Winkelierster

HOOFDSTUK 8

Jan wist niet wat te denken. Marthe had zijn broek gedroogd zodat hij terug naar huis kon en de natte onderbroek wat uitgewassen en in een plastiek zakje gedaan. Hij reed nu op weg naar huis, en hoopte dat hij thuis niemand zou tegenkomen.

Hij was beschaamd en compleet in de war, ook door het feit dat Marthe, die uiteindelijk niet veel jaren ouder dan hem kon zijn, hem had geluierd. Dat hij haar dochter verschoonde vond hij normaal, maar dat Marthe dat bij hem had gedaan was bizar.

Thuis aangekomen had hij geluk dat hij onmiddellijk naar boven kon. Blijkbaar was zijn moeder al gaan slapen, en zijn zus was tien tegen één nog met haar vriendinnen op stap.

Hij ging naar de badkamer, poetste zijn tanden, en ging naar zijn slaapkamer. Hij voelde totaal geen aandrang om te plassen. Blijkbaar had hij Marthe's zetel de volle laag gegeven. Hij legde de onderbroek open op de leuning van zijn stoel, en deed zijn kleren uit.

Hij was de luier tijdens het fietsen even vergeten, maar werd er nu volledig terug aan herinnerd. Hij zat niet echt aangenaam doordat het een luier was voor kleine kinderen, maar toch zag hij er tegenop hem uit te doen. Waarom wist hij niet, maar hij voelde zich ergens veiliger met de luier om.

Hij besloot hem voor deze nacht aan te houden en trok zijn pyjama aan. Overmand door de gebeurtenissen van het voorbije uur en door het slaapgebrek van de nacht voordien viel Jan als een blok in slaap.

Toen hij wakker werd, kwam alles direct terug naar boven. Onwennig voelde hij aan de luier. Hij leek nog droog te zijn, maar heel zeker was hij niet. Hij maakte de plakkers los en trok hem naar zich toe. Hij was inderdaad droog gebleven.

Hij wist niet waarom hij het deed, maar hij voelde de drang om aan te luier te ruiken. Het rook naar hem, en toch ook naar de luier zelf. Eigenlijk was dat best een prettige geur. Hij kleefde de luier dicht en deed hem in het plastiek zakje dat er nog lag van zijn onderbroek. Hij stopte het zakje in zijn boekentas. In de loop van de week vond hij wel een moment om dit in een vuilbak ergens op straat te kieperen.

Toen hij beneden aankwam, waren zijn moeder en Lies al druk aan het kwetteren over haar avond. Hij hoorde hoe ze bezig waren commentaar te geven op een activiteit die ze met de jeugdbeweging het weekend erop gingen organiseren.

Jan was blij dat hij niet over gisterenavond hoefde te vertellen. Langzaam maar zeker herstelde Jan zich van de schok, maar toen hij die avond in bed kroop, was het toch met een bang hartje. Gelukkig bleef hij de rest van de week droog. Marthe had gelijk gehad. Het was gewoon een eenmalig ongelukje geweest.

Tegen dat het vrijdag was, was hij het ongelukje eigenlijk al bijna vergeten. Toen hij naar Marthe fietste, dacht hij er terug aan.

Hij kreeg zoals de week ervoor een hartelijke reactie met een zoen op de wang. Hij zag dat Marthe Ella voor de televisie had gezet. Hij riep vanuit de gang "Dag Ella", maar er kwam geen reactie, dus liet hij het er maar bij. Marthe vroeg hem even te volgen naar de badkamer.

"Jan, ik kan me voorstellen dat je geen zin hebt om terug voor te hebben wat er vorige week is gebeurd. Voor mij hoeft het totaal niet, maar ik zag hoe geambeteerd je vorige week was. Ik heb iets gekocht dat je daarbij kan helpen."

Ze zette een pak Drynites voor jongens van zijn leeftijd op het verzorgingskussen. Ze legde uit dat ze er niets mee in zat om eventuele accidentjes proper te maken, maar dat hij ze mocht dragen als dat hem een beter gevoel gaf. Hij mocht volledig zelf kiezen wat hij er mee deed.

Jan was even geschokt, maar al snel zag hij ook het voordeel van het aanbod in. Hij had al eerder de bedplasluiers in de supermarkt zien staan. Hij wist dat ze bestonden, maar had er nooit veel aandacht aan gegeven.