Winkelierster

HOOFDSTUK 37

Nog diezelfde avond zette Mia haar kinderen aan het werk. Terwijl Jan het reisbedje van de zolder moest halen en volledig moest proper maken, schakelde Mia Lies in om beddengoed te zoeken van de kinderbedjes.

Ze had nooit de moeite gedaan om dit weg te doen, deels uit sentimentaliteit, deels omdat het niet in de weg lag. Voor nu was het wel des te handig.

Omdat Ella vermoedelijk zaterdagmiddag nog zou gaan slapen, besloten ze het bedje bij Mia op de kamer te zetten. Dan konden Jan en Lies overdag nog op hun kamer studeren. De kinderstoel had Marthe laten staan. Het was idioot die mee naar huis te nemen als ze die twee dagen later terug nodig hadden.

Lies keek enorm uit naar het weekend. Ze had het nooit van zichzelf gedacht, maar de namiddag met Ella had haar enorm deugd gedaan. Ze wist nooit goed hoe reageren als ze geconfronteerd werd met kleine kinderen, maar Ella had zo'n zacht karakter dat je er onmogelijk onberoerd bij kon blijven.

Er was dit weekend ook geen jeugdbeweging, door de jaarlijkse deal met de voetbalclub. Zij kwamen helpen met de jaarfeesten, en de voetbalclub kon de terreinen en lokalen van de jeugdbeweging een weekend gebruiken voor hun voetbaltoernooi. Zij en Els moesten enkel zaterdag in de namiddag gaan tappen, en voor de rest waren ze vrij.

Ze ervoer zelfs een vorm van jaloezie tegenover Jan. Hij kon maar mooi altijd gaan babysitten. Met zo'n 'baby' leek babysitten haar inderdaad een fijne tijdsbesteding, en ze snapte nu heel goed waarom Jan altijd enorm uitkeek naar de vrijdagavonden. Ze bedacht zich dat ze het hem altijd kon vragen of hij het zag zitten dat ze eens meekwam.

Jan was wel teleurgesteld dat hij een dag langer moest wachten om Els te zien. Zij bleef nu op vrijdag bij haar ouders om haar moeder te helpen voor het feestje van Ella, en zou op zaterdag met Lies meekomen.

Die vrijdag had Marthe al vroeg afgesproken met Mia. Om rustig de uitleg te kunnen geven, was Marthe al om half vijf bij Mia. Jan en Lies waren alle twee nog niet thuis. Alhoewel Jan natuurlijk al veel wist van de dagelijkse routine, wou Marthe de uitleg ook even geven aan Mia.

Die laatste liet ook even zien waar het bedje stond en waar de badkamer was, waarbij Marthe meteen vroeg of Ella eventueel in bad kon. Ze vertelde dat ze in de kleuterschool de zandbak weer hadden open gedaan.

Toen Marthe de twee zuigflessen en de kamillethee die ze had meegenomen in de keuken zette, viel haar blik op de foto van de tweeling die aan de eettafel hing. Ze bleef er geboeid naar kijken.

"Ons Ella had het gisteren regelmatig over Mama Lies. Geen idee hoe ze er op komt, maar dat is Lies, neem ik aan ?"

"Ja, dat klopt. Ik probeer elk jaar een nieuwe foto van hen daar te hangen. Niet dat ze er zelf altijd even gelukkig mee zijn dat ze op hun gezichten moeten kijken, maar soit. Ik wil graag een foto van mijn kinderen daar hebben hangen."

Vlak daarna meldde ze dat ze moest vertrekken. Mia leidde haar uit.

"Marthe, zet morgen je auto maar gewoon op de oprit. Ik moet toch niet meer weg morgenavond of zondagmorgen. Succes op je werk en geen schrik voor Ella. Er wordt goed voor haar gezorgd."

"Ik denk eerder dat ik er aan moet twijfelen dat er niet té goed voor haar wordt gezorgd. Tot morgen en bedankt !"

Ze zei dit met een grote lach op het gezicht, waarna ze Mia een zoen gaf en vertrok.

Zowel Lies als Jan waren blij verrast toen ze merkten dat Ella er al was. Beiden konden het niet laten de kleine meid even goed vast te pakken als begroeting. Zowel tijdens het eten als op de vrije momenten viel het Mia wel op dat Ella al een duidelijke keuze had gemaakt.

Jan diende om te ravotten, maar ze ging bij Lies zitten als ze nood had aan rust. Ook moest Lies haar eten snijden.

Toen het bad ter sprake kwam, kon geen van de tweeling uitmaken wie dit zou doen. Ze besloten het samen te doen. Jan zou de voorbereiding doen, en Lies zou haar wassen. Dit was praktisch ook het gemakkelijkste. Jan had al dikwijls geholpen met het poetsen van de tanden, En Lies zag dit toch liever eerst door iemand anders gebeuren dan onmiddellijk het zelf te moeten doen.