ေကာအတြက္အရာရာ၊ ေကာအတြက္ အဲဗရီးသင္း၊ ဒါေတြကဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ ပကာသနေတြ၊ အလကား..."
ေျပာရင္းအမူပိုဟန္ပိုကာအာလူးေၾကာ္ထုတ္ကို ေဘးကိုပစ္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးကေတာ့ ၾကမ္းေပၚက်သြားတဲ့အာလူးေၾကာ္ထုတ္ေလးကိုေစြၾကည့္လိုက္ေသးသည္။
အင္း...ၾကမ္းျပင္ကသန႔္တာပဲ၊ ထြက္က်သြားတဲ့မုန႔္ေလးေတြေကာက္စားလို႔ရေလာက္ပါတယ္...
ပါးစပ္ကအလကားေျပာေနၿပီး မ်က္လုံးကၾကမ္းေပၚမွာအနည္းငယ္ျပန႔္ၾကဲသြားတဲ့အာလူးေၾကာ္ဖတ္ေလးေတြကိုမ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့ေရွာင္းက်န႔္ကိုၾကည့္ၿပီးရီေပၚ ေလပူတစ္ခ်က္မွုတ္ထုတ္လိုက္သည္။
ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားမွန္းသိလို႔ ေရွာင္းက်န႔္ႀကိဳက္တတ္တဲ့သေရစာေတြ၀ယ္ပို႔မိတဲ့၀မ္ရီေပၚရဲ့မဟာအမွားႀကီးေပါ့။
ေနာက္တစ္ခါမစားခ်င္တဲ့ထမင္းကိုပဲခ်ဳပ္ေကၽြးပစ္မယ္!
"ေကာ..."
"အယ္ အယ္ ေျပာေလ၊ ေခြးေပါက္ေလး ဟီးဟီး"
ခုမွအတင္းမ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာယုန္သြားေတြေပၚေအာင္ျဖဲရယ္ျပေနေသာေရွာင္းက်န႔္ကိုရီေပၚဆြဲကိုက္ခ်င္လာသည္။ အဲ့လိုပဲတစ္ခါတစ္ေလက် ၀မ္ရီေပၚကေခြးစိတ္ေပါက္တတ္သည္။
