Winkelierster

HOOFDSTUK 88

Mia had medelijden met haar dochter. Ze sliep nu wel, eindelijk, maar voorlopig bleef ze toch maar een hoopje ellende. Ze hoopte maar dat ze snel beter was.

Niks zo ellendig als een buikgriep met een spijsvertering die naam niet waardig. Ze was allang blij dat ze zelf niet rap misselijk werd, want de smurrie die Lies had geproduceerd was ronduit misselijkmakend.

En dan dat besef dat ze te laat was. Zelf had Lies het natuurlijk onmiddellijk gevoeld, maar ook zij had het direct door. Eigenlijk grappig dat zowel kleuters als iedereen die ouder is hetzelfde kijkt als ze een ongelukje hebben, en dan zeker een ongelukje met stinkende afloop.

Lies had het niet kunnen laten te beginnen wenen. Maar het kwam natuurlijk allemaal bij elkaar : het nieuws dat ze de week ervoor te horen had gekregen, de koorts, het besef dat ze een belangrijke toets miste op school, haar regels en haar incontinentie die er mee samenhing, en daar allemaal bovenop een ongelooflijk stinkende diarree die redelijk ongecontroleerd haar darmen had verlaten.

Zelfs Mia moest toegeven dat de geur die uit haar luier kwam apart was. De combinatie van menstruatiebloed met urine was al speciaal, maar die twee gecombineerd met de diarree maakte het helemaal af.

Het was in ieder geval voldoende om Lies lam te slagen. De luier was veiligheidshalve al in de douche los gedaan, maar Lies was totaal niet meer in staat zichzelf te wassen.

Mia was blij genoeg dat ze sinds heel lang nog eens een dag verlof had genomen omwille van een ziek kind. Lies was op dat moment haar kleine zieke kindje dat gewassen moest worden, en daarna met een propere luier terug in haar bed moest.

Tegelijkertijd was er een hele hoop herkenning in het verhaal van haar dochter. Hoe dikwijls was zij niet ziek geworden doordat minstens één van de twee van haar tweelingkinderen ziek was. Dat was absoluut de minst fraaie kant van het moeder zijn.

En Lies had dan nog het grote geluk dat ze nog geeneens voltijds moeder was. Alleen in het weekend, en tijdens de vakanties meestal. Zelfs meer, die enkele keren dat Lies er in de week kwam om bij Ella te zijn, gebeurde het regelmatig dat de kleine meid teleurgesteld was dat Jan niet kwam babysitten.

Jan had anders zijn handen meer dan vol op dinsdag en zaterdag. Op dinsdag viel het nog mee, zeker nu Anje terug meer onder leeftijdsgenoten kwam en terug een normalere houding aannam tegenover Jan.

Op zaterdag was andere koek met een baby en een peuter die volle aandacht vroegen, maar ook daar liet Jan zich niet van de wijs brengen. En hij was niet te beroerd om hulp te vragen als één van die kleintjes toch iets overkwam dat hij nog niet kende.

De weekenden waren voor Jan het absolute hoogtepunt. Doordat Els niet alleen verderaf woonde, maar ook doordat ook zij nog in een gewoon schoolritme zat, was het voor hen moeilijker elkaar in de loop van de week te zien. Lies zag Marthe en Ella al zeker op woensdag, maar ook op andere weekdagen was zij veel sneller op de fiets gesprongen richting de Mussenlaan, waar het huis van Marthe stond.

Jan en Els wachtten altijd geduldig tot vrijdag. Els had al snel de gewoonte ontwikkeld tegen etenstijd tot bij hen te rijden, zodat ze zich ook kon installeren voor de nacht. Na het avondeten volgde dan meestal een knuffelronde of meer voor ze naar de leidingsvergadering vertrokken.

Mia kon het ook niet laten hen af en toe te betrappen als de twee op vrijdagavond (of eerlijker zaterdagmorgen heel vroeg) naar boven gingen om te slapen. Het gebeurde meer dan eens dat de kleren niet mee naar boven gingen.

Was het de eerste keren nog wat onwennig geweest, na verloop van tijd was het vooral Els die er zich niets meer van aantrok, en vrolijk haar naaktheid etaleerde, gegarandeerd gevolgd door haar vriend, die zijn opwinding onmogelijk verborgen kon houden.