Winkelierster

HOOFDSTUK 5

Toen Jan de volgende morgen beneden zat te ontbijten, vroeg zijn moeder hoe het geweest was. Hij vertelde dat alles goed was gegaan, dat het lieve mensen waren, en dat Marthe had gepolst of ze hem nog mocht bellen.

Hij vertelde ook dat hij niet goed wist wat te denken van het feit dat Ella nog een zuigfles dronk 's avonds, en dat ze nog een fopspeen had. Zijn moeder stelde hem echter gerust.

"Jan, ik zou er maar niet over in zitten. Elke ouder heeft een andere aanpak over het loslaten van de babytijd en de babyvoorwerpen. Het is niet abnormaal dat kinderen van die leeftijd dat nog doen. Je bent blijkbaar vergeten dat jullie zelf ook al de vijf gepasseerd waren vooraleer jullie je tutters vaarwel hebben gezegd."

Dat laatste was Jan inderdaad compleet vergeten. Hij had langer dan zijn zus luiers moeten dragen omdat hij in bed plaste, zo tot zijn tien jaar, maar blijkbaar waren ze allebei ook verknocht geweest aan een babyvoorwerp. Ella was in die zin nog 'maar' drie en een half jaar oud.

Na het gesprek met zijn moeder was het laatste beetje twijfel verdwenen bij Jan. Mocht Marthe opnieuw bellen, dan zou hij zonder enig probleem kunnen toezeggen. Er was niets toegezegd, maar toch voelde Jan enige teleurstelling toen hij na tien dagen nog niets had gehoord. Ergens hoopte hij dat dit elke week of zo zou zijn, maar hij besefte al gauw dat hij absoluut niet mocht hopen op meer.

Toen hij die woensdag van school terugkwam, wist zijn moeder te zeggen dat Marthe had gebeld met de vraag of hij die vrijdag terug kon babysitten. Ze wist dat het kort dag was, maar ze moest op haar werk invallen voor een collega, en hoopte dat Jan kon. Het was terug om zeven uur en zou terug duren tot een uur of elf.

Jan moest geen twee keer nadenken. Hij belde onmiddellijk Marthe op, maar kreeg haar voicemail aan de lijn. Teleurgesteld dat hij ze niet zelf aan de lijn kreeg, sprak hij maar iets na de biep.

Die vrijdag belde Jan weer kort voor zevenen aan bij Marthe en Ella. Marthe liet hem binnen, en zei dat ze de thee al had klaargezet, en dat Ella in de badkamer op het toilet zat.

Ze nodigde hem uit om haar mee klaar te maken. Samen gingen ze naar de badkamer. Ella was net klaar en was zelf al van de pot gekropen. Marthe nam wc-papier en maakte Ella's poep schoon. Op de lavabo lag al een tandenborstel klaar.

"Heb je ooit al de tanden gepoetst van een kleuter ?", vroeg Marthe.

Jan zei dat hij nog nooit een kind had klaargemaakt voor het slapengaan, dus nee, tanden poetsen bij kinderen had hij nog nooit gedaan. Marthe liet zien hoe zij het deed. Toen ze ermee klaar was, kreeg Ella zelf nog haar kans om te laten zien wat ze kon, waarna de mond werd gespoeld.

"Zie je het eventueel zitten om Ella haar luier aan te doen ?"

Jan wist niet of hij dit kon, maar hij had het gevoel dat Marthe hoegenaamd niet boos zou zijn mocht hij de mist in gaan. Marthe's vertrouwen in hem gaf zijn zelfvertrouwen zo'n boost dat hij er geen probleem had om "Goh ja, waarom niet !" te antwoorden.

Marthe legde de verschillende stappen uit die Jan moest doen. Hij moest Ella, die al door Marthe was uitgekleed voor ze door haar op het toilet was gezet, op het verzorgingskussen leggen dat op een verzorgingstafel lag in het midden van de badkamer, naast het bad. In een mand onder het kussen lagen de propere luiers.

Jan moest de luier openvouwen en Ella's benen licht opheffen ('t is te zeggen, eigenlijk gooide Ella zelf haar benen naar omhoog), zodat de achterkant van de luier onder haar gelegd kon worden. Gelukkig was het voor Jan snel duidelijk wat de voor- en achterkant van de luier was. Haar benen werden aan weerszijden naast hem gelegd, zodat hij de luier rond haar middel kon leggen, en vastkleven.

Toen hij daarmee klaar was, moest hij Ella's romper en pyjama aandoen. Jan had niet het gevoel dat hij veel fouten had gemaakt. Het voelde alleen even wat onwennig om de drukknopjes van de romper in het kruis van het meisje te moeten vastmaken.

Toen hij klaar was, feliciteerde Marthe hem. Ze kon moeilijk begrijpen dat hij dit nog nooit had gedaan, zo vlot ging het.

Door het feit dat Jan had meegeholpen had het allemaal wat langer geduurd. Toen ze in de woonkamer kwamen bleek het al twintig na zeven, en moest Marthe dringend vertrekken.

De rest van de avond verliep net zoals de vorige keer, met die uitzondering dat nu de tv niet opstond, en Ella nu perfect op Jan zijn schoot kon blijven zitten nadat ze haar fles kamillethee had leeggezogen.

Jan wist nu ook wat hij kon verwachten en had dus ook geen probleem meer met de zuigfles en de fopspeen. Toen Ella in bed was gelegd, ging Jan met de zuigfles naar de keuken, draaide de dop los, maakte de speen los en spoelde alles af. Er stonden nog twee andere zuigflessen waarbij de spenen uit de dop waren gehaald, daarom dat Jan wist dat dit geen probleem was.

Toen Marthe thuiskwam, wist Jan niet veel meer te vertellen dan de vorige keer. Hij bedankte Marthe wel dat ze hem het vertrouwen gaf om Ella zelf klaar te maken. Dit was echter bewust de bedoeling van Marthe, alleen kon Jan dat aan het begin van de avond nog niet vermoeden.

Voor dat hij naar huis ging, vroeg Marthe of hij de vrijdag die volgde terug kon komen, maar dan om half zeven. Hij zou dan Ella volledig moeten klaarmaken, met alles erop en eraan.

Jan was enorm verrast met deze vraag, maar het vertrouwen dat Marthe hem gaf, was voor hem signaal genoeg om ja te zeggen.