Winkelierster

HOOFDSTUK 79

"Kijk papa. Dat is die meneer die we daarjuist zagen slapen met een pamper aan."

Jan voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen. Hij was met Ella op weg naar het speeltoestel dat verder in de straat stond. Els en Lies wilden voor het eten zorgen, en waren begonnen met het snijden van de groenten. Ella had even niets te zoeken in het huisje.

Hij passeerde een vader met zijn dochtertjes van pakweg zes en zeven jaar oud en het jongste dochtertje vond er niet beter op dan voor heel de straat luid te zeggen wat ze had gezien. Hij zag de vader schuldig wegkijken en zich naar zijn jongste dochter draaien, waarschijnlijk om haar terecht te wijzen.

Zijn middagdut was dan toch niet volledig zonder gevolgen gebleven, dat was nu wel duidelijk. Marthe en co hadden hem wel op het hart gedrukt dat bijna niemand hem had gezien, maar die bijna niemand bleken dus onder andere deze twee meisjes te zijn.

Hij was wakker geworden doordat Ella onder zijn arm door was beginnen klauteren en hem volop op zijn gezicht kuste en "nonke Jan" in zijn oor zei. Ook voelde hij haar handje langs zijn blote rug glijden.

Eerst had hij nog niets door. Hij zag Ella haar luier en maakte een opmerking dat ze dringend een droge nodig had. Daarop hoorde hij Els zeggen dat hij er niet voor moest onderdoen. Onwillekeurig keek hij naar zijn kruis en zag toen pas zijn eigen volgeplaste luier.

Zijn allereerste gedachte was rechtstaan en naar binnen lopen, maar hij bedacht zich net op tijd dat hij dan open en bloot naar de deur moest wandelen in zijn luier. Lichte paniek bekroop hem.

"Hebben jullie mijn broek ? Ik kan toch zo niet rondwandelen. Iedereen kan mij zien."

"Jan, als ge dan toch zo preuts wilt zijn, besef dan dat iedereen op dit moment bestaat uit Ella, Marthe, Lies en ik, en wij hebben alle vier al een tijd goed uitzicht op jouw volle luier. Als je slim bent, dan ga je nu gewoon naar binnen. Er loopt hier niemand rond. Je kleren liggen binnen op de zetel."

Anders dan Ella, die geen enkele schroom had om enkel in een t-shirt en volgeplaste luier rond te huppelen, keek Jan toch eerst schichtig rond. Hij kwam voorzichtig recht en trippelde zo snel als zijn blote voeten het toelieten naar binnen.

Na een tijdje liet Jan zich helemaal opgefrist en aangekleed terug buiten zien. Hij zag dat Marthe ook net Ella haar sandaaltjes aandeed. Haar vuile luier lag op de deken, dus die was gewoon open en bloot buiten verschoond geweest.

"Hoe laat is het eigenlijk ? Hebben wij lang geslapen ?"

"Jullie zijn toch een dikke twee uur weggeweest. Het is al half vijf gepasseerd ondertussen."

"Waarom hebben jullie me eigenlijk laten liggen, en wie heeft er mijn luier omgedaan ?"

"Oei spervuur. Nee, Jan, je lag zo mooi naast Ella dat we het zonde vonden om je wakker te maken. En het feit dat je zelfs niet wakker werd toen we je luier omdeden, zegt wel genoeg. Jij had die slaap blijkbaar even goed nodig als ons Ella."

"Heb jij mijn luier aangedaan ?"

"Samen. Els keek uit of er niemand aan kwam, Lies hielp mee met je kleren, en ik heb de eigenlijke luier aangedaan. Waarom wil je dat weten ?"

"Ik weet niet. Gewoon. Hij was wel goed aan. Dank je wel."

"En maar goed dat hij goed aan was. Je hebt hem goed gebruikt terwijl je sliep."

"Heeft iemand mij gezien zo ?"

"Ja, enkelen, maar er kent hier toch niemand jou, dus zit daar absoluut niet over in."

Marthe ging naast Jan zitten en gaf hem een dikke knuffel.

"Ga jij anders sebiet nog even met Ella weg naar het speeltuintje hier verder op de weg ? Lies en Els zijn nog even naar het winkeltje voor bakboter en iets van rauwe groenten als ze dat hier hebben. Als ze terug zijn beginnen we aan het eten."