◄[Ⓧ]► X-WATT 3: Diriliş® | #f-action

⊗ [X-WATT: 3] - BÖLÜM 18 ⊗

"Size verilmiş olan en büyük ödül, yaşama hakkınızdır savaşçılar."

[GIRIŞ]

Esneyerek yatağında doğrulan Seokjin, aç karnının guruldamalarına aldırış etmeden yatakhanedeki mini buzdolabına bakınmak için ayağa kalktığı sırada bakışlarının hafif aralanmış balkon kapısına kaymasıyla kaş çattı. Mini buzdolabından bir ekmek arası sandviç aldıktan sonra rahat bir tavırla balkon kapısına doğru ilerledi ve sessizce dışarı çıktıktan sonra arkasından kapıyı örtüp başını yana çevirdi. "Günaydın."

Lalisa kendisini fark edince başını kaldırıp yüzüne baktı ve başıyla onayladı. "Günaydın."

Seokjin elindeki sandviçin yarısını bölerken Lalisa'nın yanına oturarak sırtını onun gibi duvara yaslayıp ayaklarını uzattı karşı tarafa doğru. Sandviçin yarısını uzattı. "Açsındır şimdi sen."

"Sağ ol." Lalisa hafif tebessüm ederek sandviçi yemeye başlarken Seokjin gün doğumuna çevirdi bakışlarını. Fazla gün ışığından dolayı hafiften kaşları çatıktı. "Sen ne zaman uyandın?"

"Uyuyabildiğimi sanmıyorum." Dedi Lalisa, üzerine aldığı ince hırkasının yakalarını birbirine sararken üşümemek için. Hava hafif esiyordu ki bu normaldi, günlük sabah soğuğuydu.

"Sorun mu var?" Seokjin başını çevirip Lalisa'yla bakışırken Lalisa burnunu çekti. Seokjin başını önüne çevirdi. "Anlaşılan yok ama kafa dolu tabii."

"Nereden anladın?" Lalisa hafiften kıkırdadı. Sessizliğin güzel melodileri kulaklarında dolanırken Seokjin mırıldandı Lalisa gibi. "Anlarım ben."

"Çok yaşadın herhalde?"

"Pek sayılmaz." Seokjin güldü. Lalisa yüzünü buruşturdu. "Tutturamadım, gördün mü?"

"Ne düşünüyorsun?" Diye sorduğunda Lalisa dudaklarını birbirine bastırıp yavaşça başını salladı. "Bilmiyorum."

"Hani şu, kafam benden ayrı çalışıyor çünkü ne düşündüğümü bile bilmiyorum olayı mı?"

"Aynen öyle." Dedi Lalisa. Seokjin kaşlarını kaldırıp sandviçine baktı. "Ah be sandviç, bunları da mı duyacaktın?"

Lalisa dayanamayarak sessizce güldü. Kaç yaşına gelirlerse gelsinler hep aynılardı. Enerjik, neşe verici ve merhamet dolulardı.

"Sen neden uyandın?" Diye sorduğunda Seokjin'e bakarak, genç adam omuz silkti. "Ne bileyim, elimde olsa uyanmazdım zaten sabahın bu saatinde."

Lalisa başıyla onaylayarak gün doğumuna baktı. Seokjin ciddileşti. "Neyin var?"

"Kalbim buruk," dedi Lalisa bakışlarını ayırmadan. "Zihnim soyut olmasına rağmen sanki somutmuş da paramparça olmuş gibi hissediyorum."

"Ve bir de boşluktasın?"

"Evet." Lalisa yutkundu anlamsızca. "Bedensel olarak verdiği tek etki halsizlik. Ama ruhen ne düşüneceğimi, ne yapacağımı, ya da ne yapmam gerektiğini anlayamıyorum."

"Biliyorum." Seokjin sıkıntıyla başını arkasındaki duvara yasladı. "Her şekilde afallamış hissediyorsundur. Sonuçta aradan geçen 10 sene sonra hepimizi görmeye hazır olup olmadığını bile kestiremiyorsun."