"Last Christmas...I gave you my heart.."
တီဗီမွပ်ံ႕လြင့္လာေသာသီခ်င္းသံကိုေရွာင္းက်န႔္ခပ္တိုးတိုးလိုက္ၿငီးေနသည္။ အိမ္၀ရန္တာနားတြင္ လက္ေဆာင္ဘူးေသးေသးေလးမ်ား၊ ေရာင္စုံေဘာလုံးေလးမ်ား၊ ေျခအိတ္အစိမ္းေရာင္ႏွင့္အနီေရာင္ေလးမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာခရစ္စမတ္ထင္းရွုးပင္ေလး။ သစ္ပင္ေအာက္ေျခမွာေတာ့ မီးႀကိဳးမ်ားႏွင့္ရွုပ္ပြေနသည္။
ေရွာင္းက်န႔္ကနဂိုကတည္းကဒီဇိုင္းသမား၊ အလွအပအျမင္ရွိသူမို႔ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္မရမခ်င္းမနက္မိုးလင္းကတည္းကသစ္ပင္ကိုဟိုေနရာခ် ဒီေနရာခ်လုပ္ေနသည္မွာတစ္အိမ္လုံးလည္းေပပြေနၿပီ။ ေနာက္ဆုံးက်မွ ေနေရာင္ေကာင္းေကာင္းရသည့္အိမ္၀ရန္တာနားတြင္ထားသည္ကပိုအသင့္ေတာ္ဆုံးဟုဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ညဘက္ဆိုရင္လည္း မီးေရာင္မ်ားတလက္လက္ျဖစ္ေနသည့္သစ္ပင္ေလးနားတြင္ထိုင္ကာ၀ိုင္တစ္ခြက္ေသာက္ရင္းအိမ္ျပင္ကိုေငးလို႔ရသည္ေလ။
ထင္းရွုးပင္ကိုပတ္ဖို႔မီးႀကိဳးကိုအစရွာေနတုန္း ႏွာေခါင္းထဲတူးနံ့၀င္လာမွမီးဖိုကမိုက္ခရိုေ၀့အိုဗင္ထဲထည့္ထားသည့္ ကြတ္ကီးေလးမ်ားကိုသတိရသည္။ မီးႀကိဳးေလးမ်ားကိုခ်ၿပီးမီးဖိုထဲေျပး၀င္ေတာ့ ရွုပ္ေထြးေနေသာမီးႀကိဳးတစ္စကေျခေထာက္မွာလာပတ္ေနသည္မို႔ ေမွာက္ရက္လဲက်သြားသည္။
"အ!"
ေရွာင္းက်န္႔ခဏေမွာက္ရက္လဲေနၿပီးမွ အားယူထလိုက္ကာေျခေထာက္မွာပတ္ေနတဲ့မီးႀကိဳးကိုဆြဲဖယ္လိုက္သည္။ ၾကမ္းျပင္မွာသားေမႊးႏုႏုေကာ္ေဇာခင္းထားတာမို႔သိပ္နာနာက်င္က်င္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးမရွိ။ အကယ္၍ရီေပၚသာရွိေနလၽွင္ ေကာကိုေခ်ာ္လဲေစတဲ့မီးႀကိဳးဆိုကာဆြဲျဖတ္ေလမလားမေျပာတတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္သူေမွာက္ရက္လဲသည့္ကိစၥကိုလၽွို႔၀ွက္ထားရန္ေရွာင္းက်န႔္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ သူအပင္တပန္းျပင္ဆင္ထားတဲ့ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေလးပ်က္စီးသြားမွာေတာ့မခံနိုင္ပါ။
ေတြးေနရင္းပိုစူးလာသည့္ခါးသက္သက္တူးနံ့ေၾကာင့္ေရွာင္းက်န႔္ျပန္ထကာမီးဖိုထဲ၀င္သြားသည္။ သူေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အိုဗင္ထဲကကြတ္ကီးေလးေတြမွာကပၸလီမ်က္ႏွာျဖစ္ေနေပၿပီ။
