Winkelierster

HOOFDSTUK 40

Jan trok Els mee zijn kamer in.

"Wat deed je nu ? Nu gaan we niet kunnen horen wat Lies haar antwoord is."

"Dat weet ik, en daarom ook dat ik je meetrok. Wij hoeven dat niet te weten vanaf de allereerste seconde, want als ons Lies om welke reden zou aarzelen, dan gaat de teleurstelling nog veel groter zijn. Laat die twee het nu maar eerst voor elkaar uitmaken zonder publiek."

Els wist dat haar vriend gelijk had, maar kon haar teleurstelling niet onder stoelen of banken steken.

"Waarom ben je nu zo ambetant ? Is het je nieuwsgierigheid die je niet de baas bent of wil je absoluut je weddenschap winnen ? Wat is er mis mee dat we eventjes moeten wachten. We eten straks samen. Het zal snel genoeg duidelijk zijn wat het resultaat was."

Els omhelsde Jan en kuste hem.

"Je hebt overschot van gelijk. Ik ben alleen knoertenieuwsgierig. Ik zou zo blij zijn voor hen."

"Ik zal ook blij zijn voor hen, maar voor mij is het toch nog maar onwerkelijk. Nog geen twintig minuten geleden stuur je mij de wei in met de boodschap dat mijn zus lesbisch is, en dat de vrouw die mij de laatste weken al enkele keren op mijn zwakste heeft gezien, een relatie met haar wil. En daarjuist kon het niet duidelijker zijn welke gevoelens Marthe heeft tegenover ons Lies."

"Heb je schrik ? Je keurt het toch niet af, hoop ik ?"

"Nee nee, geen van beiden. Ik heb er geen enkel probleem mee. Alleen, het is wennen. Het is voor mij de eerste keer dat ik zo direct wordt geconfronteerd met verliefdheid."

Els wist niet wat ze hoorde.

"Jan, en wij dan ? Ik dacht toch wel dat wij ook verliefd waren op mekaar."

Els was niet alleen verontwaardigd, maar ook ongerust over de uitspraak van Jan. Jan begreep het misverstand en nam haar handen vast.

"Tuurlijk zijn wij verliefd, maar dat is anders. Wij zijn verliefd op mekaar. Ik bedoelde verliefdheid van andere mensen in mijn directe omgeving."

Om het goed te maken duwde hij Els verder het bed op en plantte hij zijn lippen op die van Els. Pas na lange tijd waren ze weer in staat hun benen zo ver te krijgen rechtop te gaan staan.

Mia was benieuwd hoe het ging aflopen. Ze was opgelucht dat Marthe haar onzekerheid had opzij gezet, maar tussen zeggen dat je iets gaat doen en het effectief doen ? Ze kon niet horen wat er in de hal gebeurde, maar vertrouwde op haar mensenkennis dat Marthe zich niet van haar stuk liet brengen.

Het bleef voor haar toch ook wennen. Een maand geleden had ze nog van geen van haar beide kinderen weet dat er zoiets was als een liefdespartner. Voor haar waren het haar twee kleintjes, zeker geholpen door hun kleine gestalte, iets wat ze duidelijk van hun vader hadden geërfd.

Nu stond ze op het punt om twee schoondochters te hebben, dus ten eerste al twee vrouwen, een denkbeeld dat pas het laatste jaar in haar hoofd was binnengeslopen. Ten tweede de manier waarop ze er kwamen. Op nog geen maand tijd zat ze terug in de luiers en de plasbescherming. Ze had niet gedacht dat ze terug in die fase zou belanden.

Het betekende ook dat ze in het komende jaar de nodige doktersbezoeken kon gaan doen, net nu haar kinderen ook naar hun laatste jaar middelbaar gingen. Ze hoopte maar dat hun fysieke problemen en hun relatie geen invloed gingen hebben op hun resultaten.

Mia werd in haar overpeinzingen gestopt toen ze de deur van de woonkamer hoorde opengaan, en Marthe zag binnenkomen.

Marthe hoorde zichzelf haar woorden uitspreken alsof ze niet uit haar mond kwamen. Ze maakte echt iemand anders het hof. Hoe was dat mogelijk ? Dit kon zijzelf onmogelijk zijn.