Winkelierster

HOOFDSTUK 13

Doorheen de week die volgde, gebeurde er niets spectaculairs. Voor Jan was het een gewone schoolweek, zonder speciale testen of opdrachten. Wel was Jan zich in de loop van de week zich beginnen afvragen waar Marthe de luiers vandaan haalde.

Van de Drynites die hij de weken ervoor had gedragen, had Marthe expliciet gezegd dat ze die had gekocht, maar niet van de luiers. Hij vroeg zich af of Marthe ze misschien van haar werk had meegenomen, maar hij vond het wel raar dat dit zomaar zou kunnen. Hij besloot dit toch eens aan Marthe te vragen als de kans zich aandiende.

Die vrijdag was ook voor Jan speciaal. Zijn zus vond het normaal om weg te zijn van huis met de jeugdbeweging, maar Jan was het niet gewend om langer dan een nacht weg te blijven van huis. Anders dan de weken ervoor had hij nu een grotere zak mee, waarin naast toiletgerief ook propere kleren zaten.

Jan had geen zin om lang thuis te blijven en stond al om kwart voor zes voor Marthe's deur. Marthe nodigde hem uit met een kus toe ze de deur opendeed.

"Dag Jan, je bent vroeg. Kom maar naar de keuken als je je jas en schoenen hebt uitgedaan"

Marthe was volop bezig met het eten te maken.

"Waar zit Ella ?", wilde Jan weten.

"Oh, die zit geparkeerd voor de televisie. Ze was veel te moe van een hele week school."

"School ?"

"Tuurlijk, ze is drie jaar hé. Je mag al naar school vanaf twee en een half"

"Dat weet ik, maar ik dacht dat je volledig zindelijk moest zijn voor je naar school mocht. Ella draagt overdag toch ook nog luiers, of niet ?"

"Ja, dat klopt, maar op dat vlak is de kleuterschool hier in het dorp ietwat een buitenbeentje. Voor hen moet een kleuter niet zindelijk zijn als ze naar school komen. Ze gaan er van uit dat de kinderen elk op hun eigen tempo droog worden, en dat ze ook van elkaar leren. Ze hebben extra personeel in dienst om de kinderen te verschonen.

Ze zorgen ervoor dat de kinderen volledig droog zijn als ze naar de lagere school gaan. Alleen als ze merken dat de kinderen in de laatste kleuterklas nog onzindelijk blijven, worden extra inspanningen gedaan. Normaal gezien is dit echter niet nodig.

Het enige dat ze vragen is wat extra moeite met de zindelijkheid voor de grote boodschappen, maar dat is bij ons Ella nooit een probleem geweest."

Marthe vertelde dat de meeste kinderen in Ella's klas overdag nog luiers droegen, maar dat er stilaan verandering in kwam. Ze hadden de gewoonte een klein feestje te houden als er een kleuter vier weken na elkaar droog was gebleven zonder luier, en de laatste weken waren er net enkele feestjes geweest. Ze dacht niet dat Ella al zover was.

"Ze heeft nog nooit gezegd of laten merken dat ze moest plassen. Ik weet zelfs niet of ze zich er eigenlijk van bewust is dat ze plast."

De avond verliep vermoeiender dan de weken ervoor. Ella was duidelijk vermoeid. Tijdens het eten was ze regelmatig afwezig, en Marthe en Jan moesten regelmatig haar vork oprapen omdat ze die liet vallen.

Ze wou ook geen tanden poetsen, en tijdens het verschonen kreeg Ella een huilbui die pas stopte toen Jan haar terug voor de televisie had gezet en boven haar fopspeen en knuffel had gehaald.

Ook met de zuigfles met thee had Jan de grootste moeite. Ella stopte regelmatig met zuigen, en bij momenten merkte Jan op dat ze in slaap viel. Toen de fles uiteindelijk toch volledig was leeggezogen, vroeg Jan aan Ella of hij nog een boekje moest lezen. Het meisje gaf zelfs geen antwoord meer.

Jan deed de fopspeen terug in haar mond, droeg haar naar boven, en legde haar in haar babybedje. Ze was al diep in slaap toen hij het licht uit deed.

Jan was opgelucht toen hij na de opruim wat kon drinken en naar de televisie kijken. Hij besefte plotseling dat kinderen ook behoorlijk vermoeiend konden zijn. Hij besefte heel goed dat Ella eigenlijk een crème van een meisje was en dat hij het veel slechter getroffen kon hebben.