Winkelierster

HOOFDSTUK 55

Toen hij het voorstel van tante Greet aanhoorde, sloeg de schrik Jan op het hart. Hij zou gewoon bij een wildvreemde gaan slapen, en alleen al het idee dat ze hun fopspenen zouden meenemen was voor Jan ondenkbaar. Hij stond dan ook op het punt om vriendelijk te bedanken voor het aanbod, maar Els was hem voor.

"Tante, dat is een geweldig aanbod. Natuurlijk dat wij dat willen doen. Wij kijken er echt naar uit."

Zonder ook maar één keer naar Jan om te zien of zijn mening te vragen, pikte tante Greet in op haar nichtje.

"Prachtig ! Ga dan maar naar boven wat gerief bij elkaar zoeken dat je dit weekend nodig hebt. Ik bel naar Marian dat jullie vanavond komen."

Jan voelde zijn hartslag stijgen. Er werd hier gewoon in zijn naam beslist, volledig tegengesteld aan hetgeen hij zelf wilde, en wat hem nog het meeste schrik bezorgde, hij bleek niet in staat zijn mond open te doen en te zeggen dat hij niet wilde.

Van de rest van de maaltijd en de inpak kon Jan zich achteraf niets meer herinneren. Zelfs zijn gedachten wilden niet meer mee werken. Hij deed wel alles mee, maar zonder zich er nog van bewust te zijn.

Hij at dessert, antwoordde gedwee op vragen die hem werden gesteld, en ging na het eten gewoon een zak klaar maken om mee naar Marian te nemen, maar geen van zijn handelingen bleven hangen.

Het ging zelfs zover dat hij zich nog wel kon herinneren dat hij plaste in zijn luier, maar zelfs niet dat hij zijn lichaam toestemming gaf om te plassen. Het enige dat hij zich hierover herinnerde was het feit dat hij voelde dat hij een natte luier had, en dat niet erg vond.

Els kreeg medelijden met haar vriend. Toen haar tante het voorstel deed, vermoedde ze dat Jan uit zichzelf niet akkoord zou gaan. Ze was er echter van overtuigd dat hij wel zou loskomen. Alleen had ze niet verwacht dat haar tante hem ook compleet zou negeren.

Nadat ze had toegezegd, en haar tante er even ad rem op had gereageerd, had ze de stemmingswissel van Jan wel opgemerkt. Hij was veel meer in zichzelf gekeerd, en was bij wijze van spreken enkel nog maar lijfelijk aanwezig.

Ze wist echter dat ze nu moest doorzetten. Jan kon dit onmogelijk inschatten, maar Els wist maar al te goed dat haar tante zo'n voorstel niet zou doen als ze er niet heilig van overtuigd was dat ze in goede handen zouden zijn. Els wist dat ze op dat vlak haar tante blindelings kon vertrouwen.

Tante Greet hoopte dat ze Jan niet te hard voor het hoofd had gestoten. Ze had de woordkeuze van Els duidelijk genoeg opgemerkt, en ook de bedenkelijke blik van Jan gezien terwijl zij het voorstel deed. Het enthousiasme dat Els uitstraalde, en de zelfzekerheid waarmee zij in naam van de twee sprak, deed haar oordelen dat Els de situatie voldoende in handen had.

Toch had ze te doen met de jongen. Hij was nog tijdens het eten stilgevallen, en leek niet meer in staat te zijn een eigen wil te hebben. Ze had zich niet aan dit gedrag verwacht, en hoopte dan ook dat hij zou loskomen eenmaal ze bij Marian waren.

In ieder geval wist ze dat ze er alle drie veel deugd van zouden hebben. Marian zou het jonge koppel absoluut in de watten leggen, en ze was er zeker van dat hun babygevoelens een plaats zouden krijgen bij Marian. Stiekem verdacht ze Marian van gelijkaardige gevoelens, maar ze durfde haar collega niet voor het hoofd stoten en het haar te vragen.

Het was haar altijd al opgevallen dat haar zoon kinds werd gehouden. Het was zeker mogelijk dat haar zoon dat zelf wou, maar gezien zijn handicap verdacht ze Marian er van hem ook wel expres kleiner te houden, omdat zij dat nodig had.

Ondanks haar vermoeden gunde ze het Marian van harte om de twee een weekendje te hebben. Zeker Els was mondig genoeg om haar grenzen aan te geven, en voor Marian zou het ook een fijne ervaring zijn om twee 'baby's' in huis te hebben die uit zichzelf konden aangeven wat ze wel of niet leuk vonden, tenminste als Jan terug uit zijn cocon zou komen.