Naznaczona Przez Boga Kłamstw

Rozdział 39

Loki był wyjątkowo tajemniczy od mojego powrotu do Asgardu. Miałam przeczucie, że tego wieczoru wydarzy się coś więcej niż tylko zwykła uczta.  Wystarczająco stresowałam się kolejnym spotkaniem z Lilian, a on tylko potęgował uczucie niepokoju swoim dziwnym zachowaniem. Nie chciałam żadnych przeprosin od elfki, pragnęłam jedynie, żeby na zawsze zniknęła z mojego życia. Niestety takie było życzenie Erevana. W innym wypadku, Lilian straciłaby prawo do tronu w przyszłości.
- Potrzebujesz mojej pomocy z wyborem sukni, pani? - Otrząsnęłam się z zamyślenia. Keira stała przy mnie a ja od kilku minut wpatrywałam się w dwie suknie wiszące na drzwiach szafy.
- Wezmę tę. - Wskazałam cokolwiek, zupełnie nie zastanawiając się nad wyborem.
- Którą? - Zapytała, mierząc mnie wzrokiem. - Wskazałaś na pustą przestrzeń między nimi. - W tym momencie rozległo się pukanie do drzwi.
- To pewnie król, a ty dalej w samej bieliźnie. - Rzuciła mi jedwabny szlafrok i poszła otworzyć, mamrocząc coś po drodze o utracie pracy. Opadłam na łóżko z ciężkim westchnieniem. Słyszałam jak Keira tłumaczy Lokiemu, że potrzebujemy jeszcze kilku minut i coś o moim gorszym nastroju. Zamilkła jednak, kiedy wszedł do komnaty.
- Co trapi moją królową? - Zapytał, widząc moją udręczoną minę, na co rzuciłam mu gniewne spojrzenie.
- Nie nazywaj mnie tak. - Fuknęłam, wstając i próbując mimo wszystko na coś się zdecydować. Chciałam mieć ten wieczór już za sobą. Loki stanął za mną i objął mnie w pasie, przyciągając do siebie.
- Szlafrok to nie najlepszy wybór. Wolałbym, żeby pewne widoki pozostały tylko dla mnie. - Jedna jego ręka przesunęła się w dół na moje udo, tam gdzie kończył się zasłaniający moje ciało materiał. Czułam się niekomfortowo, kiedy się tak zachowywał w obecności Keiry.
- Hej! - Pacnęłam go w rękę przywołując do porządku. Loki uśmiechnął się tylko, pocałował mnie w policzek i spojrzał na sukienki wiszące przed nami.
- Zdecydowanie ta po prawej. - Powiedział po chwili, wskazując na ciemnozieloną kreację. Przewróciłam oczami, co innego mógłby wybrać. Moja przekorna natura natychmiast dała o sobie znać.
- Mnie bardziej podoba się ta. - Wskazałam srebrną suknię, która pięknie połyskiwała przez rozmieszczone na niej cekiny. - Pasuje mi do oczu. - Zdjęłam kreację z wieszaka i przyłożyłam do ciała, przyglądając się sobie w lustrze. -Widzisz? - Uśmiechnęłam się do Lokiego, widząc jego niezadowolenie.
- A ty co myślisz? - Zwrócił się do Keiry, która otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia.
- Mnie pytasz, panie? - Wydukała niepewnie, patrząc w podłogę.
- Nie, krzesła za tobą! Widzisz tu jeszcze kogoś?
Rzuciłam Lokiemu wściekłe spojrzenie. Tyle razy prosiłam go, żeby był milszy dla służby, a on wciąż traktował ich jak kurz na butach. Keira milczała, najwyraźniej uznając, że nie powinna odpowiadać na ostatnie pytanie, ale jej milczenie tylko bardziej zirytowało Lokiego.
- Głupia dziewucha! Zadałem ci pytanie.
Widziałam, że Keira się boi, nerwowo przestępowała z nogi na nogę. Popatrzyła na mnie, szukając wsparcia. Postanowiłam więc kiwnięciem głowy dać jej do zrozumienia, żeby poprostu odpowiedziała.
- Myślę, że masz rację, panie.
Uśmiechnęłam się do niej, wiedziałam, że w tej sytuacji nawet gdyby popierała mój wybór nigdy by tego nie przyznała.
- Przyznajesz mi rację, że jesteś głupia czy zgadzasz się co do wyboru sukni?
- Wystarczy tego. - Podeszłam do szafy, wzięłam kreację wybraną przez Lokiego i skierowałam się za parawan. - Keiro pomożesz mi się przebrać? - Zapytałam, a dziewczyna z ulgą podążyła za mną. Była bardzo wrażliwa i zawsze przejmowała się takimi sytuacjami. Czułam się winna, gdybym szybciej się zdecydowała oszczędziłabym jej stresu.
- Podziwiam twoją odwagę, pani. - Powiedziała cicho, pomagając mi zawiązać gorset na plecach. - Tyle razy sprzeciwiasz się królowi.
- Początek naszej znajomości nie był łatwy. - Odwróciłam się do niej przodem kiedy skończyła. -Planowałam nawet udusić go poduszką.
Keira najpierw zrobiła wielkie oczy, a następnie zachichotała, zasłaniając usta ręką.  Usłyszałam zza parawanu niezadowolone fuknięcie Lokiego.
- Nie przejmuj się tym co powiedział. Nie mam więcej czekolady, żeby cię pocieszyć. - Mrugnełam do niej porozumiewawczo, wychodząc zza parawanu. Keira uśmiechnęła się i nieco rozluźniła.
- Wyglądasz olśniewająco.
- Dziękuję, ale nie myśl, że komplementy sprawią, że zapomnę o twoim wcześniejszym zachowaniu. - Wiedziałam, że nie przejmie się moimi słowami. Zawsze warto było jednak próbować.