MİNECRAFT ÜÇ KARDEŞ - TEK KİTAP

1. Kar Krallığı -10

Heyecan bitmişti. Bütün gürültü dinmiş ölüm sessizliği her yeri kaplamıştı. İki kardeş rahat bir nefes aldı. Az önce hayatlarında gördükleri en güçlü şeyle savaşmışlardı. Rahatladıktan sonra etraflarına iyice bir baktılar. Mark yerde baygın, önünde büyücünün dev tacı, her tarafta kırık bal kabağı parçaları ve ölü kardan adamlardan çıkan toz...

Şövalyeyi merak edip yanına gittiler. Zek çömelmiş bir şeyler sayıklıyordu. Yüzü normalden daha soluk, gözleri de boş boş havaya bakıyordu.

—Başarısız oldum. Benim yüzümden öldüler. Ölümlerine ben sebep oldum. Onları kurtarabilirdim... Kardeşler şövalye için çok üzüldü. Yıllardır koruyup kolladığı, evladı gibi gördüğü kardan adamların çoğu ölmüştü. O ise eli kolu bağlı, hiçbir şey yapamamıştı. Şövalyenin moralini düzeltmeye çalışırlarken Mark ayıldı. Hatırladığı son şey kılıcı vurduğu ve büyücünün yok olduğuydu. Önündeki taca bakınca ilk inanamadı. Sonra havalara girip:

—Bakın, o dev canavarı ben öldürdüm ! Tabi... Benim kaslı kollarım ve demir kılıcıma dayanacak değil ya... Bir vurdum nasıl da öldü. Kardeşleri şövalyenin durumuna üzülüyordu ama buna da gülmeden edemediler. Mark'ın yüzü kızardı. Kahkahalar atan kardeşlerine kızdı.

—Ne gülüyorsunuz ? Kardeşiniz bir kahraman oldu. Artık bana Kahraman Mark deyin. Bu kılıcıma bir isim vermeliyim. Sonuçta ünlü kahramanların silahları da ünlüdür. Canavar Yok Edici... Hayır, çok sıradan. Kara Büyücü Def Eden... Hayır, çok uzun... Kardeşi kendi kendine konuşmaya devam ederken Zek'i odasına taşıdılar. Sayıklamaya devam ediyordu. Biraz yalnız kalmaya ihtiyacı olacağını düşünerek odadan çıktılar. Peşinden gelen kurdu da çıkardılar.

Kalenin girişini onardıktan sonra yattılar. Yorucu bir gün geçirmişlerdi. Derin bir uykudan uyandıktan sonra ilk işleri Zek'e bakmak oldu. Zek yataktan kalkmış onlara kahvaltı hazırlıyordu. Ağır aksak yürüyor, elleri de titriyordu. Yüzü dünkü gibi soluk, bakışları da hâlâ boştu. Yanındaki kurt sahibinden yemek talep ediyordu. Ama kalede hiç et yoktu.

Kardeşler yemek masasına oturunca ağır bir sesle:

—Dünkü olanlar için özür dilerim. Size yardım edemedim, dedi. Johnson ileri atılıp:

—Asıl biz özür dileriz, sizin başınıza çok bela açtık. Kardan adamlarınız için de üzgünüz. Özür olarak size yardım edeceğiz, dedi. Yardım lafını duyan Mark ağzındaki lokma boğazına kaçmıştı. Teyzelerindeki gibi iş yapmak istemiyordu.

—Yardım mı ? Ne yardımı ? Kardeşine susması için dirsek atan Johnson:

—Biz hemen şimdi kardan adam yapmaya başlayalım ama ondan önce birkaç şey sormak istiyorum. Dedemiz John'u tanıyorsunuz. Nereye gittiği hakkında size bir bilgi verdi mi ? Bize sizin erzak ve kitap vereceğinizi söylemişti. Şövalye yavaşça başını kaldırdı.

—Bana pek şey söylemedi. Çok tehlikeli olduğunu ve gitmeden önce bir köye uğrayacağını söyledi. Kitap odamda. Ama size yeterli ekipmanı veremeyeceğim. Son elmas zırhımı dedenize vermiştim. Yıllardır savaşmadığımdan da silahlarım yok. Kusura bakmayın.

—Önemli değil... Peki hangi köy olduğunu söyledi mi ?

—En yakındaki köyden bir şey alacakmış. Her köyün kütüphanecisinde bulunan bir şeyi. Ne olduğunu bilmiyorum ama kütüphaneci ile konuşursanız size söyler. Kardeşler:

—Tamam, dedikten sonra kalenin deposundan bal kabağı alıp oymaya başladılar. Johnson ve Luke dört bal kabağını oyarken Mark anca bir bal kabağını oyabiliyordu.

—Niye bu kadar yavaşsın ? diye sordular. Mark gururla oyduğu bal kabağını gösterdi. Dört tarafına da yüz oymuştu.

—Bu sayede dört bir yanı aynı anda görebilecek, dedi. Dört yüzü olan bal kabağı fikri kardeşlerine korkutucu gelmişti.

—Şunları normal yap. Rakibini korkutup öldürsün istemiyoruz. Sunduğu hiçbir fikir beğenilmeyen Mark:

—İyi be, siz de eğlenceden hiç anlamıyorsunuz, diye çıkıştı. Zek elinde kitap yanlarına geldi. Kitabın adı "Bilinen Diyarlar"dı. Efsanevi Nether ve Son diyarları hakkında bilgi veriyor olmalıydı. Ama neden dedeleri bu kitabın onlara verilmesini istemişti ? Yoksa o başka bir diyara mı gitmişti ? 

3. Bölümün Sonu