Winkelierster

HOOFDSTUK 65

De deur zwaaide open en Mia werd hartelijk begroet door Erica.

"Dag Mia. Komt erin. Patrick zit vanachter in de tuin. Als je wilt, drinken we nog even iets vooraleer we vertrekken."

De twee moeders gingen de tuin, waar Patrick met een handdoek op zijn gezicht in de zon lag.

"Dag Patrick. Aan het genieten van de zon ?"

De kreun van Patrick en een monkellachje van Erica maakten haar jammer genoeg duidelijk dat er van genieten niet zo veel sprak was.

"Ik heb toch niets verkeerds gezegd, hoop ik."

"Neenee, maar meneer vond het gisterenavond nog nodig om tot laat in de tuin te werken. Ik zei het hem nog dat ik wou dat hij zijn energie spaarde voor vandaag, maar hij was zijn koppige zelf, en vanmorgen heeft hij dus een aanval gekregen. Misschien maar goed dat we alleen thuis zijn."

"Gaat hij mee kunnen ?"

"Absoluut. Patrick ziet wazig, maar hij ziet alles wel. En normaal gezien verdwijnt dat na enkele uren. Ik ga er van uit dat tegen de tijd dat we aankomen het wel zal over zijn."

"Doet het pijn ? Waarom heeft hij die handdoek voor zijn ogen ?"

"Die handdoek is gewoon tegen de zon. Dat heeft eigenlijk niets met zijn ziekte te maken. Patrick houdt ervan de zonnewarmte op te zoeken, en hij legt liever een handdoek over zijn gezicht dan een zonnebril op te zetten.

En om op je eerste vraag te antwoorden. Nee het doet geen pijn. Het is alleen snertvervelend omdat hij over de volledige lijn wazig ziet. Het valt niet te corrigeren met een bril, ook al omdat de wazigheid niet bij elke aanval even sterk is."

Een kwartier en een glas water later zaten de drie volwassenen in de auto.

"Heb je ons Els een vrijdag nog gezien ? Marthe belde gisteren, maar die wist zelf niet of Els jou had gezien toen ze de broekjes kwam afhalen."

"Ik heb ze gezien, ja, maar daarmee is eigenlijk alles gezegd. Het was echt binnen, een kus als begroeting, het pakketje van mij aannemen, terug een kus als afscheid en weer buiten. Ze is hoop en al denk ik twee minuten binnen geweest."

"Het zal wel de spanning van het moment zijn geweest. We vergeten soms dat het voor Els en Lies ook de allereerste keer is als leiding op het kamp. Dat is toch nog altijd anders dan gewoon als lid te gaan."

"Heb je lang met Marthe gebeld ? Hoe was het met hen ?"

"Alles was in orde. Het was omdat Ella naar mij had gevraagd dat Marthe op het idee was gekomen om even te bellen. Anders weet ik zelfs niet of ze iets had laten weten. Ik kan alleen maar bedenken, geen nieuws is goed nieuws, zeker bij ons Marthe. Ik hoop echt voor haar dat ze eindelijk eens wat dingen kan loslaten en kan genieten."

Erica keek even opzij naar Mia. Patrick had de gewoonte aangenomen achterin de auto plaats te nemen als hij last had van zijn ogen. Mia was daarom op het aanbod van Erica ingegaan om naast haar in de auto te gaan zitten.

"Kun jij wat aarden thuis ? Ik neem aan dat jij het ook niet gewoon bent om zo lang alleen thuis te zijn ?"

"Nee, totaal niet. Nu, ik heb ook geen verlof genomen deze weken, dus het is alleen 's avonds dat ik het merk. En dan nog, onze Jan is dan misschien wel een thuiszitter, maar dat wil nog niet zeggen dat ik hem dan veel zie. Ons Lies zie ik sowieso heel weinig."

"Maar je merkt het wel."

"Ja tuurlijk. Alleen al het feit dat ik alleen voor mezelf moet koken, en alles zelf moet doen van tafel afruimen en zo. De komende week ga ik gewoon op het werk iets halen, denk ik. Veel gemakkelijker."