*တီ...တီ...
"နိဟောင်၊ ဘေကျင်းပြည်တွင်းလေကြောင်းလိုင်း လက်မှတ်အရောင်းဌာနမှကြိုဆိုပါတယ်။ ဘာကူညီပေးရမလဲဗျာ"
"ညီလေး..."
ကြားလိုက်ရသည့်ရင်းနှီးနေသောစပ်ဖြဲဖြဲအသံကြောင့် အရောင်းဌာနမှ၀န်ထမ်းလေးမျက်မှောင်တွန့်သွားမိသည်။
"ဟဲဟဲ၊ ဘေကျင်းသွားဖို့လက်မှတ်လေး၀ယ်ချင်လို့"
"ဘယ်အချိန်လဲ"
ပြတ်တောင်းတောင်းအသံကြောင့်မန်နေဂျာကြီး တွန့်ခနဲနေသွားသည်။
*တောက်၊ ငါ့ဘ၀ကလည်းလေယာဥ်လက်မှတ်ရောင်းတဲ့၀န်ထမ်းချေတာတောင်ခံရတဲ့ဘ၀...
"ဟို၊ ည 5နာရီခွဲ6နာရီလောက်လေယာဥ်ရှိလား"
"ရှိပါတယ်"
"အဲ့ဒါဆိုထုံးစံအတိုင်းလေး ဟဲဟဲ"
သွားကျိုးကလေထွက်နေသလားထင်ရအောင်တဟဲဟဲရယ်နေသည့် ဖောက်သည်ကြောင့်၀န်ထမ်းကောင်လေးမမြင်နိုင်မှန်းသိပေမယ့်မျက်စောင်းလှမ်းထိုးလိုက်မိသည်။
"ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ဂွပ်ခနဲချကာပြတ်တောက်သွားသောတယ်လီဖုန်းလိုင်းလေးကိုကြည့်ကာ မန်နေဂျာကြီးမျက်နှာငယ်လေးနှင့်ကျန်ခဲ့သည်။
၀န်ထမ်းကောင်လေးကတော့ ၀မ်ရီပေါ်အမည်နှင့်၀ယ်ထားသောလေယာဥ်လက်မှတ်များဘေးတွင်ကိုယ်ပိုင်အမှတ်အသားလေးလုပ်ထားလိုက်သည်။
(Not Sure!)
---------------------------------------------------------------
စပွန်ဆာပေးထားသည့်လက်စွပ်ကိုလက်ညိုးမှာစွပ်လိုက်ပြီး လက်သူကြွယ်မှလက်စွပ်ကိုချွတ်ကာရှောင်းကျန့်နှုတ်ခမ်းမှာဖိကပ်ပြီးဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်လိုက်သည်။ လက်စွပ်အမြဲတမ်းနီးပါး၀တ်ထားသဖြင့် လက်သူကြွယ်မှာကျန်နေခဲ့သောအဖြူစင်းရာကိုဖိပွတ်လိုက်သည်။ အ၀တ်အစားများအကုန်လဲပြီးအခန်းထဲမှာပဲထိုင်နေလိုက်သည်။
"ခုထိ List ကမထွက်သေးဘူး"
အခန်းထဲ၀င်လာပြီးရှုံ့မဲ့ကာပြောနေသောမန်နေဂျာကြီးကိုရှောင်းကျန့်ပြုံးပြလိုက်သည်။
