Winkelierster

HOOFDSTUK 28

De oudste van de twee gaf hun een kaartje. Het bleek een krantenjournalist te zijn. Zijn compagnon was zijn fotograaf.

"Wij, en eigenlijk vooral mijn collega, hebben een vraag voor jullie. Wij zijn al enkele weken bezig met een reportage over verborgen gebreken bij jongeren. Wij zagen jullie daarjuist zitten, en we zouden het fijn vinden of we ook iets over jullie zouden mogen schrijven."

Zijn collega nam over.

"Ik was daarjuist gewoon via mijn camera op zoek naar mooie beelden, en jullie kus daarnet kwam heel mooi uit op beeld. Toen ik daarna de foto bekeek, zagen we je luier, en beseften we dat jullie in ons profiel passen. Ik zou jullie foto ook eigenlijk als hoofdfoto van de reportage willen gebruiken omdat ze zo goed gelukt is, maar ik heb jullie toestemming nodig."

De journalist nam terug over.

"Ik weet dat ik jullie er mee overval, maar de manier waarop jullie omgaan met het feit dat je een luier draagt, vinden we gewoon heel mooi en sterk. Jullie zouden een aanwinst zijn voor de reportage. Jullie echte namen worden sowieso niet gebruikt. Wij gebruiken standaard valse namen om de mensen te beschermen.

Jan en Els keken elkaar aan en bespraken even of het kon. Ze spraken af dat ze eerlijk gingen zijn tegen de twee heren, en wilden ook eerst de foto zien. Ook wilden ze die verwijderd zien als het hen niet aanstond. Jan sprak hen aan.

"Mogen wij eerst de foto zien ? We willen niet herkend kunnen worden."

De fotograaf liet hen via het fototoestel de foto zien. De fotograaf liet hen ook zien dat dit inderdaad de enige foto was die hij van hen had genomen, door te wijzen op de fototeller.

Op de foto was het koppel te zien, met duidelijk de luier van Els, en onherkenbare gezichten. Die zaten verstopt achter hun haar.

"Als je onze haarkleur kan wijzigen, dan ben ik helemaal tevreden. Dan kan je niet afleiden wie we zijn."

"Wij moeten trouwens ook eerst iets zeggen tegen jullie."

Els vertelde dat ze beiden vooral in bed luiers droegen, dat Jan ook overdag soms nog ongelukjes had, en dat zij vandaag ook een luier had aangedaan om hem te steunen.

Jan voelde zich heel ongemakkelijk bij dit verhaal. Hij vond dat Els heel gemakkelijk over de dagongelukjes ging, maar helemaal ongelijk had ze niet gehad, en dat besefte Jan ook. De twee journalisten waren ook verbaasd dat Jan ook een luier aan had. Dit hadden ze immers totaal niet opgemerkt.

De twee journalisten waren heel tevreden met het verhaal. Niet alleen paste hun verhaal perfect bij de reportage, maar ook waren ze blij dat dit een positief verhaal was door hun beider acceptatie, die van de ouders en die in de vriendengroep van Els. Ze besloten hun verhaal te houden als startverhaal.

Op het einde van het interview liet de fotograaf de foto terug zien. Els bleek ineens rood haar te hebben, en het donkerbruine haar van Jan was ettelijke tinten lichter geworden. Als dank stelde de fotograaf voor dat hij hen de originele foto zou bezorgen.

Nadat de twee journalisten waren vertrokken, liet Jan weten dat hij een probleem had. Hij had tijdens het kussen geplast, en moest nu ook dringend. Hij durfde het wel in de luier doen, maar dan moest hij daarna wel stilaan verschoond worden.

"Jan, ik heb tijdens het interview ook geplast. Ik moet ook een propere luier hebben, maar ik weet wel een plekje. Volg mij maar."

Jan verwachtte dat ze naar een café of zo gingen, maar in de plaats daarvan gingen ze verder het park in. Plots dook ze tussen twee struiken het struikgewas in. Ze kwamen op een open grasveldje langs het water dat je langs het wandelpad niet kon zien, maar op de meeste plaatsen zag je de andere, bebouwde oever.