Geschreven door: Amy
Jeroen zit in de wachtkamer en is in paniek. Wat heeft zijn vriendin toch? Komt dit echt allemaal door de miskraam? Zal ze opnieuw zijn flauwgevallen van de pijn of is er meer aan de hand? Dan hoort hij zijn naam. Jeroen kijkt opzij en ziet Appie staan. 'Yo, gaat het gast?' vraagt hij. Jeroen schudt zijn hoofd en breekt. Appie omhelst hem en zo blijven ze een tijdje zitten. 'Ik moet eerlijk zeggen dat ik jou niet had verwacht hier' zegt Jeroen. 'Ik weet het, maar ondanks dat onze vriendschap iets minder is geworden wil ik je graag steunen'. Jeroen glimlacht dankbaar naar hem en samen wachten ze tot er meer nieuws komt.
Sofie zit al een uurtje in de tuin en denkt na. Appie wilde graag naar Jeroen toe in het ziekenhuis dus hebben ze de horrorfilm niet kunnen afkijken. Wat ze best vond aangezien het niet helemaal haar ding is. Sofie denkt terug aan eerder deze avond dat Yasmine haar probeerde te zoenen. Ze is er duidelijk van geschrokken maar toch geeft het haar ergens wel weer een goed gevoel. Waardoor zou dat kunnen komen? Sofie staart vooruit en voelt opeens een hand op haar schouder. Ze schrikt op en kijkt recht in de ogen van Mara. 'Oh heei, jij bent het gelukkig en niet je tweelingzus'. Mara lacht: hoezo dat, is ze zo eng? Sofie schudt haar hoofd. 'Neehoor, ze probeerde me alleen te zoenen'. Mara lacht nog harder: tja dat is Yasmine. 'Valt ze op meiden?'. 'Ja, al sinds ik me kan herinneren eigenlijk. Ze begon boven al over dat ze je knap vond en ze was meteen nieuwsgierig of je bezet was of niet. Ik heb haar verteld dat je met Appie aan het daten bent maar als Yasmine eenmaal iets wilt gaat ze er ook met de volle 100% voor'. Sofie zucht: nou lekker dan. 'Jij valt niet op meiden?'. 'Niet dat ik weet, ondanks dat Yasmine het eerste meisje is waarvan ik denk: wauw jij bent echt prachtig'. Mara geeft haar een speels duwtje: nou dan, misschien zegt dat wel genoeg, hoe gaat het tussen jou en Appie? 'Eerlijk? Geen idee. Hij zoent me wel steeds maar hij stelt DE vraag maar niet'. 'Misschien is dat ook wel een teken dat je verder moet gaan kijken. Zoek het gewoon uit, je hebt niks te verliezen'. Met die woorden loopt Mara weg en heeft ze Sofie aan het denken gezet.
Jimmy en Nienke hebben een hele gezellige avond gehad in het park. Ze hebben lekker hotdogs gegeten en verder gewoon genoten van het mooie weer en vooral heel veel gezoend en gepraat. Ze komen steeds dichter bij elkaar en het begint steeds meer op een echte relatie te lijken. Ze besluiten om vanavond samen te gaan slapen en elkaar de volle aandacht te geven.
Mick, Amber, Fabian en Joyce hebben genoten van het feestje en hebben twee strandhuisjes gehuurd in de buurt van het feestje. Compleet bezopen lopen ze elk hun huisje binnen. Fabian en Joyce zijn zo lam dat ze enkel denken aan slapen. Dus die gaan met kleren en al het bed in. Bij Mick en Amber gaat het er anders aan toe. Hun lippen laten elkaar geen moment met rust en ze kleden elkaar in rap tempo uit. Mick trekt Amber mee het bed in en gaat bovenop haar liggen. Ze vrijen met elkaar en ze zijn beiden nog nooit zo verliefd geweest. Ze zijn echt voor elkaar gemaakt.
Jeroen en Appie hebben nieuws over Patricia gekregen. De bloedingen en het flauwvallen komt vooral door de stress die ze heeft. Jeroen heeft alleen geen idee waar die stress door komt. 'Hou je me op de hoogte maat?' vraagt Appie. Jeroen knikt en ze geven elkaar een stevige knuffel. Appie verlaat het ziekenhuis en Jeroen loopt naar zijn vriendin toe. Ze staart voor zich uit. Jeroen komt langzaam dichterbij: heei liefje. 'Hey' zegt Patricia enkel en kijkt naar haar handen. 'Gaat het wel?'. 'Mwah, kan beter'. Jeroen gaat naast haar op het bed zitten: hoe lang moet je hier blijven? 'Niet, ik mag naar huis dus dan kunnen we meteen door rijden naar Maastricht'. Jeroen kijkt haar bezorgd aan. 'Patries, is dat wel zo handig? Je hebt bloedingen en valt steeds flauw. Misschien is het beter als...'. "Jeroen, we gaan gewoon!' zegt Patricia wat geïrriteerd. 'Oké oké rustig schat. Als jij graag wilt dan gaan we'. Patricia knikt en veegt snel een traan weg. Ze wilt Jeroen niet vertellen dat ze enkel graag heen wilt zodat ze niet in 1 huis hoeft te zijn met Harald. Jeroen pakt haar hand vast. 'Schat, de dokter vertelde me dat je vaak flauw valt door de stress. Waar komt die stress door als ik vragen mag?'. Patricia schrikt van deze vraag en kijkt hem strak aan. 'Geen idee. Ik ben juist super gelukkig met jou en verder gaat ook alles goed dus ik zou het niet weten' liegt Patricia. Jeroen knikt. 'Als je het me maar vertelt als er wel iets is'. 'Doe ik, zullen we gaan?' vraagt Patricia snel. 'Ja tuurlijk'. Ze vertrekken naar Maastricht.
