Winkelierster

HOOFDSTUK 23

"Waarom moet ik bij jou eigenlijk zo geen plastiek broekje aan doen ?"

Jan vroeg het Marthe terwijl hij zijn romper aan deed.

"Er zit een beschermingslaag rond de matras zodat die niet nat kan worden. En lakens en dergelijke kan je uitwassen mochten Els of jij nu doorlekken."

Toen Jan zijn pyjama wou nemen, hield Marthe hem tegen.

"Wacht even Jan. Ik heb een verrassing voor je, maar je moet wel je ogen toe doen en houden tot op het moment dat ik zeg dat je ze mag opendoen. Vertrouw volledig op mij, ik ga niks verkeerds doen."

Jan moest op de rand van het bed gaan zitten. Hij voelde hoe Marthe eerst een kledingstuk aan zijn ene arm deed, en vervolgens aan zijn andere arm. Hij moest gaan rechtstaan en terug gaan zitten. Toen hij ging zitten, voelde hij dat hij nu op het kledingstuk zat.

Toen werd zijn rechterbeen opgetild en in het kledingstuk geplaatst. Jan werd zich gewaar dat ook zijn voet in het pak zat. Het linkerbeen volgde, en Jan voelde hoe Marthe van onder naar boven drukknopjes begon vast te maken.

"Doe je ogen maar open !", zei ze toen ze klaar was.

Jan deed zijn ogen open en zag dat hij een soort pyjamapak met voeten aan had, een lichtgeel met tekeningetjes van slapende schaapjes met een luier aan.

"Hoe vind je het het ? Als je het maar niks vind, dan doe je het maar uit en doe je je gewone pyjama maar terug aan."

Jan wou het echter zeker eens proberen.

"Vanwaar komt dit ?"

"Gewoon besteld op internet toen ik hoorde dat je ging komen. Ik vermoedde wel dat je het zou proberen als ik het je aanbood."

Jan probeerde Marthe in te schatten.

"Marthe, ik vind jou een zalig iemand, maar ik vraag me toch echt wel af waarom je dit allemaal doet. Goedkoop kan dit toch niet geweest zijn. Jij koopt dit gewoon zonder dat je weet of het oke is. Dat had je toch niet moeten doen."

"Jan, het feit dat je hier nu in dat pak staat was de prijs al waard. Ik weet zeker dat Els smelt als ze jou zo zou zien. En ondertussen heb ik maar mooi een baby'tje dat ik kan vertroetelen. Kom, we gaan naar beneden."

Beneden aangekomen werd Jan naar de zetel verwezen terwijl Marthe alles in orde bracht voor hun filmavond : de rest van de wijn, cola, en nog wat zoetjes en zoutjes ("voldoende om de rest van het weekend een voorraad vet en suiker op te slaan in ons lijf !").

Marthe ging dwars in de zetel zitten en Jan mocht op haar buik gaan liggen. Al snel werden ze volledig opgenomen door het verhaal.

Het pyjamapak van Jan voelde heerlijk aan. Hij had gedacht dat de voeten hem parten zouden spelen, maar dat was totaal niet het geval. Het was juist plezant dat heel het pak mee trok als hij zijn voeten strekte.

De alcohol en de cola hadden ook al snel effect op zijn blaas. Hij besloot het gewoon te laten lopen. De luier was zeker dik genoeg, dus één plas kon absoluut geen kwaad.

Marthe voelde de trilling in Jan zijn lichaam. Ze vermoedde dat hij zijn luier liet vollopen, maar had niet de behoefte er een opmerking over te maken.

Ze was blij dat Jan zo gewillig was. Het bleef bizar dat hij nog geen enkele keer in verzet was gegaan. Verder dan nu gaan leek haar dan ook niet verstandig. Bovendien genoot ze zelf ook van het persoonlijk contact met Jan.

Sinds de dood van haar ex was er niemand meer geweest die zo lichamelijk was als Jan. Ze vond het zalig dat er nu iemand was die haar zonder bijbedoelingen lichamelijke en geestelijke warmte gaf. Ze durfde eigenlijk geen relatiestappen meer zetten door haar incontinentie. Ze voelde haar billen nat worden, maar dat kon haar nu even gestolen worden.