Winkelierster

HOOFDSTUK 17

Voor hij van de eerste schrik bekomen was, voelde hij de voet tussen zijn benen wegglijden. Jan draaide zich om maar hij had niet verwacht dat de eigenaar van de voet zo dicht zou liggen. Die lag zelf met haar rug naar hem, en met zijn rechterarm zwaaide hij over haar heen en belandde op haar borst.

Hij rook onmiddellijk dat het Els was die er lag. Els had een specifieke geur die hij er direct uitpikte. Marthe's geur kende hij ondertussen heel goed en die was het zeker niet. Nee, het was de zachte, frisse, licht zoete geur die hem al van de allereerste keer dat hij Els zag was opgevallen.

Jan wou zijn arm terugtrekken, maar Els was sneller. Ze nam met haar rechterhand zijn arm vast, trok hem naar haar mond en gaf een kusje op zijn hand. Ze nam zijn hand in haar hand en begon langzaam vanaf haar mond naar beneden te glijden.

Het was geen echt strelen, maar veel harder was het ook niet. Het was duidelijk de bedoeling hem op een zachte manier met haar lichaam kennis te maken.

Jan merkte dat Els ook stevige borsten had. Hij was wel verbaasd dat haar tepels zo stijf aanvoelden. Hij had zijn zuster Lies en zijn moeder ook al naakt gezien in de badkamer, maar had toch nog nooit gezien dat hun tepels zo uitgesproken hard waren.

Hij besefte dat hij eigenlijk veel te weinig van vrouwen wist, maar niettemin was de aanraking met haar borsten een meer dan aangename ervaring, zeker háár borsten.

Els vervolgde haar weg naar beneden, en Jan voelde dat er ter hoogte van haar navel iets onder haar t-shirt was. Hij had wel een vermoeden wat dit kon zijn, maar echt zeker was hij nog niet. Het ging nog lager, en nu was er wel zekerheid. Hij voelde de zeer herkenbare dikke prop die kwam. Els had een luier aan en had die ook behoorlijk volgeplast zo te voelen.

Nog was haar expeditie niet gedaan. Ze waren aan de plaats waar de luier tussen de benen plooit. Jan voelde op een bepaald moment een duidelijke verdubbeling van de textieldikte tussen haar benen, gecombineerd met kleine metalen ringetjes. Els droeg geen t-shirt, maar blijkbaar ook een romper.

Jan gloeide ondertussen al als zot. Eigenlijk al van bij hun eerste ontmoeting was hij zich van haar lichaam bewust. Haar stem, haar geur, haar mooie volle donkere ogen, de manier waarop ze omgang met de ongemakkelijke situatie, hij besefte al langer dan vandaag dat hij iets voor haar was beginnen voelen.

Gisteren nog, toen ze over zijn rug gleed, wou hij eigenlijk tegen haar zeggen "Niet stoppen. Blijven strelen...", maar hij durfde niet. En nu, nu had zij het initiatief genomen om hem haar te voelen, te ruiken, van vlakbij te zien.

Els liet zijn hand los. Jan was meestal niet zo'n gokker, maar hij had moed gekregen door wat Els net had gedaan. Zijn hand was ter hoogte van haar kruis blijven rusten, en hij besloot hiervan gebruik te maken. Hij klemde zijn arm onder haar rechterbeen, en duwde haar linkerbeen op de matras, zodat ze op haar rug kwam te liggen.

Toen pas werd Jan zich terug bewust van de fopspeen. Hij was uit zijn lood geslagen. De fopspeen paste blijkbaar zo goed in zijn mond dat hij niet doorhad dat hij die nog in had toen Els aan haar avontuur met zijn hand begon.

Nu zat de fopspeen echter letterlijk en figuurlijk in de weg. Els was vlugger dan hem. Ze nam de ring van de fopspeen, en trok hem zachtjes uit zijn mond, en legde de speen achter haar.

