Winkelierster

HOOFDSTUK 10

Marthe belde in de loop van de week nog een keer. Niet alleen wou ze nog even horen hoe het nu met Jan ging na zijn val van de vrijdag ervoor, maar ook wou ze vragen of Jan misschien om zes uur al kon komen. Dan kon alles een beetje rustiger verlopen. Hij zou dan met hen warm eten.

Jan zag dit (natuurlijk) zitten, en ook zijn moeder had er geen enkel probleem mee.

"Je zus is zo dikwijls weg tijdens het eten, en als ik jou niet zou roepen om te eten, dan zou je ook niet beneden komen. Je kan gerust een maaltijd wegblijven"

Ze zei alleen dat het wennen zou zijn dat hij twee avonden weg zou zijn, ook al zagen ze hem meestal niet omdat hij op zijn kamer zat. Ze waren het niet gewend dat hij 's avonds iets te doen had, laat staan twee avonden na elkaar.

Die vrijdagavond zette Jan zijn fiets al om tien voor zes op slot bij Marthe. Hij was al heel de vooravond gespannen, en zijn moeder was zijn zenuwachtigheid beu.

"Je loopt hier maar als een kieken zonder kop. Ik ben er zeker van dat Marthe het niet erg gaat vinden dat je nog een beetje vroeger bent. Hopelijk kalmeer je daar een beetje."

Anders dan de voorbije weken kwam Ella nu mee naar de deur. Jan gaf Marthe een zoen , en deed zijn armen open naar Ella. Die deed haar armen ook richting Jan en hij pakte haar en zoende haar ook.

"Dag mijn kleine meid. Vind je het goed dat ik blijf slapen vannacht ?"

Het bleef stil van haar kant, maar het feit dat ze hem een dikke knuffel gaf, beschouwde hij als een ja.

"Jan, het is eigenlijk wel goed dat je zo vroeg bent. Gaan we eerst even naar boven, dan laat ik de slaapkamer zien."

Met zijn drieën gingen ze naar boven. Ze gingen de kamer binnen die achter die van Ella lag. Jan zag naast enkele kasten een groot dubbel bed staan.

"Dit bed was het bed van mijn man. Na de geboorte van Ella is het misgegaan tussen ons. We stonden op het punt uit elkaar te gaan toen hij in een auto-ongeluk is gebleven. Sindsdien wil ik eigenlijk niet meer in dit bed slapen. Ik slaap al bijna drie jaar in de logeerkamer, en als ik logees heb, dan mogen die hierin slapen."

Jan wist niet goed wat zeggen.

"Marthe, het eh, het spijt me van je ex-man. Ik wist niet... Ik vroeg mij al af hoe het zat met Ella's vader, maar dit pakt me toch wel."

"Jan, zit er maar niet teveel over in. Mijn man wou mij vooral verlaten, en ik was er helemaal klaar mee op het moment dat hij stierf. Het was alleen praktisch niet altijd zo simpel met Ella, maar uiteindelijk is voor alles een oplossing, zoals jij ook bewezen hebt hier."

Jan kon dit alleen maar beamen.

"Jan, wat ga je doen met de luierbroekjes ? Ga je ze nog aandoen, of mogen ze weg ?", vroeg Marthe plots.

Jan wou eigenlijk zeggen dat Marthe ze mocht wegdoen, maar aarzelde. Marthe zag zijn aarzeling.

"Ik zie dat je er nog niet uit bent. Zie maar wat je doet. Ze liggen nog steeds naast Ella's luiers onder het verzorgingskussen."

Ze gingen naar de keuken, maar Jan ging nog eerst even naar de badkamer. Terwijl Jan op het toilet zat, besloot hij toch maar terug een broekje aan te doen. Vreemd genoeg gaf hem dit een soort veiligheid. Toen hij de keuken binnenkwam, had Marthe meteen door wat hij had gedaan.

"Voel je je veiliger met een broekje ? Geen probleem hoor. Mij kan het niet schelen, en als jij je daardoor beter in je vel voelt, dan gaan we ze gewoon laten liggen. Je hebt hier ondertussen al genoeg meegemaakt."

Tijdens het eten viel het Jan op dat Ella aan tafel behoorlijk uit de voeten kon. Had ze op enkele vlakken nog veel baby in zich, dan was er aan tafel niet veel van te merken. Toen Jan dit opmerkte, was het Marthes beurt om fier te zijn.

"Eten is inderdaad haar sterke punt. Ze heeft eigenlijk al van vroeg geleerd zelf boterhammen te eten, en ook warm eten lukt heel aardig zoals je ziet. Je moet het natuurlijk nog wel fijnsnijden, maar voor de rest doet ze alles zelf."

Na het eten moest Marthe stilaan vertrekken.

"Tenzij je ergens heen moet morgenvroeg, mag je voor mijn part morgen wat langer slapen. Is het goed dat ik je om negen uur wakker maak ?"

