HET VIJFDE SEIZOEN: WHAT'S NEXT ?

Hoofdstuk 89: Tragedie

Geschreven door: Amy

Iedereen is in schok. Patricia ligt niet in de grafkist. "Ik wist het!" roept Jeroen meteen. "Ik wist dat er iets niet klopte! Ik wil NU weten waar mijn verloofde is". De begrafenisondernemer kijkt hem net zo geschrokken aan. "Meneer, dat weet ik niet. Ik ben maar een begrafenisondernemer ". Jeroen knikt. "Dan ga ik er zelf achteraan!" En met die woorden rent hij de tuin uit, stapt zijn fiets op, en rijdt naar het ziekenhuis toe.

De anderen hebben besloten om alles maar op te gaan ruimen. Het heeft niet veel zin om hier te blijven wachten terwijl er nu eerder een kans is dat ze nog leeft, dan dat Patricia echt dood is.  Na het opruimen besluiten ze gezamenlijk een film te gaan kijken in de woonkamer , wachtend op nieuws van Jeroen.

Jeroen komt gehaast bij het ziekenhuis aan en stormt naar de afdeling waar Patricia heeft gelegen. Of nog steeds ligt, want op dit moment weet hij helemaal niks zeker. Meteen ziet hij de arts die hem en Joyce t nieuws heeft verteld en rent naar hem toe. Het lijkt alsof de arts schrikt als hij hem ziet. "Waar is ze?" vraagt Jeroen abrupt. De arts kijkt hem fronsend aan: wie bedoelt u? "Mijn vrien.... Verloofde" zegt Jeroen slikkend. "Die is dood meneer, dat heb ik u zelf verteld". Jeroen knikt. "En waarom lag ze niet in haar grafkist dan?". Jeroen merkt meteen aan hem dat hij ervan weet en onschuldig wilt kijken. "Daarvoor moet u niet bij mij zijn". De arts loopt weg en Jeroen blijft hopeloos achter. Dan valt zijn oog op een kaartje die op de grond ligt...

Mick en Amber hebben even een plekje voor hen alleen gezocht nadat de film was afgelopen. Ze zijn naar het park toe gelopen en hebben een plekje bij het meertje gevonden. Amber leunt met haar hoofd op de schouder van Mick. "Wat nou als Patries echt nog leeft...". "Dat zou toch fantastisch zijn schat?" vraagt Mick. Amber zucht: dat ligt eraan, ik heb geen idee waar ze is. Mick knikt: dat is waar ja, laten we hopen op het beste. Amber kijkt hem aan een glimlacht: ik ben blij met je. Mick geeft haar een lange kus: ik ook met jou Am.

Jeroen pakt het kaartje op en leest:
Dokter van der Bomen
0659272739
Langewijdelaan 76A
Jeroen twijfelt geen seconde en rent het ziekenhuis uit en stapt zijn fiets op.

Trudie is in tranen aan het koken voor iedereen. Ze blijft maar aan Patricia denken. Toen ze wisten dat ze dood was was al vreselijk, maar nu ze überhaupt niet eens weten waar ze is , is eigenlijk alleen nog maar vreselijker. Victor komt de keuken in en troost zijn vrouw. "We vinden haar Trudie, echt waar". Trudie knikt en houdt haar man stevig vast. "Ik hoop het Victor, dat arme meisje". "Ga maar lekker koken, dat vind je leuk. Even je gedachten verzetten". Trudie knikt, daar heeft hij wel gelijk in.

Jeroen komt aan bij het adres dat op het kaartje stond en hij staat op een groot industrieterrein. Zal de arts die hij net heeft gesproken hier wonen? Wel een beetje vreemd voor een goedlopend arts. Jeroen kan het niet laten om te gaan kijken dus zet zijn fiets tegen het hek aan en loopt het grote terrein op. Voor hem staan twee loodsen. De ramen zijn erg hoog dus daar kan hij niet doorheen kijken. Hij voelt aan de deuren maar die zitten op slot. Helaas. Hij besluit om even aan de achterkant te gaan kijken dus loopt het blokje om.

