Winkelierster

HOOFDSTUK 62

Jan keek onwillekeurig terug naar de leiding. Hij voelde het bloed naar zijn hoofd stromen. Het in een luier rondlopen was al een overwinning geweest op zichzelf, maar het gemak waarmee Els dit deed, gaf hem moed om zich daarin bloot te geven.

Hij liep er niet open en bloot mee te koop, maar deed ook niet de moeite hem te allen prijze te verbergen. Als hij zichtbaar boven een pyjamabroek kwam piepen, dan was dit maar zo.

Nu was de situatie wel even anders. In een luier rondlopen was tot daar aan toe, maar nu was weer heel goed zichtbaar waarom hij luiers droeg, en dat daar behoorlijk onaangename gevolgen aan konden vasthangen.

Els was de eerste die zich herstelde. Ze kwam van haar plaats en ging naar hem toe. Met dat ze opstond, zag Jan dat ook zij gewoon een luier aan had. Blijkbaar had zij ook nog wat geslapen.

Hij vond het trouwens ook maar normaal dat zij ook geluierd was. Zij had hem tenslotte overhaald mee te doen met het nachtspel en zijn luier gewoon aan te laten. Na het spel zou hij dan gewoon terug in zijn bed kunnen kruipen.

Els trok hem mee terug naar buiten en samen wandelden ze naar de EHBO-tent.

"Zoetje, hoe komt het dat je terug bent doorgelekt ? Helpen die dikkere luiers dan ook niet."

"Blijkbaar niet. Of heb jij hem niet goed aangedaan ? Ik heb er eigenlijk zelf niet op gelet. Hij leek me wel goed te zitten."

"We zullen het zo direct weten. Hoe staat het met jouw slaapzak ? Is die niet nat ?"

Jan zuchtte diep. Hij had zich nog niet gerealiseerd dat zijn slaapzak ook het nodige vocht zou te verwerken hebben gekregen. Daardoor kon hij in zijn reactie hierop een lichte ergernis niet wegsteken.

"Els, ik wist zelfs niet dat ik was doorgelekt. Denk jij dat ik daar zo zou hebben gestaan als ik wist dat ik natte kleren had ? Zo stom ben ik zelfs niet."

Els besefte dat haar vriend zich eigenlijk dood schaamde.

"Zoetje, sorry dat ik het vroeg. Ik had inderdaad zelf ook wel kunnen raden dat jij het nog niet door had. Anders had je op zijn minst iets er over aangetrokken."

In de tent deed Els het licht aan. Ze trok hem mee in de ruimte van de EHBO. Ze deed snel zijn pyjamavest uit en nog geen twee seconden later lag ook diens broek aan zijn voeten.

Met dat ze zijn pyjamabroek naar beneden trok, verkleurde ook Els haar gezicht.

"Wat is er, Els ?"

"Sorry, Jan. Ik heb je daarstraks terug een gewone luier aangedaan, en geen dikke. Waarschijnlijk gewoon macht der gewoonte. Verdomme toch. Dit had niet gebeurd geweest als ik wat meer mijn hoofd er had bijgehouden."

Jan trok Els recht, die nog geknield voor hem zat, en gaf haar een zoen.

"Elsje, ik heb op mijn buik geslapen blijkbaar. Ook zo'n dikke luier had dat waarschijnlijk niet tegengehouden.

Els gaf hem een knuffel, maar maakte zich vrij plots ruw los.

"Wat is er ?"

"Ik weet zeker dat ik uit jouw zak een luier heb gepakt. Jij hebt de luier gekregen die ik hier daarstraks voor mezelf al had gepakt."

Ze deed zelf haar nachtkleed naar omhoog en beiden zagen nu dat zij de dikke luier rond haar poep had zitten. Jan begon te lachen.

"Jij bent een goei. Eerst mij zo'n dunne vod aandoen, en dan zelf een goeie dikke luier aandoen, dat je zeker niet lekt."

Els kon het niet laten hem een por tegen zijn borstkas te geven.

"Lies heeft mij daarstraks geluierd nadat wij gefikfakt hadden. Ze stelde het me zelf voor toen we jou achterlieten. Waarschijnlijk heeft ze gewoon gedacht dat ik ook wel zo'n dikke luier wou."