Winkelierster

HOOFDSTUK 73

"Staan jullie hier nu nog ?"

Jan en Els deden hun ogen open en schoten samen in de lach, wat er voor zorgde dat hun monden los kwamen van elkaar. Ze zagen tante Greet geamuseerd naar hen kijken.

"Sorry tante. We hebben elkaar gewoon gemist."

"Jullie hebben mekaar ochgottekes een week niet gezien. Ik ben hier daarjuist gepasseerd met de vuile was en dan waren jullie al met jullie monden tegen elkaar. Ik heb de was gesorteerd, ne zwarte was ingestoken en de witte opgehangen, en als ik terugkom staan jullie nog altijd te doen of het is de laatste kus van jullie leven. Stevig werk moet ik zeggen."

Jan schaamde zich toch wel. Hij wist niet hoe te reageren, maar gelukkig voor hem deed Els dat.

"Wij zien mekaar gewoon graag."

Tante Greet schoot keihard in de lach.

"Liefst. Dat zou er nog aan moeten mankeren ook. Onze tongen plakken wel al tien minuten tegen elkaar, maar eigenlijk hebben we niets met mekaar, hoor. Goed geprobeerd, meisje. Elske, ga jij maar rap je vuil gerief boven pakken. Marthe wil terug naar haar dochter, dus ik zou maar maken dat je gereed bent om mee te gaan."

"En jij, Jan, zet je zak maar ineens boven. Bij Marian ga je toch niet teveel van je eigen kleren aandoen. Als je honger hebt, kan je al een boterham eten in de keuken. En zeg dat ook maar tegen jullie Lies. Ik weet niet wanneer Marian jullie juist komt ophalen."

"Rij je ineens naar ons mama, of gaan we eerst Ella oppikken ?"

"Best eerst Ella even gaan oppikken. Mia vindt het wel niet erg om op haar te passen, maar dan zien ons mama en papa ons Ella ook nog eens."

"Is ze al wat beter ?"

"Nu wel. Maar 't is wel de moeite geweest. Jan is drie dagen thuis kunnen blijven met Ella. De woensdag heeft hij ze drie keer in bad kunnen steken. Gelukkig heeft ze heel de tijd willen blijven drinken."

"En wat zij de dokter dan ?"

"Gewoon, buikgriep. Niks aan te doen, gewoon uitzieken en zorgen dat ze voldoende blijft drinken. En bij te erge diarree, wat ondersteunen met Enterol."

"Ik blijf het wel straf vinden dat jij het hebt aangedurfd gewoon te gaan werken en Ella bij Jan te laten. Maar wel een knap staaltje vertrouwen dat jij in mijn ventje hebt. Dankjewel, zus !"

Marthe verbaasde zich er zelf nog altijd over. Ze had 's woensdagsmorgens telefoon gekregen van Mia dat Ella goed ziek was, koorts had en in bed lag. Mia had voorgesteld dat ze die dag niet naar de opvang ging. Mia was toch thuis, en Jan ook.

Toen ze 's avonds na de dokter bij Mia thuis ging eten ("Ik heb toch genoeg, en dan moet jij daar al niet aan denken !") had ze al een nieuwe zak met kleren bij voor de dagen die volgden.

Mia had het heft in handen genomen, en eerlijk gezegd vond Marthe dat wel eens prettig. Haar eigen moeder had haar altijd op haar verantwoordelijkheid gewezen, en ze voelde dat dat haar enorm veel had bijgebracht op haar jonge leeftijd.

Mia had haar duidelijk gemaakt dat ze zich niets moest aantrekken van de zorg voor Ella. Jan was thuis, en zou haar wel door haar buikgriep helpen.

Tijdens de drie dagen dat Ella ziek bij Mia was, had Marthe zich ettelijke keren afgevraagd hoe het kwam dat zij er geen enkel probleem mee had Ella achter te laten. Zelfs bij haar eigen moeder was dit ondenkbaar. Hoe raar ze het ook vond, ze voelde dat Ella gewoon veilig was.

"Je kijkt zo, Lies. Precies of je bent teleurgesteld."

"Ja. Nee. Ik had alleen... Ik heb misschien te veel fantasie of te veel vooruitgedacht, maar ik had eigenlijk een kinderstoel verwacht."