AYKIRI SEVGİLİM +18(TAMAMLANDI)

64. Öp Beni

Bu bölümleri yazarken İspanyolca öğrendim neredeyse 😅

Keyifli Okumalar...🐤

Başım öne düşmüş halde uyurken yüzümü örten saçları okşayan bir elle uyandım. Saçlarımı yüzümden çekmek ister gibiydi.

Abi.

Heyt be abim geldi.

-"Abi!" diye sevinçle gözlerimi açıp başımı kaldırmamla saçımdaki el hızla geri çekilmişti.

Ne?

Abim...gelmedi.

Ne bok yiyor bu Alfonso mu? Alfredo mu? Neyse işte.

Gözlerimi kırpıştırıp uykumu dağıtmaya çalışarak, karşımdaki elini yumruk yapıp gözlerini kaçıran adama baktım.

-"por qué estás aquí ?" dedim uykulu sesimle. (Neden buradasın?)

Karşımdaki çam yarması birkaç adım geriye gidip bekledi. Sonra sanki ben hiç konuşmamışım gibi arkasını dönüp kapıya yöneldi.

Lan! Sen kimsin bok böceği? Bana cevap vermiyor haspam.

-"Hey Alfonso! Respóndeme" dedim öfkeyle bağırıp. (Hey Alfonso! Bana cevap ver)

Alfonso bağırmamla kapıda durup bekledi. Yavaşça arkasını dönüp bana baktı.

Konuşacak mı? Eğer yine konuşmazsa dilsiz olduğuna emin olacağım.

Dilsiz...sağır...aptal.

Hepsi de olabilirdi. Son birkaç saattir zeki insanlarla konuşmadığımı fark ettim. Eminim dediklerimle benden nefret ediyorsunuzdur. Kimseyi sevmeyen, üstten bakan bir kız olduğumu düşünüyorsunuz. Olabilir ne yapalım. Bende böyle biriyim işte.

Alfonso sonunda kalın ve gür sesiyle cevap verdi.

-"Quería ver si estás bien." (İyi misin diye bakmak istedim.)

Sesini...beğendim. Sanırım.

O tekrar odadan çıkmadan önce konuştum.

-"estoy cansado Alfonso" dedim samdalyede iyice çökmüş halde.
(Yorgunum Alfonso)

Alfonso bir süre sandalyedeki ezik halime baktı. Ahh ezik ve ben aynı cümlede yakışmıyoruz.

Bakışları bacaklarıma gelip anında gözlerini çekti. Sonra...sonra da arkasını dönüp gitti.

Çıldıracağım. Bende insanım ama...belim tutuldu burada.

Birkaç dakika sonra yine tanıdık topuklu ayakkabı sesini duymuştum. Rana odaya girene kadar ezik gibi oturduğum sandalyeden doğrulup daha dinç gözükmeye çalıştım.

Rana içeri girip baştan sona bana acıyan ve tiksinen gözlerle bakıp Alfonsoya gözleriyle işareti verdi. Ben hala ne olduğunu anlamamışken Alfonso üzerime yürümeye başlamıştı. Ne oluyordu be?

Arkamdaki çam yarmasını göremesem de ellerimi çözdüğü anlamıştım.

-"Ne oluyor Rana! Yoksa abim beni alma-"

-"Hayır abin gelmedi ufaklık. Seni diğe odaya alıyoruz. Gördüğün gibi görümceme çok iyi bakıyorum. Orada bir koltuk var. Biraz dinlenirsin. Alfonso başımın etini yedi"

Şaşırmış halde Alfonsoya baktım. Ne kadar iyi bir adam! Yinede seni öldüreceğim.

Alfonso...üzgünüm...aslında pek üzgün değilim. Çünkü birisini öldürürken genelde keyif alıyorum. Ah abim duymasın. Bu bir sır.