AYKIRI SEVGİLİM +18(TAMAMLANDI)

61. Unutmam

Satır arası yorumlar yapmayı lütfen unutmayın. Birkaç kişinin yaptığı yorumlar ile bölüm atıyorum.

Şu ana kadar hikayeyi beğendiniz mi?

Keyifli okumalar...

Azra telefon konuşmasından sonra sanki diline mühür vurmuş gibiydi. Ağlaması bir kaç saate azaldı ve minik hıçkırıklara döndü. En sonunda salondaki koltukta uyuyakaldı. Pelin ve Melis her an onu teselli etmeye çalışsalar da onların da eli kolu bağlıydı.

Gözlerimin önünde sevdiğim kadın böyle acı çekerken ben bir bok yapamıyordum.

Sıkıntı içinde Azranın uyuduğu yerin karşısına oturdum. Elimden telefonu bir an için ayırmıyordum.

Gözlerim ise üzerindeki örtüye sarılıp uyumuş Azramdaydı. Uyuyordu ama hala gözlerinin yaşı da yerindeydi.

Korkutun sessizce yanıma gelip oturması ile saatlerdir izlediğim kadından bakışlarımı çektim.

-"Korkut adamlar hala bir şey bulamadı mı? Bir yolu olmalı" dedim umutsuzca.

Korkut kısık sesiyle Azrayı uyandırmak istemediğini belli edercesine konuştu.

-"Yok ortak..hiçbir haber yok. İstanbul’un dört bir yanına adamları gönderdik. Kovboy da Rananın izini sürüyor. Ama hiçbir şey bulamadık. Rana çöp şirketinden geriye kalan tüm parasını aylar önce bankadan çekmiş ve nakite çevirmiş olmalı. Banka hareketi bile yok. Evi de bomboş. Üzgünüm sana yardım edemiyorum"

Sonlara doğru sesindeki umut iyice kaybolmuştu. Herkesin benim gibi çaresiz olması kriz geçirmeme sebep olabilirdi.

Gözlerim etrafta Canı aradı. Herkes salonun bir köşesindeyken Can ortalıkta gözükmüyordu.

-"Can nerede?" dedim yorgun sesimle.

-"Aylanın odasına çıktı. Saatlerdir orada. Sanıdım Rananın izini bulmaya çalışıyor. Gözlerini bilgisayar ekranından bir an olsun ayırmıyor"

Duyduklarımla kafamı önüm eğip gözlerimi sıktım. İçimdeki acıyı tarif edemiyordum.

Kardeşime bir şey olursa...

En kötüsü de ona yardım edememekti. Abisi değil miyim ben onun? Aylamı korumam gerekirdi. Onu güvende tutmalıydım.

Siktir.

Burak ve Doğu normalin aksine oldukça üzgün halde yanıma geldiler. Doğu omzuma elini koyup bana destek olurken Burakta yanımdaki boş yere oturdu.

Burak da aynı Korkut gibi sessiz ve yıkılmış sesiyle konuştu.

-"Kerem...eğer istersen Rana buluşma ayarladığında onun kafasına sıkıp işi bitirelim. Bir şekild-"

-"Olmaz Burak...bunu yapmak demek Aylayı tehlinin kucağına atmak demek...bu riski alamam...yapamam"

Sesimdeki çaresizlik sanki vücut bulmuş da karşımda oturuyor gibiydi. Bu his çok boktandı.

Arkamdaki omzumu sıkan Doğunun sesini duymamla başımı hafif yana çevirip yana baktım.

-"Abi...ama gidecek misin gerçekten?"

Karşımda uyuyan Azraya bakıp kısık sesimle konuştum.

-"Gitmek zorundayım"

Burak bir umut konuştu.

-"Kerem belki...belki sen gidince bize yerini bir şekilde belli edersen biz seni bulabiliriz"

Onu acıyla karışık tebessüm ettim. Elimi koluna sağ ol dercesine koydum.