Winkelierster

HOOFDSTUK 75

"Jan, je vindt het toch echt niet erg, hé. Wij vertrouwen jou honderd procent. Dit is buiten onze wil."

Irene werd aan de arm meegetrokken door haar moeder.

"Irene, laat die jongen nu toch. Hij heeft daarstraks al gezegd dat hij akkoord ging. Wat zit je hem er nu nog mee te pesten ? Hij weet waar hij aan begint, ik weet dat en jij ook. Laat het daar bij !"

Irene voelde zich schuldig over de afspraken die ze met Jan had moeten maken. Zelf wou ze alles gewoon losser houden, maar het bureau voor pleegzorg dat de twee peuters had geplaatst, had bedenkingen bij het feit dat Jan minderjarig was.

Daarom had ze Jan moeten vragen dat hij, elke keer als hij met de meisjes weg ging van het huis, tante Greet zou verwittigen, zelfs als het was om even het paadje achter de boerderij op en af te wandelen.

Ook zou hij moeten bijhouden hoeveel keer hij hen verschoonde en andere zorghandelingen verrichte. Tante Greet zou als een soort supervisor moeten optreden.

Irene was al lang blij dat de echte moeder geen bezwaar had gemaakt bij het logeerpartijtje dat haar dochtertjes zou maken en dat Jan hun oppasser zou worden. De moeder had er begrip voor dat Irene en haar man hun reisje liever niet wilden uitstellen.

Ondanks dat was Irene zelf niet blij met de beperkingen. Ze had liever gehad dat het minder formeel zou gaan. Ze vertrouwde erop dat ze het zeker zouden horen als er iets met de meisjes zou zijn. En haar moeder had het telefoonnummer van de psychiatrische kliniek als er toch een beslissing zou genomen moeten worden door de natuurlijke moeder.

Degene die nog het meest van al in de war was 's avonds, was Ella. Ze begreep niet goed waarom zij met Marthe, Lies en haar opa en oma mee terug moest, terwijl Jan en Els bij de meisjes bleven.

Jan had haar ook ineens klaargemaakt voor de nacht, nadat hij samen met Irene de twee peuters had klaargemaakt, en Ella ging er blijkbaar van uit dat ook zij in een bedje zou worden gelegd. Toen ze op de arm van Jan naar beneden werd gedragen in plaats van naar de slaapkamer, kon Jan van haar gezicht aflezen dat ze niet begreep wat er aan de hand was.

Hoezeer Jan, en daarna Marthe en Lies, het probeerde uit te leggen, niets hielp om Ella te doen begrijpen dat zij niet bleef logeren.

Ze konden dan ook niet vermijden dat Ella dikke tranen van verdriet liet rollen toen ze haar in de auto zetten. Het enige dat Jan kon doen, was haar zelf vastleggen en een hele dikke knuffel en kus geven.

Hij wist goed genoeg dat ze zou slapen vooraleer ze op de grote steenweg zouden zijn. Ze had heel intensief met de twee meisjes gespeeld, en was supermoe. Alleen had Ella zelf daar nu geen boodschap aan. Zij wilde gewoon blijven waar ze was.

De volgende morgen werden Jan en Els wakker gemaakt door tante Greet. Hetzelfde ritueel van begin juli voltrok zich ook nu weer. Tante Greet deed bij de twee slapers de luiers af, en stuurde hen naakt naar de badkamer. Maar anders dan enkele weken eerder konden ze nu zelf de tijd nemen die ze wilden.

Tante Greet vertrok na het wekken naar haar werk. Ze wilde wel dat ze alle twee al gewassen waren vooraleer Jan de meisjes zou wekken en klaarmaken. Uitslapen zat er dus niet in tot en met vrijdag.

Jan was maar wat blij dat hij nog de tijd kreeg om een tas koffie te drinken vooraleer de babyfoon begon te kraken en hij naar de slaapkamer van Trisha en Amelie diende te vertrekken. Els had leedvermaak in de ogen, maar toen hij de deur naar de traphal opendeed, hoorde Jan Els nog wel zeggen dat ze boterhammen voor hem zou smeren.

Trisha stond recht in haar bedje, en Jan zag aan haar gezicht dat ze toch niet volledig op haar gemak was. Hij zag haar rondkijken en ook contact zoeken met haar zusje, maar die lag nog te slapen, of zo leek het toch.