Naznaczona Przez Boga Kłamstw

Rozdział 65

Budząc się słyszałam strzępki rozmowy, ale nie potrafiłam wyłapać żadnego słowa. Wszystko składało się na niezrozumiały bełkot. Otworzyłam oczy, dostrzegając Corey siedzącą przy moim łóżku, kawałek dalej krzątał się uzdrowiciel.
- A któż to do nas wrócił? - Corey uśmiechnęła się, kiedy na nią spojrzałam. Uzdrowiciel natychmiast podszedł do łóżka, żeby mnie zbadać.
- Nie posłuchała mnie panienka. - W jego głosie słyszałam wyraźną dezaprobatę. - Ostrzegałem, że musi panienka na siebie uważać i ograniczyć stres.
- Przepraszam. - Doskonale wiedziałam, że miał rację. - Co się właściwie stało?
- Nie pamiętasz? - Corey wydawała się mocno zaskoczona. Próbowałam sobie cokolwiek przypomnieć, ale miałam wielką dziurę w pamięci.
- Ostatnie co pamiętam to rozmowa z tobą, a później już nic.
- Pamiętasz o czym rozmawiałyśmy?
Przytaknęłam, akurat to pamiętałam doskonale, tak samo jak ten dziwny sen. A może to wcale nie był sen? Poczułam się strasznie skołowana. Nie wiedziałam już co było prawdziwymi wspomnieniami, a co wytworem mojej wyobraźni.
- Masz szczęście, że twój mąż potrafi się bronić, inaczej byłabyś już wdową.
Kiedy to usłyszałam w mojej głowie pojawiły się przebłyski wspomnień. Naprawdę próbowałam go zabić.
- Loki! - Krzyknęłam siadając na łóżku i rozglądając się po komnacie w nadziei, że gdzieś go dostrzegę.
- Spokojnie zaraz wróci. - Corey dostrzegła moje spanikowane spojrzenie i natychmiast zareagowała. Mimo wszystko nie potrafiłam się rozluźnić. Chciałam go zobaczyć, upewnić się, że nie spełniłam swoich zamiarów.
- Boję się, że to znów się stanie. - Wyznałam, spuszczając wzrok i bawiąc się skrawkiem kołdry. - Stracę kontrolę i tym razem ktoś ucierpi.
- Na razie musisz odpoczywać, pani. - Wtrącił się uzdrowiciel, który przez cały czas krzątał się po komnacie. - Wypij to przed snem. Zapobiegnie koszmarom i pozwoli wyciszyć umysł. - Postawił na szafce nocnej niewielką buteleczkę wypełnioną płynem z wyglądu przypominającym sok pomarańczowy. Odchrzaknął, podchodząc do drzwi i dając Corey do zrozumienia, że również powinna wyjść. Poklepała mnie jeszcze po dłoni i wyszła za uzdrowicielem. Sięgnęłam po stojący na szafce napój, miałam nadzieję, że pomoże mi spokojnie zasnąć.

*****

Kiedy po otwarciu oczu znów zobaczyłam te samą mroczna krainę, wiedziałam że ostatnia wizyta tutaj nie była tylko snem. To wszystko wydarzyło się naprawdę i właśnie przez to stało się o wiele bardziej przerażające. Przez krótką chwilę nie byłam w stanie niczego dostrzec, oczy musiały przyzwyczaić się do ciemności. Dopiero wtedy zauważyłam, że otoczenie jest inne niż ostatnio. Znajdowałam się w długim korytarzu, ściany i podłoga pokryte były czarnymi kafelkami a po obu stronach znajdowały się ciężkie drewniane drzwi w stalowej ramie. Nad każdymi drzwiami wisiała pochodnia świecąca bladym niebieskim płomieniem. Potarłam ramiona dłońmi, raczej próbując dodać sobie odwagi niż z powodu zimna. Dostrzegłam przed sobą Helę i ruszyłam w jej kierunku.
- Czego ode mnie chcesz?! - Zawołałam już z daleka.