Ze keken elkaar oog in oog aan, en voor Jan was dit het signaal om toch in actie te komen, ook al was zijn hoop even verdwenen door de fopspeen. Hij boog voorover en kuste haar zacht op de mond en zei "Goeiemorgen".

Hij ging terug naar achter en wachtte op haar reactie. Iets zei hem dat het goed zat, maar helemaal gerust was hij toch niet. Els ging op haar knieën zitten, zwaaide haar linkerbeen over Jan en ging op zijn luier zitten. Ze keek hem streng aan.

"Is dat alles ? Je bepotelt heel mijn voorkant, zit wat te wroeten in mijn kruis, geeft mij ongevraagd een zoen, en het enige wat jij te zeggen hebt is een goeiemorgen ?"

Els probeerde serieus te blijven, maar dat lukte totaal niet. Op het einde had ze een grote glimlach. Jan trok haar naar beneden, en nu duurde het heel wat langer voor hun lippen terug los van elkaar kwamen.

Ze knuffelden en zoenden nog een hele tijd, maar uiteindelijk was het Jan die als eerste iets zei.

"Weet jij toevallig hoe laat het is ? Zouden we al moeten opstaan ?"

"Och, we kunnen gerust nog in bed blijven liggen. Als het echt tijd wordt, dan zal ons Marthe of dat klein mormel van haar ons uit ons bed zwieren. Jij doet wat je wil, maar ik blijf liggen."

Els boog voorover en nam Jan zijn fopspeen. Met haar andere hand dook ze onder haar kopkussen en toverde een tweede fopspeen tevoorschijn. Was Jans fopspeen volledig wit, deze was knalroze.

"Vind je het goed dat we elkaar de tut in de mond geven ?"

Jan ging akkoord met dit voorstel, nam de roze fopspeen over en deed zijn mond open. Els deed met veel liefde de speen in zijn mond en deed op haar beurt haar mond open. Net toen ze haar mond sloot, trok Jan de speen terug.

Pas na twee pogingen, en na Jan gedreigd te hebben zijn speen terug uit de mond te trekken, gaf hij toe. Ze legden zich tegen mekaar en soesden zo nog een hele tijd.

Zowel Jan en Els waren effectief terug weggedommeld, want Jan schoot wakker toen hij een schok voelde, en Els iets hoorde zeggen.

"Ella, zoete meid, ik ben nog maar net wakker, we komen zo."

Ella was op het bed gekropen, en probeerde hen wakker te schudden. Jan deed de deken van zich af, en zette het meisje bij hem op de buik. Ze boog voorover en nam zijn tut uit de mond.

"Leg die maar op het hoofdkussen, en dan mag je die van tante Els ook op haar hoofdkussen leggen."

Ella deed wat er van haar gevraagd werd, waarna Jan ze op de grond zette.

Hij draaide zich naar Els en zoende haar op de mond.

"Goeiemorgen schoonheid. Nu is het wel tijd om op te staan. Gaan we zien of je zus nog iets van het ontbijt heeft overgehouden ?"

Ze kwamen uit bed, gaven een hand, en gingen de trap af. Beneden lieten ze los, en wandelden de keuken in.

"Dag tortelduifjes. Goed geslapen ?"

Jan keek naar haar.

"Hoe ..."

Hij kwam niet verder dan dat. Marthe onderbrak hem.

"Jan toch. Er bestaat zoiets als non-verbale communicatie en op dit moment heb je geen woorden nodig om aan jullie te zien wat er gebeurd is. Gefeliciteerd, hé."

Zowel Els als Jan begonnen te blozen, keken elkaar aan, en schoten in de lach. Jan zat met duizend en één vragen, maar op dit moment kom hem dat totaal gestolen worden. Hij wist met zijn geluk geen blijf.

Marthehad de ontbijttafel in orde gebracht. Zevroeg aan beiden wat ze wilden drinken. Als ze dat wilden, mocht dit gerustkamillethee zijn. Els keek met verbaasdeogen naar haar zus, maar keek daarna met een doordringende blik naar Jan...