Winkelierster

HOOFDSTUK 51

Els wist niet hoe ze moest reageren. Ze snapte ook niet waarom Mia deze foto had genomen en zo open en bloot haar geheim tentoonstelde. Ze had veel zin om weg te lopen, maar haar vader had zijn handen vrij stevig op haar buik, en ze zou moeten wroeten om los te komen. Snel zou ze niet weg zijn.

Ook Jan verbaasde zich over zijn moeder. Dit was totaal haar ding niet om mensen zo te kijk te zetten. Dit kon alleen maar betekenen dat hun geheim allang geen geheim meer was. Het was niet echt zijn ding om te gokken, maar nu deed hij het.

"Erica, kan het zijn dat je deze foto al eerder hebt gezien."

Erica was blij dat ze voor opheldering kon zorgen, en zo ook haar dochter uit haar lijden kon verlossen.

"Nee Jan, de foto hebben wij nog niet gezien, maar ik denk dat je goed geraden hebt dat wij al langer op de hoogte waren. Zelfs nog voor er nog maar sprake was van het babysitten."

Nu keek niet alleen Els, maar ook Marthe haar met grote ogen aan. Erica moest lachen.

"Meisjes, jullie zijn niet de enigen die geheimpjes kunnen bewaren, ook wij kunnen dat."

Ze wees daarbij met haar hand naar Patrick en zichzelf.

"Als jullie het goed vinden, vertel ik jullie wat wij hebben ontdekt."

De vier kinderen draaiden zich naar Erica. Het was duidelijk dat Mia en Patrick het verhaal al kenden, want Mia stond recht en begon wat op te ruimen.

"Ik heb het ontdekt verleden jaar vlak na de verhuis, toen we aan het babysitten waren. Dat moet ergens in oktober zijn geweest. Ik had Ella net in haar bedje gelegd, maar voelde me niet al te goed en legde me even op het dubbel bed.

Meer uit macht der gewoonte omdat die bij ons thuis ook in onze nachtkastjes liggen, deed ik een nachtkastje open op zoek naar een zakdoek. Ik vond er geen zakdoek, maar wel een totaal ander voorwerp. Het kon niet van Ella zijn, want daarvoor was het echt wel te groot.

Ik kon ook niet inbeelden dat dit van Marthe kon zijn, want ik wist wat voor een aversie ze had tegen het bed. Dat zij daar in die kamer voor zichzelf een fopspeen voor volwassenen zou leggen, dat vond ik te ver gaan.

Dus bleef ons Elsje over. En dat verbaasde me niets. Ons Elsje die ook tot laat een tut heeft gehad, ons Elsje die ook tot heel laat emotioneel worstelde met het feit dat ze bedplaste. Ik kon me heel goed inbeelden dat dit voor haar een manier was om om te gaan met de situatie.

Nu snapte ik ook beter waarom ons Els al van kort voor de verhuis graag bij haar zus bleef slapen. Het was voor mij al langer duidelijk op dat moment dat er iets was veranderd in de relatie tussen die twee. Nu kreeg ik er ook vat op wat er was veranderd.

Waarschijnlijk had ons Marthe Els geholpen bij het aanvaarden van de fopspeen, en hoogstwaarschijnlijk ook voor haar gekocht.

Ik heb de speen toen ook aan Patrick laten zien en mijn gedachten verteld. Hij ging er volledig mee akkoord om dit stil te houden, tenzij jullie er zelf mee op de proppen kwamen."

Het bleef even stil aan tafel. Vooral op Els had dit deel van het verhaal al wat losgemaakt, want nu pas merkte ze dat ze meer dan ervoor bij haar vader tegen zijn borstkas leunde. Ze voelde dat er tranen klaarstonden om naar beneden te bengelen.

"Eerlijk gezegd ging de speen een beetje uit ons geheugen, tot de verjaardag van Ella enkele weken geleden, toen Patrick Jan en Ella zag spelen met haar speen. Ella had er geen enkele moeite om Jan in haar speen te laten happen. Die avond vertelde Patrick wat hij gezien had, en kwam de fopspeen van Els terug ter sprake.

Ik besloot spionagewerk te doen de dinsdag erop. Ik was toch van plan een zomerslaapzak voor Ella mee te nemen van bij haar thuis, dus ik had een reden om boven te zijn. Mijn nieuwsgierigheid werd bevredigd , want nu zag ik in beide nachtkastjes een tut liggen, een witte en een roze.