Winkelierster

HOOFDSTUK 90

Mia moest gaan zitten nadat ze de brief had gelezen. Ondanks het feit dat ze al meer dan vijftien jaar gescheiden was en ze hem in al die tijd niet had gezien, was ze toch aangedaan door zijn verhaal.

Ze wist niet wat te denken. Ergens had ze een vorm van leedvermaak dat hij zoveel tegenslag had gekend, maar langs de andere kant wens je eigenlijk niemand dergelijk leven toe. Jaak, zoals hij zich nu noemde, was drie jaar jonger als haar, hij had zelfs de vijfenveertig niet gehaald.

Gaandeweg dacht ze terug aan die helse periode nadat de tweeling geboren was. Mia was er van overtuigd dat Jaak de tweeling graag zag, maar hij was simpelweg niet opgewassen tegen de hoeveelheid werk.

Het resultaat was er dan ook naar.

Hij verloor zich in de drank, werd ontslagen op zijn toenmalige werk, werd verliefd op een grietje uit één of ander café, en voor ze het besefte kwam de mededeling dat hij vertrok.

Waar de rechter vooral absoluut geen compassie mee had, was de ongelooflijke nalatigheid van Jaak tegenover zijn gezin. Meer dan eens was ze 's avonds thuisgekomen, en vond ze de tweeling onverschoond en gillend van de honger in de box, terwijl meneer zijn roes uitsliep.

De combinatie van elementen had de rechter tot een vreemd besluit gedwongen. Jaak werd gedwongen tot een enorme schadevergoeding, wat overeenkwam met 20 jaar alimentatie met verrekende inflatie. Hij mocht ook geen contact hebben met zijn gezin tot hij in staat was een stabiele gezinssituatie te kunnen garanderen.

Voor Jaak was de uitspraak op dat moment een bevrijding. Hij betaalde zonder problemen en was vertrokken. Met de hulp van haar ouders wist Mia de beginjaren te overbruggen, tot haar kinderen oud genoeg waren.

Ze kon zich bijgevolg ook goed inleven in Marthe's verhaal.

Mia werd in haar overpeinzingen gestoord door Peter.

"Mia, is alles in orde ? Je bent duidelijk van je melk. Is die brief soms een afscheidsbrief ?"

"Peter, het is geen zelfdoding. Maar het is wel een afscheidsbrief, van iemand met een agressieve terminale kanker."

Ze gaf de brief aan de inspecteur, die hem vluchtig las.

"Heb je al beslist wat je gaat doen ?"

"Ik ga de erfenis beheren, natuurlijk. Mijn ex-man heeft zware fouten gemaakt in het verleden, maar het zou dom zijn dat nu nog altijd verder uit te vechten."

"Peter, ik kruip nog even in mijn rol van docent. Met hetgeen je nu weet, hoe denk je over de situatie ?"

Zonder aarzelen gaf hij conclusies.

"Aan het lichaam waren nagenoeg geen uiterlijke verwondingen te zien. Bovendien is de auto in redelijk rechte lijn afgeweken en tegen de bunker terechtgekomen. Mijn vermoeden is dat hij onwel is geworden achter het stuur. Alleen de schade aan de zijkant van de wagen staat me niet aan."

"Hou er rekening mee dat de auto langs prikkeldraad is geschuurd, en mogelijk ook tegen een weipaal of zo is geschuurd. Laat wel zo snel mogelijk weten aan dokter Roose dat hij geen autopsie mag uitvoeren tenzij het echt noodzakelijk is. Het lichaam van Jaak moet binnen de 48 uur na het overlijden in de koelkasten van de unief liggen."

Mia had door het raam van het bureau gezien dat Marthe thuis was, want ze had beddenlakens zien wapperen in een slaapkamer. Omdat ze nood had aan een babbel besloot ze het te proberen bij Marthe. De brief van Jaak had ze meegekregen. Er stond geen info in die nu nuttig was voor het onderzoek, en het huis bleef toch verzegeld tot na het sluiten van het onderzoek.