- Uświadomić ci jak ogromny popełniłaś błąd. - Odparła spokojnie, nie zważając na moje krzyki. Podeszła do jednych drzwi, otworzyła je i gestem zaprosiła mnie do środka.
- Co tam jest? - Zapytałam, zerkając do środka, ale widziałam tylko ciemność.
- Musisz sama się przekonać. - Otworzyła szerzej drzwi jakby chciała mnie ponaglić.
- Nie chcę. Wypuść mnie stąd! - Zażądałam stanowczo. Nie interesowało mnie nic co chciała mi pokazać.
- Kiedy zobaczysz to co powinnaś, wrócisz do swojego świata. Nie mogę ci w tym pomóc. - Kolejny raz wskazała gestem otwarte drzwi.
Westchnęłam i niechętnie przekroczyłam próg pomieszczenia. Nagle otoczenie całkowicie się zmieniło. Stałam w salonie mojego domu, widziałam Leo spętanego przez wiązki zielonej energii. Loki stał przed nim z sztyletem w ręce. Podeszłam bliżej chcąc usłyszeć co mówią.
- Zapytam ostatni raz. Gdzie ona jest?
To musiało się dziać, kiedy byłam więziona przez Hydrę. Tak Loki mnie znalazł. Leo nie odpowiadał, jedynie szarpał się, próbując uwolnić z magicznych więzów. Kiedy Loki przycisnął ostrze do jego przedramienia tworząc głęboką ranę chciałam odwrócić wzrok, ale nie potrafiłam. Coś zmuszało mnie do oglądania tej sceny.
- Nie! - Krzyknęłam, widząc jak wsypuje sproszkowany tojad do powstałej rany. Podbiegłam i próbowałam go powstrzymać, ale moje ręce przenikały przez wszystko czego dotknęłam. Tak jakby nic w tym świecie nie było materialne. Słyszałam jak Leo krzyczy, widziałam jak zwija się z bólu i stopniowo opada z sił. Czułam jak pęka mi serce, błagałam w myślach, żeby to się już skończyło. Policzki miałam mokre od łez, nawet nie wiem w którym momencie zaczęłam płakać. Usłyszałam głuchy huk, kiedy jego ciało upadło na ziemię. Próbował jeszcze błagać o pomoc, ale jej nie otrzymał. Jego oczy powoli traciły swój intensywny czerwony blask.
- Dobić go i ruszamy. - Loki odwrócił się i wyszedł, a jeden z żołnierzy przebił halabardą pierś Leo. Upadłam przy nim, tuląc jego ciało do siebie. Raz po raz zanosiłam się szlochem. Dlaczego musiałam to oglądać? Wiadomość o jego śmierci była wystarczająco bolesna, nie musiałam dodatkowo widzieć jego cierpienia. Chwilę później wszystko się rozmyło, a ja klęczałam przed Helą nie potrafiąc się uspokoić. Na rękach i ubraniu miałam pełno krwi, która nie zniknęła.
- Dlaczego mi to robisz?! - Krzyknęłam, patrząc na swoje ręce. Nie mogłam oderwać wzroku od spływającej po nich krwi. - Czy nasza miłość jest aż taką zbrodnią?! Za co chcesz mnie ukarać?!
- Nie mnie osądzać wasze uczucia. To ty musisz podjąć decyzję. - Oświadczyła tym samym lodowatym, pozbawionym wszelkich emocji głosem co zawsze. - On cię nie kocha.
Jej słowa dźwięczały w mojej głowie, kiedy wszystko znów zaczęło tracić kontury.
Wciąż mi towarzyszyły, kiedy obudziłam się, gwałtownie siadając na łóżku. Moje policzki były mokre od łez, a serce biło jak szalone. Z trudem łapałam oddech, rozglądając się po komnacie. Musiał być środek nocy, bo w komnacie było zupełnie ciemno. Wzdrygnęłam się przestraszona, kiedy poczułam jak ktoś mnie obejmuje.
- Amy spokojnie. To był tylko sen. - Loki pocałował mnie w ramię, nadal się trzęsłam i nie potrafiłam dojść do siebie.
