Winkelierster

HOOFDSTUK 4

"Goeienavond. U spreekt met Jan Van Hoof. Ik zag daarstraks uw briefje hangen op het prikbord van de Delhaize. U zoekt een babysit voor deze vrijdag ?"

Jan had heel veel schrik dat de vrouw op zoek was naar een meisje om te komen babysitten. Het leek hem in ieder geval toch iets dat meisjes sneller deden dan jongens, toch zeker als ze zestien waren zoals hij.

Marthe had echter geen enkel probleem met een jongen. Ze vroeg wel of hij al eerder had gebabysit, en toen hij deze vraag kreeg, kreeg Jan het behoorlijk warm. Hij moest natuurlijk toegeven dat hij dat nog nooit had gedaan, maar toen hij zei dat hij al van meerdere mensen te horen had gekregen dat hij goed met kleuters kon omgaan, ging ze overstag.

Dat zijn moeder duidelijk hoorbaar tegen hem zei dat hij dit zeker moest zeggen, had misschien ook wel geholpen om Marthe te overtuigen. Het feit dat zijn moeder liet merken af te weten van de vraag om te komen babysitten, was natuurlijk voor Marthe een extra bevestiging dat Jan geen flauwekul verkocht.

Het telefoongesprek bleek in alle opzichten een meevaller. Ten eerste bleek Marthe een aangename vrouw met een zeer aangename zachte stem. Ten tweede mocht hij van Marthe proberen, en ten derde bleek Marthe gewoon bij hen in het dorp te wonen, zodat hij er met de fiets naartoe kon rijden.

De rest van de week gebeurde er maar weinig, met uitzondering van de plaagstoten van zijn tweelingzus Lies, die er van overtuigd was dat babysitten de enige vorm van geld verdienen was die haar broer kon en wou. Hij kon dan immers blijven doen wat hij wou, nl. zitten lezen, en er nog voor betaald worden.

Deels had ze gelijk, maar gelukkig vroeg ze niet hoe hij op het briefje was uitgekomen. Als ze dat had geweten, had ze hem nog veel harder geplaagd.

Hij kwam zeer goed overeen met zijn zus, maar over gevoelens praatten ze eigenlijk nooit. Ook qua karakter waren ze behoorlijk verschillend. Hij was afwachtend, rustig en in zijn ogen normaal. Lies was enorm bevlogen en sociaal zeer actief, o.a. in de jeugdbeweging. Zijn zus was dan ook zelden thuis, terwijl Jan zeer tevreden was met zijn kamer en zijn boeken.

Die vrijdagavond kreeg Jan amper een hap door zijn keel. Hij was meestal vrij stressbestendig maar nu had hij het even niet. Jan was dan ook erg blij dat hij op zijn fiets kon kruipen en naar Marthe en haar dochter kon rijden. Langer dan vijf minuutjes was hij niet onderweg en even voor zeven uur belde hij aan. Hij hoorde gestommel en Marthe deed open.

"Hallo, ik ben Marthe. Jij bent Jan neem ik aan ? Kom binnen !"

Jan was verrast door de warme ontvangst. Marthe liet hem onmiddellijk zien waar hij zijn jas en schoenen - "Er ligt overal tapijt en vloerverwarming dus je kan perfect op sokken rondlopen" - kon laten.

"Ik ben nog even bezig ons Ella aan het klaarmaken. Ga maar al in de woonkamer. We komen zo."

Vijf minuutjes later kwamen Marthe en Ella binnen, Ella verlegen verstopt achter de rug van haar moeder. Marthe zette Ella voor de tv en gaf Jan daarna de nodige uitleg.

Ze moest voor haar werk weg, en zou tegen elf uur normaal gezien terug zijn. Ze had de nodige telefoonnummers op een briefje op de tafel gelaten, en zei waar hij drank en snacks kon terugvinden. Ella zou haar gewone avondroutine kunnen volgen.

"Om kwart na zeven mag ze haar thee drinken. Die staat af te koelen in de keuken. Daarna lees je nog maar een verhaaltje voor uit haar verhalenboek dat daar in de zetel ligt, en breng je haar naar boven. Haar kamer is de eerste deur rechts."

Marthe gaf Ella nog een dikke zoen, bedankte Jan al en vertrok. Jan was nu officieel babysitter. Hij zag trouwens dat de klok al zestien na zeven aanwees dus hij ging naar de keuken. Hij schrok wel even want midden op de tafel stond een zuigfles met lauwwarme kamillethee in.

Hij draaide de dop met de speen erop. Hij had geen idee hoe hard hij de dop erop moest draaien en hoopte maar dat het niet tè strak was. Daarna ging hij er mee naar Ella.

"Dag Ella. Ik heb hier je thee. Drink die maar op en dan lezen we daarna nog een verhaaltje."

"Oké", was het muisstille, korte en bondige antwoord van het meisje.

Jan ging naast het meisje in de zetel zitten terwijl ze langzaam haar fles thee leegzoog. Halverwege de fles stopte het meisje en voor dat Jan besefte wat er gebeurde kroop het meisje bij hem op de schoot en zoog verder.

Toen de fles leeg was, kroop Ella van schoot, zette de fles op het salontafeltje, nam het boek van de zetel en wou terug op Jan zijn schoot gaan zitten. Jan hield haar tegen met zijn hand.

"Zullen we eerst de televisie uitzetten ? Ik lees niet graag als er tv opstaat."

Ella keek met een beetje beteuterd gezicht, en gaf antwoord.

"Jij mij dragen !"

"Oké !"

Dat was in orde voor Ella. Ze nam de afstandsbediening en drukte op de knop om de tv stand-by te zetten. Ze kroop terug bij Jan op de schoot met het boek in haar handen. Er stak een papiertje op de plaats waar ze gebleven waren. Het waren allemaal kleine verhaaltjes en het eerstvolgende was een verhaaltje over een grote witte poes.

"En nu naar bed !"

Hij legde het boek op de zetel en stond recht terwijl hij Ella ophief. Hij nam ze op de arm, en toen pas merkte hij dat ze een luier aan had. Hij ging met haar naar boven haar kamer in.

Daar stond een houten spijlenbedje klaar. Op haar kopkussen lag een fopspeen. Hij legde het meisje in bed en deed de deken over haar. Haar fopspeen zat ondertussen al in haar mond.

"Slaapwel, Ella", zei Jan toen hij het licht van haar kamer uitdeed.

Hij ging naar beneden en zette de tv terug op. Hij was toch even uit het lood geslagen. Hij wist niet dat meisjes van 3,5 nog een zuigfles hadden en met een fopspeen sliepen. De avond verliep verder heel rustig en om vijf voor elf kwam Marthe binnen.

"Hoe is het geweest ?"

Toen hij vertelde dat Ella tijdens het zuigen op zijn schoot was komen zitten, verschoot Marthe.

"Hoe heb je dat voor mekaar gekregen ? Dat doet ze bij mij nooit meer."

Marthe vroeg of hij dit in de toekomst nog zou doen, en of ze hem misschien nog meer mocht bellen. Jan had niet het gevoel dat hij veel had moeten doen en zei ja. Marthe betaalde hem en bedankte hem nog een keer.

Janhad een warm gevoel toen hij naar huis reed. Wat Marthe zei over wat Ella had gedaan deedhem heel veel deugd, en blijkbaar had hij ook op Marthe een goede indrukgemaakt.