Winkelierster

HOOFDSTUK 9

"Hallo, ik ben Els, de jongere zus van Marthe. Jij bent Jan neem ik aan ? Ons Marthe heeft al veel over je verteld. Kom, geef dat maar hier. Ik smijt dat wel weg."

Voordat Jan kon reageren, had Els hem een kus op de wang gegeven als begroeting, de broekluier uit zijn handen genomen en was op weg naar de vuilbak die onder de gootsteen stond. Jan was te verbouwereerd om iets te zeggen. Nog voor hij hersteld was van de schok was Marthe binnengekomen in de keuken.

"Dag Jan. Is alles goed gegaan ? Dat is ons Els, mijn jongere zus. Volgens mij zijn jullie ongeveer even oud. Alles in orde ? Je staat erbij alsof dat je een spook hebt gezien."

Els was ondertussen naar de woonkamer gegaan, en Jan was eindelijk in staat iets te zeggen. Hij ging zitten en langzaam maar zeker begon hij zijn relaas. Gaandeweg had Marthe het moeilijker en moeilijker om haar lach in te houden, en toen hij het bewuste plasmoment beschreef, schaterde Marthe het uit.

"Oh Jan, je mag Ella echt wel even onderbreken als er iets tussenkomt. Het is mij ook al gebeurd dat ik telefoon krijg, of dat ik naar het toilet of zo moet. De volgende keer haal je de fles gewoon even uit haar mond en dan zeg je gewoon wat je gaat doen."

Marthe was ondertussen naar de vuilbak gegaan om een snoepverpakking weg te gooien.

"Ik zie dat je het broekje hier hebt gegooid. Is de luieremmer vol ?"

Jan knikte ja, en vertelde daarna het relaas met Els. Hij vertelde nog niet dat hij het broekje de ganse tijd had aangehouden, maar toen hij de ontmoeting met Els beschreef, werd hij rood van schaamte, en stond het huilen hem nader dan het lachen.

Marthe zag dit, ging naast hem staan, nam hem vast en drukte zijn hoofd tegen haar aan. Jan voelde zijn gezicht duidelijk tegen haar stevige boezem gedrukt worden en dit had een enorm kalmerend effect op hem. Dit was iets dat zijn moeder al lang niet meer had gedaan, besefte hij, en diep van binnen voelde hij nog een nood aan dit gevoel.

"Zit er maar niet over in wat er met Els is gebeurd. Ons Els is niet iemand die snel een oordeel velt over iemand, en uitlachen staat totaal niet in haar woordenboek."

"Kom je nog even mee naar de woonkamer ? Ik zou je nog iets anders willen vragen."

De vraag kwam er nadat ze had gemerkt dat Jan was gekalmeerd en ze hem kon loslaten. Ze namen beiden nog iets om te drinken naar de woonkamer, waar Els in de zetel een boekje zat te lezen.

"Jan, ik zit met een probleem. Niet voor volgende week, maar voor de twee weekends die daarna komen. Ik moet die weekends uitzonderlijk laatavondshiften doen, maar dan ben ik meestal vrij laat thuis.

Normaal gezien zou ik ons Ella dan naar mijn ouders doen, maar die zijn dan op reis. Ik zou het heel fijn dat jij dan zou kunnen komen, maar dat zou betekenen dat je twee weekends na elkaar beter twee nachten blijft slapen."

Jan moest eigenlijk niet lang nadenken. Er waren geen speciale activiteiten met thuis gepland, hij had zelf die dagen toch ook niets gepland en hij was graag hier, ondanks alles wat er gebeurde.

"Ik moet het nog even navragen thuis, maar als het aan mij ligt, dan doe ik het. Ik laat morgen iets weten."

"Ik begin te begrijpen waarom ons Marthe zo vol lof over je is", kwam Els tussen.

"Ik denk dat er maar weinigen zijn die zonder problemen twee weekends na mekaar volledig kunnen vrijmaken om te babysitten en te blijven slapen. Mij lukt dat in ieder geval niet."

"Ons mama en papa lieten enkele maanden geleden al weten dat ze het niet meer zagen zitten om elke vrijdag naar hier te komen. Ons papa durft zo ver niet meer rijden met de auto. Je weet niet hoe blij Marthe was dat ze zo snel een babysit had gevonden, en wat voor één dan nog. Als ik Marthe mag geloven, krijg jij dingen van Ella gedaan die geen van ons lukt."