- To nie był sen. To nie był sen. - Powtarzałam, przytulając się do niego.- To było zbyt prawdziwe.
- Chcesz mi to opowiedzieć? - Zapytał, cały czas gładząc mnie uspokajająco po plecach. Przytaknęłam, zbierając się na odwagę, aby powiedzieć co widziałam. Loki użył magii, żeby rozpalić ogień w kominku.
- Jestem tutaj. Jesteś bezpieczna. - Zapewnił, widząc że wciąż się waham. Potrzebowałam jeszcze chwili zanim zaczęłam mówić. Starałam się niczego nie pomijać. Doskonale pamiętałam każdy szczegół obu spotkań z Helą co tylko utwierdzało mnie w przekonaniu, że to nie były zwykle sny. Wtedy nawet gdyby udało mi się je zapamiętać z pewnością umknęłoby mi wiele szczegółów. W momencie, gdy opowiadałam, jak czułam krew spływającą po moich rękach, miałam ogromną ochotę pójść się umyć. Zwalczyłam jednak te pokusę. Loki przez cały czas trzymał mnie w objęciach i słuchał. Nie chciałam oddalać się od niego nawet na te kilka kroków.
- To tylko sny, Amy. Dowiedziałaś się o śmierci kogoś bardzo bliskiego. Dużo o tym myślisz i stąd koszmary. - Zapewniał, kiedy skończyłam opowiadać. Nie wierzył mi, co bardzo mnie zabolało. Wyplątałam się z jego objęć i usiadłam na brzegu łóżka.
- To nie był sen. - Zaprzeczyłam po raz kolejny. - To było zbyt prawdziwe.
Loki znów mnie objął, całując w policzek. - Jak zginął Leo? - Nie odpuszczałam. Jeżeli to naprawdę tylko moja wyobraźnia to niemożliwe, żeby jego śmierć wyglądała tak samo. Nie było mnie tam, nie znałam żadnych szczegółów.
- To nie ma znaczenia. - Loki wyraźnie unikał odpowiedzi. Wpatrywałam się w niego uparcie, czekając aż jednak odpowie.
- Zrobiłem to, żeby cię chronić. Nie dał mi wyboru. Cierpiał, nie mogąc poradzić sobie z tym, że postanowiłaś odejść.
- Nie o to pytałam. - Nie czułam się gotowa na rozmowę o tym dlaczego Leo zginął. Nic nie mogło tego cofnąć, a ja nie chciałam do tego wracać
- Zginął dokładnie tak jak widziałaś w swoim śnie. - Przyznał zrezygnowany po kilku sekundach. Już chciałam powiedzieć, a nie mówiłam, ale Loki nie dopuścił mnie do słowa. - To niczego nie dowodzi
- Dlaczego mi nie wierzysz?! - Rozgoryczona podniosłam się i podeszłam do okna.
- Chciałbym, ale to mówisz jest niemożliwe. Do krainy zmarłych można dostać się tylko po śmierci, a ty nie umarłaś. - Podszedł do mnie, obejmując od tyłu i całując w czubek głowy. Zdawałam sobie sprawę jak absurdalnie to brzmi, ale nie mogłam w żaden sposób udowodnić, że mam rację.
- Powinnaś leżeć.
Niechętnie wróciłam do łóżka, nie zamierzałam jednak zasnąć. Wpatrywałam się w ogień, rozmyślając o wszystkim co widziałam. Próbowałam zrozumieć, co Hela chciała mi przekazać. Dlaczego tak bardzo chciała nas rozdzielić? Loki westchnął cały czas gładząc moje włosy.
- Przepraszam, pewnie jesteś zmęczony. - Odsunęłam się, kładąc głowę na poduszce. Doceniałam, że był gotów czuwać przy mnie przez całą noc, ale nie chciałam, aby to robił.
- Uzdrowiciel kazał ci odpoczywać. Powinnaś spróbować zasnąć.
- Poczytam książkę. - Odpowiedziałam, sięgając po zaczęty kilka dni wcześniej tytuł. - Dobranoc. - Pocałowałam go i pogrążyłam się w lekturze, mając nadzieję, że noc szybko minie.