Winkelierster

HOOFDSTUK 20

Hij keek verbaasd naar zijn moeder. Dat was wel het laatste dat Jan had verwacht. Zijn moeder die hem vroeg dat zij hem de luier mocht om doen.

"Die vraag had ik niet echt verwacht, mama, maar als dat jou een goed gevoel kan geven, dan is dat in orde voor mij. Marthe heeft dat ook al bij mij gedaan, dus ik weet aan wat ik me kan verwachten."

"Merci Jan. Het geeft me een veel geruster gevoel als ik weet dat ik goed voor je heb gezorgd. Ergens heb ik het gevoel dat ik tekortgeschoten heb, omdat je dacht dat je het voor me moest verzwijgen. Op die manier kan ik dat wat goedmaken."

"Allee mama. Jij hebt toch niks goed te maken. Als er iemand is die zich schuldig moet voelen, ben ik het wel."

"Och Jan, probeer dat niet te begrijpen. Moedergevoelens zitten veel te raar in mekaar."

Zijn moeder wou vertrekken, maar draaide zich terug om.

"Zeg, nog even iets anders. Zou jij zo eens geen telefoontje plegen ? Ik denk dat iemand dat wel heeft verdiend. Niet ? Nu is ons Lies nog niet thuis, dus als ik jou was, zou ik het nu doen."

Jan kreeg het even warm. Hij was er één ogenblik van overtuigd dat ze het wist van Els, maar al snel besefte hij dat ze iemand anders bedoelde.

"Je hebt gelijk mama, ik ga onmiddellijk Marthe opbellen."

Ze gingen samen naar beneden, en Jan ging met de telefoon in de zetel zitten. Hij merkte dat hij enorm gespannen was toen hij het nummer van Marthe intikte. Marthe was er de persoon niet naar om veel rond de pot te draaien.

"Hey dag Jan. Moest je van je moeder bellen om me te bedanken ?"

Jan was compleet overdonderd.

"Eeuh..., ja eigenlijk. Hoe wist je dat nu weer ? Echt, ik hou niet van moeders. Jullie begrijpen mekaar te goed."

"Jan jongen, je bent gewoon een slechte leugenaar. Als je nu had gezwegen, had ik nooit geweten of je moeder je er toe had aan gezet, maar je hebt jezelf nu verraden. Ik zal er maar van uit gaan dat je bedanking gemeend is."

Jan besefte al lang dat hij het nooit kon halen als Marthe zo ad rem was. Zijn wapen was eerlijkheid.

"Marthe, ik was nog niet op het gedacht gekomen om je te bedanken na de babbel met mijn mama, maar je weet heel goed dat ik jou enorm dankbaar ben. Voor alles. Merci !"

"Jan, ik plaag je alleen maar. Ik zie je gewoon heel graag. Jij hebt ook al veel meer voor mij gedaan dan je beseft. Dat ik jou kon helpen, was voor mij ook een manier om jou te bedanken. Merci voor te bellen. Zou ik nog even je moeder aan de lijn kunnen hebben, alsjeblieft ?"

Jan gaf de telefoon aan zijn moeder en ging in de zetel zitten lezen. Hij kon niet goed horen wat ze zeiden, maar vanuit de keuken hoorde hij af en toe gelach, en een enkele keer had hij het gevoel dat zijn moeder achter de hoek naar hem keek. Toen ze de telefoon terug in de houder stak, kon Jan het niet laten te polsen.

"Dat was blijkbaar nog plezant ?"

"Kleine jongetjes hebben zich niet te veel te moeien met de gesprekken van moeders onder elkaar"

Zijn moeder zette hem met een glimlach terug op zijn plaats.

"Nee serieus, Marthe gaf me de raad om even te zoeken naar goeie rompers. Blijkbaar helpen die goed om luiers op hun plaats te houden."

Jan keek zijn moeder even aan, en gaf Marthe gelijk. Hij vertelde dat hij er bij haar één aan had gehad 's nachts, en dat ze echt wel helpen. Zijn moeder was ondertussen bezig haar naaigerief uit de kast te pakken. Ze nam er een lintmeter uit.