Winkelierster

HOOFDSTUK 25

Nadat ze een tijdje wakker had gelegen, besefte Lies dat ze beter even wat kon gaan drinken om haar gedachten te verzetten. Els had de tweede luier op haar bureaustoel gelegd bovenop haar kleren die ze die dag had aangehad. Het wit van de luier stak in het weinige schemerlicht dat door de gordijnen kwam, nog duidelijk af tegen de donkere kleren.

Beneden zat haar moeder nog wat televisie te kijken.

"Hey, dag Lies. Alles in orde ? Ik dacht dat jullie al sliepen ?"

Lies zei dat ze niet kon slapen en wat kwam drinken. Ze nam een glas water, en zette zich even op de zetel.

"Lies, zeg wat er op je lever ligt, meisje. Ik zie gewoon aan je ogen dat er iets zit te wringen. Je gaat beter kunnen slapen als je het zegt."

"Hmm. Laat maar, mama, het is al bijna over.", was het enige dat Lies terugzei.

"Kijk meisje, van mij moet je het niet zeggen, maar je bent juist zoals Jan. Als het er op aan komt, is liegen niet jullie sterkste kant. Het is niet bijna over, en dat weet je zelf maar al te goed."

Lies keek naar haar moeder, ook om in te schatten of Els gelijk had.

"Ik hoop maar dat ik er goed aan doe om het tegen jou te zeggen."

Lies vertelde, eerst met veel hakkelen en twijfel en gaandeweg vlotter, wat er gebeurd was bij haar op de slaapkamer. Toen ze klaar was, keek ze twijfelend naar haar moeder.

"En nu zit jij dus met enorme twijfels rond te lopen. Je wilt de luier wel proberen, maar tegelijkertijd vind je het maar een stom idee, want je hebt ze niet nodig, en je wilt mij en Els niet kwetsen, maar als je het niet probeert, ga je het ook nooit weten. Zit ik een beetje juist ?"

"Ja", kwam er kort, maar duidelijk uit.

"En jij beweerde dat het bijna over was. Hou me niet voor de zot, hé meisje. Zei je nu dat de luier er nog lag. Denk je dat je er bij kan zonder dat je Els moet storen ?"

Lies zei dat de stoel gewoon naast haar bed stond, en dat ze er gemakkelijk bij kon.

"Lies, ga die luier halen en kom er mee naar Jan zijn kamer. Het heeft geen zin om met die twijfel te blijven rondlopen. Els heeft het zelf voorgesteld, dus haar kwets je er niet mee. Mij kwets je er ook niet mee. Als je het niet probeert, gaat het aan je blijven knagen, dus doe het gewoon. Ik kom wel even mee."

Lies sloop haar kamer in, nam stilletjes de luier van de stoel, en ging naar de kamer van haar broer. Haar moeder was al naar daar gegaan. Stil fluisterend liet Lies haar verbazing horen.

"Ik had deze reactie eigenlijk niet van jou verwacht, mama. Ik dacht eigenlijk dat je boos zou zijn."

"Waarom zou ik dat zijn ? Jij zit met een heel specifiek gevoel op dit moment, en de mogelijkheid om aan dat gevoel een invulling te geven. Het is absoluut niet mijn gevoel, maar ik ga je niet verhinderen te experimenteren. En het zijn geen drugs, hé. Het is gewoon een luier. Kom, doe je onderbroek naar beneden."

Terwijl ze dat zei, had haar moeder de luier overgenomen van Lies, hem opengevouwen en open op het bed gelegd.

"Wat doe je nu ?"

"Jou een luier omdoen, tiens, wat anders. Ga er maar op liggen."

Lies keek verbouwereerd naar haar moeder, en deed bijna slaafs wat er van haar verwacht werd. Ze kon totaal niet meer reageren. Dit was wel het laatste dat ze in gedachten had. Niet alleen stimuleerde haar moeder haar, maar ze nam godbetert nog het initiatief ook.

"Weet jij dan hoe je die luier moet vastmaken ?"

"Dat wijst zichzelf uit. Zo'n grote luier is niet veel verschillend dan een babyluier, en die heb jij ook genoeg gedragen. Je bent zelf ook maar een dikke tiental jaar van de luiers af. Dat zit nog wel in mijn vingers."