Winkelierster

HOOFDSTUK 89

'Dag Mia,

Aangezien je deze brief leest, ga ik er van uit dat ze mijn lichaam hebben gevonden, of dat ik in een toestand ben die me niet meer toelaat iets te doen. Ik schrijf deze brief nu, vandaag op kerstdag, omdat ik nu nog alles kan en nog helder genoeg ben.

Waarom naar jou ? Simpelweg omdat je de voogd bent van onze kinderen en hun moeder, en voor zover ik het heb kunnen waarnemen een goede moeder, maar daarover straks meer.

Toen ik destijds wegging bij jou had ik niet gedacht dat ik nog zoveel tegenslag zou kennen. Gelukkig waren er ook enkele fijne tijden. Ik weet dat ik je heel veel pijn heb bezorgd, en achteraf bekeken begrijp ik de rechter volkomen dat hij je destijds de volledige voogdij heeft doen toekomen. Ook begrijp ik dat hij me heeft verplicht je financieel volledig veilig te stellen. Ik was dan wel volledig vrij, maar besefte pas nadien wat ik je eigenlijk heb aangedaan. Ik wil me hierover toch nog excuseren, alhoewel ik goed genoeg besef dat het daarvoor nu te laat is.

Wat is er nadien in mijn leven gebeurd ?

Om te beginnen heeft de vriendin waarvoor ik bij je ben vertrokken me enkele jaren nadien op een even schandalige manier bedrogen. Nota bene op de dag dat ik haar ten huwelijk wou vragen.

Ik ben dan naar Nederland verhuisd, en heb daar na enkele jaren iemand leren kennen, die zelf ook een problematische scheiding achter de rug had.

Toen we zes jaar samen waren, besloten we een stap verder te gaan. Omdat Annette absoluut niet meer in Nederland wou blijven, zijn we terug naar België gekomen. Bij het zoeken naar huizen was Annette direct verliefd op het huis waarin je nu waarschijnlijk deze brief leest. Dat het terug in ons dorp was, was voor mij behoorlijk slikken, maar ik had mijn les geleerd.

Het was Annette's droom om in ons nieuwe huis een verwensalon te maken voor koppels die er even tussenuit wilden, een uitgebreide bed & breakfast zeg maar. Daarnaast wou ze in het huis regressietherapie gaan toepassen voor koppels die dit wilden.

We zouden zelf mee ingeschakeld worden in de therapie in de 'verzorging' van de patiënten. De therapie zelf zou in handen zijn van haar vriendin en haar man, die relatietherapeut is.

Wel wilden we allebei geen kinderen meer, ik omdat ik besefte dat ik de verantwoordelijkheid van eigen kinderen niet aankon, en Annette omdat zij niet opnieuw de hel wou doormaken die zij had meegemaakt.

Haar zoon Elias was zwaar meervoudig gehandicapt bij de geboorte: doof, deels blind, een mentale achterstand waardoor hij niet ouder werd geschat dan enkele maanden, en nog fysieke problemen. De jongen was nog zes jaar geworden, maar het had haar ook zes jaar verdriet en een zware scheiding opgeleverd.

Samen hadden we het huis zo gemaakt dat wijzelf al enkele privékamers zouden hebben en dat we dan gaandeweg zouden kunnen uitbreiden naar onze goesting en noden.

Exact vijf geleden, tussen kerst en nieuw zijn we verhuisd en getrouwd. Het waren de gelukkigste dagen van mijn nieuwe leven.

Nog geen week later is Annette van de weg gemaaid door een zatte trucker toen ze in Nederland nog wat was gaan opkuisen. Ze was op slag dood.

Ik zat nu dus terug bijna in mijn beginpositie, alleen nu wel met een weliswaar schuldenvrij maar onafgewerkt huis. Ik kon absoluut geen afscheid nemen van het huis en besloot er toch te gaan wonen, hoe vreemd ik het toen ook vond om in hetzelfde dorp te wonen als mijn kinderen en ex-vrouw.

Ik durfde me totaal niet te laten zien in het dorp en vermeed daarom bewust alle contact met het dorp. Het enige contact dat ik had, was met de directe buren een goeiedag en nog het meest met mijn achterbuur Erik De Ro, wiens vrouw Marthe je ondertussen beter kent dan ikzelf.