Patricia opent haar ogen en ziet een grote ruimte om zich heen. Ze ligt op een behandel bed en haar heupen, enkels, en polsen zijn vastgebonden met ductape. 'HELP!!' roept ze. Er is niemand en het is er muisstil. Waar is ze? Ze dacht dat ze dood zou zijn, is het nou opnieuw niet gelukt...?

Jeroen is aan de achterkant van de grote loods gekomen en helaas zit die ook op slot. Hij kijkt hopeloos om zich heen. Misschien is hij hier voor niks, maar wat nou als Patricia hier wel is. Dan vergeeft hij het zichzelf nooit dat hij niet beter zijn best heeft gedaan om haar te zoeken. Ineens hoort hij stemmen achter zich...

Mick en Amber zijn thuis naar de kamer van Amber gegaan waar Joyce en Fabian ook zijn. Amber kan zien dat zij ook hebben gehuild en geeft hen een knuffel. 'Het is niet niks allemaal jongens. Patricia is gewoon spoorloos op het moment' zucht Mick. Fabian knikt: het lijkt wel een beetje op wat er met mij is gebeurd toen. 'Inderdaad, hebben jullie al iets van Jeroen gehoord?' vraagt Amber. Fabian en Joyce schudden hun hoofd. 'Nee jullie?'. Ook Mick en Amber schudden hun hoofd. 'Hopelijk vindt hij haar' zegt Joyce die de tranen nog altijd in haar ogen heeft staan.

Jeroen verstopt zich snel achter een struik en ziet de arts lopen, met nog een andere man. Hij meent hem ook een keer in het ziekenhuis te hebben zien lopen. Jeroen probeert iets van het gesprek op te vangen maar het is iets te ver om het te kunnen beluisteren. Hij ziet hoe de ene man een cijfercode invult. 8852. Daarna gaan de twee mannen naar binnen en Jeroen besluit om niet te lang te wachten. Straks is Patricia daar echt binnen. Hij voert de code in en de deur opent. Hij loopt naar binnen en blijft dan stok stijf stil staan...

Patricia voelt zich hopeloos. Twee mannen staan naast haar met grote hakmessen. 'Heb jij al gebeld naar de baas dat er straks nieuwe organen klaar staan om in te handelen?' vraagt de ene man. De andere man knikt. 'Ja, Patricia staat als dood in het register dus niemand zal haar meer gaan zoeken. Laten we hopen dat dat vriendje van haar ook stopt met zoeken en zich er gewoon bij neer gaat leggen'. 'Inderdaad'. Patricia kijkt bang naar de twee mannen. Dit ga je niet menen. Dan horen ze dat de deur open gaat en kijkt Patricia recht in de ogen van Jeroen. 'Als ik het niet dacht' zegt Jeroen kwaad en loopt met grote passen naar het midden van de loods toe. 'Hoe ben je hier gekomen?' vraagt de arts. Jeroen haalt het kaartje te voorschijn. 'Misschien moet je de volgende keer wat beter op je spullen letten'. De arts slikt en kan zich zelf wel voor zijn kop slaan. 'Oké goed. Neem haar maar mee, maar dan moet je je mond houden tegen de buitenwereld'. 'Waarom zou ik?' vraagt Jeroen fronsend. De arts gaat dreigend voor hem staan. 'Omdat wij anders je mooie vriendinnetje ontleden'. Jeroen ziet de bange blik van Patricia, maar hij weet dat dat nergens voor nodig is. 'Oh ja? Ik dacht het niet' zegt Jeroen en hij fluit hard op zijn vingers. Er komt allemaal politie binnen gerend en die slaan de twee artsen in de boeien. Jeroen maakt Patricia meteen los, maar die wordt eerst meegenomen naar de ambulance waar ze wordt nagekeken. Jeroen wacht ongeduldig buiten de ambulance en belt naar Amber.

