Winkelierster

HOOFDSTUK 56

Lies lag al zo lang bewegingloos in de schoot van haar moeder dat Mia zich afvroeg of haar dochter misschien in slaap was gevallen. Net toen ze dit wou nakijken, draaide Lies haar lichaam zodat ze Mia kon aankijken.

"Dag meisje. Ik dacht dat je in slaap was gevallen. Zo stil bleef je liggen."

"Ik lag gewoon te genieten, maar ook na te denken, mama. Ik ben helemaal in de war. Het kan toch niet wat wij nu gedaan hebben. Ik ben zeventien jaar. Ik moet geen zuigfles meer krijgen. En toch deed mij dat heel veel deugd. Het was precies of ik dit al heel lang nodig had."

Mia merkte aan Lies haar stem dat ze behoorlijk overstuur was geworden, en legde geruststellend haar hand op het voorhoofd van haar dochter.

"Je vond het fijn ?"

"Ja. Dat is het hem juist. Welke zeventienjarige vindt dat nu fijn om een zuigfles te krijgen ? Ik blijkbaar. Ik heb ne pamper aan, en houd ervan om een tutter in mijn mond te hebben en van een papfles te drinken. Kan het nog zotter ?"

"Ik kan anders vlot uit mijn hoofd nog wel twee andere namen van zeventienjarigen opnoemen als je wilt, hoor. Ik had alleen niet gedacht om op mijn leeftijd nog twee baby'tjes in huis te hebben."

Lies bleef even terug in gedachten verzonken.

"Sorry, mama, dat ik die gevoelens heb. Ik heb op dit moment heel hard het gevoel dat er iets mis met mij is, dat ik binnenkort goed ben voor het zothuis."

"Ben je nu helemaal knetter geworden, Lies. Laat mij één ding heel duidelijk stellen : jij bent niet psychisch ziek. Je beleeft wel een aantal van je gevoelens op een manier die afwijkt van de gangbare norm, dat kan je wel zeggen, maar dat is nog iets anders dan psychisch ziek zijn. In de psychiatrie kun jij niks gaan doen."

"Hoe komt het dan dit ik er zo van slag door ben ? Ik kan er enorm van genieten op het moment zelf, maar ik kan dit toch niet constant gaan doen. Ik zou nogal uitgelachen worden."

"Liesje, niemand zegt dat je dit constant moet doen. Dat bepaal jij vooral zelf, maar ik denk dat het geen kwaad kan om te luisteren naar mensen die je vertrouwt zoals mij, Marthe en die andere baby'tjes in huis."

Mia deed haar hand terug weg van Lies haar gezicht.

"Liesje, voor we verdergaan, zou ik willen vragen dat je rechtkomt. Het nadeel van zo'n groot baby'tje te zijn is je gewicht. Je begint pijnlijk door te wegen."

Onmiddellijk kwam Lies recht met de nodige sorry's. Ze voelde zich nog schuldiger dan ervoor nu ze wist dat ze haar moeder had pijn gedaan.

"Lies, hou op alsjeblief. Je drijft het veel te ver door. Ten eerste ben ik het zelf geweest vanavond die de aanzet heeft gegeven om je een fles te geven. Ten tweede vind ik dat helemaal niet erg, en ten derde ben ik zelf groot genoeg om aan te geven waar mijn grens ligt. Je hebt me niet pijn gedaan. Het had alleen niet langer mogen duren."

Lies rolde zich in een bolletje op in de zetel.

"Mama, waarom heb jij dat eigenlijk gedaan, voorgesteld dat ik een fles zou drinken ?"

"Vooral uit nieuwsgierigheid. Ik vroeg me af of je dit zag zitten, en wat dit bij jou zou teweegbrengen. Blijkbaar veel zo te merken. Je bent behoorlijk van de kaart, hé ?"

"Ja. Ik ben wel blij dat je me dit hebt laten ervaren, maar het is er wel niet simpeler op geworden. Ik mis het nu al, dat gevoel, en daar worstel ik vooral mee. Het is precies of ik wil niet liever dan dit altijd te ervaren."

"Eerlijk gezegd denk ik dat er zowel bij jou als bij Jan vele jaren opgekropte leegte aan het loskomen zijn, Lies. Jullie zijn opgegroeid zonder vader, en daardoor zijn jullie op een aantal vlakken veel sneller groot moeten zijn dan andere kinderen. Ik heb zo'n vermoeden dat dat gemis en die ervaring nu een kanaal heeft gevonden om zich te tonen."