Winkelierster

HOOFDSTUK 36

"Doet het nog pijn ?"

Jan was nog steeds bezorgd toen hij zijn fiets losmaakte.

"Het brandt nog wel, maar eigenlijk valt het al goed mee. Tegen straks zal het wel verdwenen zijn, denk ik."

"Ik heb het toch echt goed gedaan, hé ? Ik heb zoveel schrik dat ik iets eh, ... ah ja, dat het niet is gegaan zoals het hoorde."

Els nam de fiets van Jan over, zette hem terug op zijn poot, en nam Jan goed vast.

"Zoeteke, je was fantastisch. Het is heel normaal dat het bloedt, dat moet zo. Ik wist goed genoeg dat jij dat goed ging doen, anders had ik het nooit aan jou gevraagd."

Jan was nog steeds niet overtuigd. Het beeld dat Els naar zijn mening fors bloedde, wou niet van zijn netvlies gaan. Hij had al wel gehoord dat ontmaagden niet altijd aangenaam was voor een vrouw, maar hij had nooit stilgestaan bij de concrete gevolgen.

Els voelde zijn onzekerheid en besefte dat die niet ging weggaan vooraleer ze echt afscheid namen. Ze besloot het er bij te laten, en gaf hem nog een hele dikke knuffel en kus. Ze zou zo meteen ook vertrekken, maar Jan had afgesproken om aan zijn stripproject te werken en moest nu echt weg.

De rest van de week leek zich rustig aan te dienen. Doordat Els en Jan elk een compleet andere richting uit gingen om naar school te gaan, zou het terug tot vrijdag duren vooraleer ze mekaar terug zagen, maar nu konden ze in ieder geval ongestoord bellen, en konden ze mekaar eindelijk vriend maken op Facebook en zo. Geen stiekem gedoe niet meer.

Lies was ook volledig bijgedraaid. Het feit dat Els haar had voorgesteld Jan mee te sleuren naar de fuif, en dat dat dus ook voor Jan een enorme stap betekende, zorgde er voor dat Lies mee de pluimen plukte van het grote nieuws.

Op de jeugdbeweging was iedereen vol lof over haar broer (eerder dan over de vriend van Els), en dat ze het fijn vonden dat ze hem hadden meegekregen.

Die woensdagmiddag zaten Lies en Mia te eten toen de bel ging. Jan bleef na school bij een vriend eten omdat ze met een project bezig waren dat stilaan af moest zijn, en ze wilden profiteren van een lange woensdagnamiddag. Hij zou pas tegen het avondeten thuis komen.

Mia ging de deur open doen. Lies had totaal geen idee wie het kon zijn, maar het duurde blijkbaar toch een hele tijd.

"Goeiemiddag. Jij bent dus Marthe. Ik verwachtte je al. En jij moet volgens mij Ella zijn."

Terwijl ze dit laatste zei, zakte ze door haar benen zakte en gaf Ella een hand. Ella kroop snel achter Marthe's benen.

"Ella, ik had toch gezegd dat je vandaag naar de mama van Jan ging. Zij gaat deze namiddag op je passen."

Marthe richtte zich terug naar Mia.

"Mia, ik heb het gisteren al gezegd, maar ik zeg het nog maar een keer. Ik weet niet hoe ik je kan bedanken."

"Marthe, gewoon door nu te zeggen hoe het met je is. Heb je wat kunnen slapen vannacht ?"

Marthe knikte.

"Ik maakte me vooral ongerust over ons Ella, meer dan over het werk zelf. Dat van vandaag gaat behoorlijk heftig zijn, maar we hebben al andere stormen gehad. Dat zal nu ook wel lukken."

Marthe gaf Mia een zak met spullen van Ella en ook een eetstoel.

"Ik geef de Ikea-eetstoel maar mee. Dat is altijd handig bijvoorbeeld om straks het fruit te geven. In de zak steken luiers en een setje propere kleren, en ik heb ook wat speelgoed er in gestoken. Ik neem aan dat jullie geen kleuterspeelgoed meer hebben."