DE VOLGENDE OCHTEND (ZATERDAG)
Noa en Robbie doen vandaag een uurtje mee met Matthijs en Mara met hun training. Even een beetje trainen kan geen kwaad. 'Oké we zullen speciaal voor jullie even een tandje minder doen zodat jullie ons kunnen bijhouden' zegt Mara lachend. 'Dat lijkt me goed, kan me niet herinneren dat ik heb gesport' zegt Robbie. 'Inderdaad, hetzelfde geldt voor mij' zegt Noa lachend. 'Nou, laten we beginnen met een jogtempo een rondje om het meertje heen. Volg ons maar'.
Jeroen en Patricia zijn vannacht laat aangekomen in hun hotel in Maastricht maar worden ook weer vroeg wakker. Jeroen draait zich op zijn zij en kijkt naar zijn vriendin. 'heei schat, hoe voel je je?'. 'Beter, gelukkig'. Jeroen glimlacht en kust haar lippen. 'Waar heb ik zo'n mooie vriendin toch aan te danken?'. Hij streelt over haar lichaam en merkt niet dat Patricia zwaar begint te ademen. Blijkbaar vindt ze het moeilijk als Jeroen haar aanraakt. Waarom vertelt ze Jeroen niet gewoon van Harald? Dan zal het ook nooit meer gebeuren en dan kan ze gewoon door met haar leven. Toch houdt iets haar tegen, dat Jeroen dan de band met zijn vader opnieuw moet missen doet haar pijn. Ze gunt Jeroen die goede band met zijn vader. Wanneer Jeroen met zijn hand over haar bil heen gaat staat ze snel op en loopt richting de douche. 'Patries wat ga je nou doen?' vraagt Jeroen. 'Douchen, zie je zo'. Patricia loopt de badkamer in en draait de deur snel op slot. Hoe lang gaat dit nog goed?
Sofie heeft Yasmine gevraagd om even met haar een wandeling te gaan maken door het park. Ze wilt haar kwijt wat er in haar omgaat en waarom ze precies wegliep gisteren. Wanneer ze in het park aangekomen zijn gaan ze op een bankje zitten. 'Dus, wat wilde je me zeggen?'' vraagt Yasmine. Sofie zucht. 'Ik wilde het even hebben over gisteravond'. 'Ik weet genoeg hoor. Je valt niet op meiden en daarom rende je weg' zegt Yasmine geïrriteerd. Ze wilt weglopen maar Sofie trekt haar terug aan haar arm. 'Wacht nou even en laat me uitpraten'. Yasmine kijkt naar haar en ziet dat ze serieus is. Ze gaat weer zitten en kijkt naar Sofie: vertel. 'Nou ik schrok inderdaad toen je me probeerde te zoenen maar dat komt omdat ik nooit verliefd ben geweest op een meisje en überhaupt nooit die gedachte heb gehad. Wel moet ik zeggen dat jij het eerste meisje bent waarvan ik denk: wauw je bent echt prachtig. Ik heb gisteravond een gesprek gehad met je zus en die heeft me aan het denken gezet. Ja ik heb gevoelens voor Appie maar ik wacht al zo lang totdat hij echt naar me uitspreekt dat hij een relatie met me wilt. Ik weet niet zo goed of ik daar wel op wil wachten. En ik heb interesse in jou maar heb er gewoon geen ervaring mee waardoor ik het wat spannend vind. Ik zou het graag met je willen onderzoeken'. Yasmine heeft naar haar verhaal geluisterd en is blij verrast. 'Wauw Sofie, wat lief. Dus, wie weet wordt het wel wat?'. Sofie knikt: ja, laten we kijken wat het kan gaan worden. Yasmine glimlacht en pakt haar hand vast. Het voelt wat vreemd voor Sofie maar ergens ook heel goed. Yasmine legt een hand op haar wang en Sofie voelt dan haar lippen op die van haar. Haar eerste kus met een meisje. Het voelt geweldig. Dan horen ze gekuch naast hen. Ze kijken op en dan kijken ze recht in de ogen van Appie...
JE LEEST
HET VIJFDE SEIZOEN: WHAT'S NEXT ?
MaceraEen nieuw verhaal! Dit keer schrijf ik het niet alleen maar samen met m'n vriendinnetje Fran We zullen om de beurt een hoofdstuk gaan schrijven zonder dat we van elkaar weten wat we schrijven. Zo blijft het spannend en ook voor ons een verrassing! A...