Amber hangt op en legt het verhaal wat Jeroen zojuist aan haar heeft verteld uit aan Mick, Joyce en Fabian. Ze halen opgelucht adem maar zijn erg geschokt over wat ze van plan waren met Patricia. 'Hopelijk mag ze snel naar huis' zegt Mick. De andere drie knikken en ze besluiten om een spelletje te gaan spelen als afleiding. Nadat ze het verhaal aan de rest hebben verteld natuurlijk.

Patricia wordt de ambulance uitgereden in een rolstoel. Jeroen kijkt meteen naar de artsen. 'En? Hoe is het met haar?'. De arts glimlacht. 'Maak je maar niet druk meneer. Patricia heeft op wat benauwdheid na geen klachten meer. Ze mag met u mee naar huis'. Jeroen haalt opgelucht adem. De arts geeft hem nog een kaartje en Jeroen leest dat het een nummer van een psycholoog is. Hij knipoogt naar hem en Jeroen kijkt hem dankbaar aan. Jeroen knielt dan neer bij Patricia. 'Hey schat'. Patricia kijkt weg uit zijn blik: zullen we gaan? Jeroen baalt dat ze nog steeds afstandelijk tegen hem doet maar misschien is het ook maar beter om eerst naar huis te gaan. Hij duwt haar rolstoel vooruit, zijn fiets haalt hij later wel hier op.

Eenmaal thuis aangekomen wordt Patricia warm ontvangen, maar het enige wat ze nu wilt is slapen. 'Het spijt me jongens, maar ik wil echt heel graag slapen nu'. Amber glimlacht en knuffelt haar: dat snappen we, zal ik met je mee gaan? Patricia schudt haar hoofd en hoort dan de stem van Jeroen. 'Ik ga wel met haar mee'. Ergens wilt ze er graag tegenin gaan, maar toch geeft het haar een fijn gevoel dat Jeroen zo erg bij haar betrokken blijft. Jeroen tilt haar naar boven om haar vervolgens in bed te leggen. Hij zelf gaat op het bedrandje zitten. 'Je mag wel gaan hoor' zegt Patricia zacht. 'Dat weet ik, maar dat kan ik niet' zegt Jeroen met een brok in zijn keel. 'Waarom niet?'. 'Nou... de laatste keer dat ik je sprak vertelde ik dat ik met Noa had gezoend, de volgende dag hoorde ik dat je zelfmoord had gepleegd en ons derde kindje bent verloren, de dag daarna hoorde ik dat je was overleden, hebben we ene begrafenis voor je geregeld en kwamen we pas toen erachter dat je helemaal niet in de grafkist lag, ik ben je gaan zoeken en vond je bij twee gestoorde artsen die je organen wilde verkopen, hoe kan ik je dan nu alleen laten?'. Jeroen ziet dat Patricia aan het huilen is en ook hij houdt het niet droog. 'B ben... ben ik het kindje echt kwijt?'. Jeroen zijn mond valt open: wist je dat nog niet? Patricia schudt haar hoofd in schok. 'N nee, ik... ik heb wel gedronken maar...'. Jeroen pakt haar hand vast. 'Ik voel me schuldig Patries. Ik bedoel.... als ik niet met Noa had gezoend dan... had je nooit zelfmoord gepleegd'. Patricia sluit haar ogen en wilt niet dat hij zich schuldig voelt. Ze slaat haar deken open ten teken dat hij bij haar mag komen liggen. Na een kleine glimlach gaat hij naast haar liggen. 'Ik wil het gewoon vergeten. De zoen van jou en Noa'. Jeroen glimlacht: het was echt niet op een romantische manier schat, dat moet je weten. Patricia knikt. 'Ik wil op dit moment gewoon graag even nergens aan denken. Ik weet dat ik naar een psycholoog moet gaan om dit allemaal te kunnen verwerken, maar nu wil ik eerst slapen. Mijn hersenen even uitzetten, en in jouw armen in slaap vallen. De man waar ik over 3 maanden mee ga trouwen'. Jeroen glimlacht: dus je wilt wel met me trouwen? Patricia knikt: ja Jeroen, ik wil niets liever. Ze zoenen elkaar en vallen dan knuffelend in slaap. Hoe zal Patricia dit allemaal gaan verwerken?