Voor Jan was dit in orde. Hij moest pas in de loop van de namiddag weg naar een vriend van hem.

De avond verliep voor de rest heel goed. Ella was duidelijk genezen en werkte heel goed mee. Anders dan de voorbije weken wou Ella nog eens zelf haar fles drinken. Ze was nog wel op zijn schoot gaan liggen, maar ze hield nu zelf de fles vast.

In haar slaapkamer deed Jan nog eens het fopspeenspelletje dat hij ook al eerder had gespeeld. Ella schaterde het uit van plezier toen hij dat deed. Uiteindelijk was het toch slapentijd voor het meisje. Met nog een dikke zoen op de kaak deed Jan het licht uit.

Na alles te hebben opgeruimd, nam Jan een glas cola en ging hij zitten lezen. Om negen uur werd er aangebeld. Jan ging naar de voordeur, en Els, Marthes zus, kwam binnen. Ze gaf Jan een zoen.

"Dag Jan, hoe gaat het ermee. Ik heb gehoord van je val verleden week. Is alles in orde ? Heb je nog ongelukjes gehad ?"

Jan vertelde dat eigenlijk alles ondertussen genezen was. Hij vroeg zich wel af wat ze concreet met dat laatste bedoelde.

"Ik kom hier gewoon wat gerief leggen voor morgen", zei ze terwijl ze ook drank pakte en naar de woonkamer ging en zich daar in de zetel zette.

"In het weekend heb ik al dikwijls bij mijn zus geslapen. Onze ouders zijn enkele maanden geleden verhuisd om dichter bij papa's werk te wonen."

Els vertelde dat ze vroeger ook in het dorp woonden, maar dat hun vader een oogafwijking had gekregen, waardoor hij bij momenten plots troebel ziet. Hij durft daarom geen lange afstanden meer te rijden met de auto. Om met de fiets naar zijn werk te kunnen rijden, zijn ze verhuisd."

Els vond dat wel spijtig, want haar sociale leven speelt zich grotendeels in hun dorp hier af. Daarom was ze blij dat haar zus hier nog woonde. Haar ouders hadden er alles aan gedaan om Marthe hier te laten blijven wonen na de dood van haar man. Ze vonden het heel erg dat ze op vrijdag niet meer konden babysitten, maar het was te gevaarlijk voor hun vader.

"Je mag gerust weten dat ons papa en mama jou heel dankbaar zijn. Ik vermoed trouwens dat het eigenlijk ons papa is die voor de centjes zorgt. Zoveel verdient ons Marthe nu ook weer niet."

Jan en Els praatten nog even verder over vroeger. Het verbaasde hem dat hij hen nog nooit had gezien, maar Marthe en Els waren blijkbaar nooit hier naar school geweest, maar in het dorp ernaast, waar hun moeder lesgaf.

Tegen half elf ging Els terug weg. Ze ging met enkele vriendinnen nog drinken in het jeugdhuis in het dorpscentrum. Els wachtte heel even met rechtstaan, en toen Jan rechtstond, hield zij haar hand op zijn rug.

Tijdens het rechtstaan gleed de hand over zijn rug, tot ze net boven zijn poep losliet. Jan verschoot wel een beetje, maar vond het ook wel een aangenaam gevoel. Hij was er echter vrijwel zeker van dat Els had willen voelen of hij een luierbroekje aan had. In de hal gaf Jan Els nog een zoen op de kaak, waarna ze vertrok.

Jan nam nog een glas cola en ging verder lezen. Marthe had niet gezegd wanneer ze ging thuis zijn, maar Jan dacht niet dat dit voor één uur ging zijn.

Tegen half twaalf voelde hij zich moe worden en begon zich klaar te maken. Hij kleedde zich om in de badkamer en poetste zijn tanden. Daarna ging hij naar boven in het grote bed liggen.

Het was de eerste keer in zijn leven dat hij in een dubbel bed sliep, en onwennig legde hij zich niet in het midden, maar aan één van beide zijdes. Dit voelde ergens vertrouwder. Het luierbroekje had hij ook aan gelaten. Hij had wel geen accidentjes meer gehad, maar toch voelde hij zich meer op zijn gemak met dit broekje aan.

Hij werd wakker gemaakt door Ella. Die kroop eerst op hem, tot bij zijn gezicht. Ze kroop zelfs tot op zijn gezicht waarbij Jan zich zeer bewust werd van de typische geur van haar goed gevulde luier.

Hij nam Ella bij zich, zoende haar op de kaak, zei "Goeiemorgen Ella" en legde haar naast hem in bed. Dit was niet naar haar zin. Ella was te wakker om bij hem te willen liggen.

Ze stond op en begon de deken van Jan af te nemen, zo goed en zo kwaad als dat ging met haar korte armpjes en beentjes. Toen pas had hij door dat er iets gebeurd was die nacht...